Για λόγους πολιτικής γενετικής η Ελλάδα δεν διαμόρφωσε ποτέ πολιτικό σύστημα που να προσιδιάζει με το δυτικό. Η Ελλάδα δεν είναι δημοκρατία δυτικού τύπου. Λαός και πολιτική ηγεσία πιστεύουν πως όταν “οι δικοί μας” πάρουν την εξουσία πρέπει να δημιουργήσουν καθεστώς.
Το καθεστώς απο την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, διαφέρει στο οτι στο καθεστώς, η ηγεσία ταυτίζει την ύπαρξη της με το κράτος και στην αντίληψή της αυτή την υποστηρίζει ο λαός που την ακολουθεί.
Με βάση την ηλικία που έχω, μπορώ να σας αναφέρω παραδείγματα:
Καθεστώς διαμόρφωσε προδικτατορικά η ΕΡΕ.
Καθεστώς διαμόρφωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με το ΠΑΣΟΚ.
Καθεστώς επιχείρησαν να διαμορφώσουν οι εκσυγχρονιστές.
Καθεστώς επιχείρησε να διαμορφώσει ο Τσίπρας.
Καθεστώς επιχειρεί να διαμορφώσει ο Μητσοτάκης.
Ο Μητσοτάκης είναι επικίνδυνος γιατί μπορεί να το πετύχει. Και λέω είναι επικίνδυνος, διότι άλλο η επιλογή του εκλογικού σώματος για να κυβερνήσει και άλλο η προσπάθεια να δημιουργήσει καθεστώς.
Έχει ορισμένα πλεονεκτήματα στην προσπάθειά του αυτή.
Το πρώτο είναι η οδυνηρή εμπειρία των Ελλήνων απο την διακυβέρνηση Συριζα. Αν και στην ουσία της πολιτικής του σε τίποτε δεν διέφερε απο την πολιτική Μητσοτάκη, οι επικίνδυνες εσωτερικές αντιθέσεις μέχρι να βρει μια πολιτική ισορροπία απο τις οποίες κινδύνευσε η υπόσταση της χώρας αλλά, κυρίως, το ύφος της εξουσίας του που θύμιζε υπαρκτό σοσιαλισμό, έχουν κάνει τον κόσμο να φοβάται και, μόνο, στο άκουσμα του ονόματος του αρχηγού του.
Το άλλο πλεονέκτημα του Μητσοτάκη που τον βοηθά να μπορεί να δημιουργήσει καθεστώς είναι μια φανατισμένη λαϊκή βάση που πιστεύει πως αν εκλείψει ο Μητσοτάκης, η Ελλάδα θα καταστραφεί. Θα έρθει το τέλος της.
Αυτή η νοοτροπία της μητσοτακικής βάσης εκδηλώθηκε χαρακτηριστικά με την υπόθεση των παρακολουθήσεων. Η θέση της ήταν αυτή που εξέφρασε ο νέος Διοικητής της ΕΥΠ: Ουδείς “απαρακολούθητος” a priori.
Το ότι αυτού του είδους οι θέσεις δεν έχουν καμιά σχέση με την ιδεολογία του φιλελευθερισμού εν ονόματι της οποίας ο κ. Μητσοτάκης εμφανίσθηκε στο πολιτικό προσκήνιο και πήρε την υποστήριξη μιας διακομματικά υπαρκτής ελληνικής διανόησης, δεν απασχολεί την μητσοτακική βάση. Αυτά είναι λεπτομέρειες. Το μοτίβο της είναι πέρα του Μητσοτάκη το χάος.
Ε, αυτά είναι καθεστωτική νοοτροπία.
Ο κομματισμός, και, μάλιστα, η τυφλή εκδοχή του είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας απο δημιουργίας του ελληνικού κράτους. Δεν ξέρω τι κράτος θα εδημιουργείτο αν κυβερνούσε ο Καποδίστριας. Με τον Όθωνα δημιουργήθηκε ένα συγκεντρωτικό κράτος Και επειδή την πρώτη περίοδο δημουργίας του ο κόσμος έβλεπε με καχυποψία την ξένη βασιλεία, το καθεστώς της αντιβασιλείας φρόντισε να δημιουργήσει μια δική του λαϊκή και μη βάση που θα την υποστήριζε και θα το υποστήριζε. Ο διχασμός είναι εγγεγραμμένς στον γενετικό κώδικα της δημιουργίας του ελληνικού κράτους.
Με αυτήν την νοοτροπία ήρθαν σε αντίθεση οι αγωνιστές του 21 αλλά τους περιθωριοποίησαν απο τη μια η αντιβασιλεία, η οποία ενοχλούνταν απο την παρουσία τους και απο την άλλη οι καιροσκόποι που την περιέβαλαν. Οι παντός καιρού και εποχής καιροσκόποι. Απο αυτούς που γέμει και σήμερα η ελληνική οικουμένη.
Αυτός ο πρωτογενής κομματισμός που έφθανε στα όρια του εμφυλίου και ορισμένες φορές στην εξέλιξη της ελληνικής ιστορίας πήρε και εμφύλιες μορφές, είναι ένα απο τα κύρια χαρακτηριστικά του ελληνικού κράτους. Όπως και το μίσος του κράτους προς τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν γι αυτό. Δείτε σε ποια κατάσταση βρίσκονται τα ελληνικά νεκροταφεία απο τους διαφόρους πολέμους της Ελλάδας και δείτε πως συντηρούν τα νεκροταφεία των πεσόντων στρατιωτών τους οι Άγγλοι, πχ. Πηγαίντε μια βόλτα στην Δοϊράνη και θα το διαπιστώσετε.
Στη μάχη του Σκρά διακρίθηκε ο Ταγματάρχης Παπαγιάννης, ανιψιός, αν δεν κάνω λάθος, του Δαγκλή. Του έφτιαξαν έναν τάφο και τον έφαγαν τα χόρτα. Χρειάστηκε να περάσουν 80 χρόνια και να ενδιαφερθεί ένας αντιστράτηγος ε. α. ο Στέλιος Παπαδόπουλος, για να ψάξει και να τον βρεί χορταριασμένο και ξεχασμένο. Γνωρίζω καλά την υπόθεση διότι τότε εργαζόμουν στην ΕΡΤ3 και τον βοήθησα στην προσπάθειά του. Είχαμε κάνει, μάλιστα, και μια εκπομπή την οποία αξίζει να δείτε
.
Κομματισμός, λοιπόν, μίσος για τους ανθρώπους που έδωσαν την ζωή τους για την πατρίδα και καθεστωτικός καιροσκοπισμός τα τρία κακά της πολιτικής μοίρας μας.
Αυτό το σύστημα δεν ενδιαφέρεται ούτε για την ελληνική κοινωνία ως σύνολο, ούτε για την Ελλάδα ως κράτος. Ό,τι θεσμοθετεί, το κάνει στο μέτρο που εξυπηρετεί τον καθεστωτισμό του και τους ημετέρους του.
Οι άνθρωποι που στηρίζουν το σύστημα αυτό έχουν τα οφέλη τους. Και δίνουν σκληρές μάχες παντού για την επιβίωσή του.
Δεν είναι ούτε μόνο δεξιοί, ούτε μόνο αριστεροί. Έτσι αντιλαμβάνονται την πολιτική δράση. Δεν βλέπουν και δεν ακούν τι θα τους πουν οι πολιτικοί και αναλόγως να κρίνουν. Είναι εξ ορισμού δεδομένοι.
Ένα τέτοιο σύστημα είχαμε να αντιμετωπίσουν επι Συριζα όσοι δεν στοιχίζονται σε κομματικές γραμμές.
Ένα τέτοιο σύστημα αντιμετωπίζουμε και σήμερα. Επι της ουσίας είναι το ίδιο. Έχει τον ίδιο φανατισμό να διατηρήσει την εξουσία. Διαφέρει στο ύφος. Η αριστερά είναι η γνωστή συμπλεγματική κοινωνική ομάδα που βγάζει θέλει δεν θέλει στην επιφάνεια όλα όσα έχουμε συνεδητοποιήσει απο την άμεση ή έμμεση εμπειρία του υπαρκτού σοσιαλισμού. Η μητσοτακική δεξιά εμφανίζεται κάπως πιο ήπια απο την κλασική δεξιά της δεκαετίας του 60 η οποία προσχώρησε στην ακροδεξιά. Και αυτό κάνει την Μητσοτακική δεξιά πιο επικίνδυνη.
Θα μου πείτε, τον Σύριζα τον απέρριψες, τον Μητσοτάκη τον απέρριψες, τι προτείνεις; Ανδρουλάκη;
Ο Ανδρουλάκης είναι, ακόμη άπειρος, για να αναλάβει κυβερνητικό ρόλο. Και η περίοδος δύσκολη.
Θα μου πείτε πως άπειρος ανέλαβε και ο Τσίπρας. Ναι, γι αυτό πέρασε όσα πέρασε η χώρα.Γι αυτό κινδύνευσε με καταστροφή.
Οι οπαδοί του Μητσοτάκη, φαίνεται να είναι πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία. Και στις δημοκρατίες, έστω και με την ελληνική μορφή, ο λαός αποφασίζει.
Αν θα μπορούσα να απευθυνθώ σε αυτούς θα τους έλεγα υποστηρίξτε τον αγαπημένο σας αλλά κριτικά. Όσο τον υποστηρίζετε τυφλά και στη λογική πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση του δίνετε τα περιθώρια να υποταχθεί στη αλαζονεία της εξουσίας. Κανείς, δεν μπορεί να αποφύγειαυτήν την υποταγή. Η χώρα έχει σοβαρά προβλήματα. Όσο τα βλέπετε όλα καλά και επιτίθεστε σε όποιον κάνει κριτική, η εξουσία απο την φύση της είναι συντηρητική και δεν θέλει να τα αλλάξει. Αν εξαιρέσει κανείς τον ρόλο του πρωτοπαλίκαρου που ανέλαβε στην ουκρανική κρίση ο Μητσοτάκης, στην εξωτερική πολιτική έκανε ό,τι μπορούσε. Με θετικό πρόσημο αξιολογείται. Αλλά στην καθημερινότητά μας, πλην των ψηφιακών αλλαγών τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Ολοένα και περισσότερα κοινωνικά στρώματα περνούν προς τα κάτω το όριο της φτώχειας. Και τώρα, τον χειμώνα θα δοκιμασθούμε όλοι μας. Στην παιδεία δεν υπάρχουν άξιες λόγου μεταβολές. Και στην υγεία, απο το καθεστώς της οποίας πήρα την αφορμή για το σημερινό σχόλιο, τα πράγματα είναι απελπιστικά άσχημα.
Εν κατακλείδι: το σύστημα που ζούμε είναι...
οπαδικά πολιτικό. Δεν αλλάζει αυτό.
Σταθείτε, όμως, κριτικά στον αγαπημένο σας μήπως και αλλάξει πολιτική προς όφελος όλων μας. Και ημών αλλά και υμών.
Διαφορετικά, η πολιτική δεν θα διαφέρει απο το ποδόσφαιρο.
Μερικές φορές το ποδόσφαιρο είναι πιο ήπιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου