ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Φαγούρες

Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Κάτι τέτοιες μέρες, επετειακής ανάκλησης του δημοψηφισματικού πυρετού, οσμίζεσαι τι θα γράψει η Ιστορία για τον Βαρουφάκη.  

Ο,τι κι αν γράψει, πάντως, δεν θα τον ξεγράψει. Θα μείνει αλησμόνητος, όχι μόνο για την παράσταση διαρκείας που έδωσε το 2015, αλλά και για την επιβιωτική του ικανότητα. Για τη δύναμη που του επιτρέπει ακόμη και σήμερα να βρίσκεται στο επίκεντρο σχεδιασμάτων για φαντασιακές διακυβερνήσεις· που τον καθιστά ακόμη και αιτία διαγκωνισμών μεταξύ των παλιών του συντρόφων.

Θα μπορούσε να εκλάβει κανείς τον θόρυβο για τη «συνεργασιμότητα» του ΜέΡΑ25 και ανάποδα: αν τον ΣΥΡΙΖΑ τον φαγουρίζει ο Βαρουφάκης, αυτό δεν είναι επίτευγμα του Βαρουφάκη. Είναι αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ.

Πώς, έπειτα από τόσες περιπέτειες· πώς, λίγους –ή περισσότερους– μήνες πριν από το εκλογικό ορόσημο, το ερώτημα από και για τον ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στην Ερινύα με ένα «νυ»;

Οι πιο ψύχραιμοι στην Κουμουνδούρου αναγνωρίζουν ότι ο Βαρουφάκης δεν είναι πρόβλημα. Θα μπορούσε να έχει τη σημασία που έχει η Ελληνική Λύση για τη Ν.Δ. – δηλαδή καμία. Ενα μικρό «μαγαζί» με μέγεθος απόφυσης στη σπονδυλική στήλη της παράταξης. Το αληθινό, αλλά ανομολόγητο, στρατηγικό εμπόδιο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι στον δικό του χώρο υπάρχει ένα κόμμα με –δημοσκοπικά– διψήφιο ποσοστό.

    Το πρόβλημα επιδεινώνεται από μια διπλή επιπλοκή: όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζουν το ΠΑΣΟΚ ως ενδοπαραταξιακό αντίπαλο, αντιλαμβάνονται ταυτόχρονα ότι τυχόν μικροπόλωση με τον ανταγωνιστή θα τον πριμοδοτούσε. Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει ο Τσίπρας στον Ανδρουλάκη, θα ήταν να αρχίσει να τον στοχοποιεί ανοιχτά ως αντίπαλό του.

Η δεύτερη επιπλοκή είναι ότι ο μισός ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνεται καν το πρόβλημα. Υπάρχει ακόμη μια μειοψηφία, απτόητη από την εκλογική αριθμητική και την πολιτική πραγματικότητα, που πιστεύει ότι η επιστροφή του κόμματος μπορεί να επιτευχθεί με συσπειρώσεις που δεν ήταν εφικτές ούτε το 2012. Για την ακρίβεια, ίσως να μην το πολυπιστεύουν καν· ίσως να αναμασούν τα περί σύγκλισης με το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25 μόνο στο όνομα της δογματικής παρθενίας. Μόνο επειδή έτσι φαντάζονται ότι αποτρέπουν τον ήδη τελεσμένο εκπασοκισμό της αριστερής «ψυχής» του κόμματος.

Η παλιά προσδοκία της ηγεμονίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντροαριστερά είναι πια πολύ αργά για να εκπληρωθεί. Αντί να εξελιχθεί σε κόμμα-παράταξη, το τσιπρικό σχήμα έχει καθηλωθεί σε μια περίμετρο των δύο τρίτων του χώρου, χωρίς χρονικά περιθώρια στρατηγικών κινήσεων που θα του επέτρεπαν να διεκδικήσει και το υπόλοιπο τρίτο.

Αυτή η καθήλωση είναι που αφήνει τον Βαρουφάκη...

 

 να απλώνει τον ίσκιο του πολύ πέρα από το πολιτικό βεληνεκές του. 

Πολύ πέρα από το μέγεθος ενός Βελόπουλου της Αριστεράς.