Εχουν εν μέρει δίκιο οι πρόεδροι των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος σε όσα λένε σχετικώς με την τροποποίηση του άρθρου 349 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, μια τροποποίηση που αφορά την επιτάχυνση των δικών. Να συμφωνήσουμε ότι η «στοχοποίηση των δικηγόρων, ως υπεύθυνων για την αναβολή της συζήτησης υποθέσεων και για τις καθυστερήσεις στην απονομή της δικαιοσύνης, είναι απαράδεκτη και αποπροσανατολιστική».
Φυσικά και δεν είναι υπαίτιοι μόνο οι δικηγόροι για την τεράστια καθυστέρηση της απονομής της δικαιοσύνης.
Ακόμη χειρότερα: δεν θα μάθουμε ποτέ σε ποιον βαθμό φταίνε.
Οπως γίνεται με όλα τα πράγματα στην Ελλάδα, δεν μετράμε πριν αλλάξουμε κάτι, δεν δίνονται συγκεκριμένοι αριθμοί για την υποστήριξη ή την απόρριψη μιας μεταρρύθμισης. Από τις χιλιάδες δίκες που αναβάλλονται κάθε χρόνο, δεν γνωρίζουμε πόσες αναβολές οφείλονται στην παράλληλη εργασία των δικηγόρων σε άλλο δικαστήριο, και πόσες για άλλο λόγο. Και το υπουργείο Δικαιοσύνης και οι Δικηγορικοί Σύλλογοι της χώρας αφήνουν τα πάντα φλου, ώστε να μπορούν να συνθηματολογούν. «Δίνουμε οριστικό τέλος σε ένα χρόνιο πρόβλημα της Δικαιοσύνης», θα πει το υπουργείο, «η προωθούμενη διάταξη παραβιάζει βασικές αρχές της ποινικής δίκης, αφού στερεί από τους διαδίκους και ιδίως από τον κατηγορούμενο το δικαίωμα εκπροσώπησής τους από τον δικηγόρο της επιλογής τους», λένε οι δικηγόροι.
Δεν γνωρίζουμε πάντως αν υπάρχει άλλη χώρα στην οποία η απασχόληση ενός (αριθμητικώς: 1) ανθρώπου κάνει δεκάδες άλλους να τρέχουν χωρίς σταματημό. Η αναβολή μιας δίκης σημαίνει ταλαιπωρία πολλών: οι γονείς της Ελένης Τοπαλούδη θα ξανακάνουν 700 χιλιόμετρα από το Σουφλί στην Αθήνα, οι μάρτυρες θα ξαναχρειαστεί να πάρουν άδεια από τη δουλειά τους να παραβρεθούν, οι δικηγόροι της άλλης πλευράς μπορεί να έχουν δίκη όταν οριστεί η νέα δικάσιμος και τρέχα γύρευε πολίτη να βρεις το δίκιο σου.
Ακόμη και η μία αναβολή λόγω παράλληλης εργασίας του δικηγόρου, που επιτρέπει η νέα διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, είναι παράλογη. Ναι, σύμφωνοι: η εργασία ενός δικηγόρου είναι ιερή, αλλά εξίσου ιερή είναι η εργασία ενός π.χ. μάρτυρα που τρέχει στο δικαστήριο να καταθέσει χωρίς μάλιστα να πληρώνεται γι’ αυτό όπως ο δικηγόρος.
Να συμφωνήσουμε επίσης ότι είναι ιερό το δικαίωμα «εκπροσώπησης των διαδίκων από τον δικηγόρο της επιλογής τους», αλλά...
αν ένας προβεβλημένος δικηγόρος αναλαμβάνει δεκάδες υποθέσεις (και είναι πολλοί τέτοιοι) δεν θα απονεμηθεί ποτέ δικαιοσύνη;
Θα τρέχουν κατ’ επανάληψη δεκάδες –από δικαστές μέχρι πολίτες– στην αίθουσα για να μάθουν ότι ο χ μεγαλοδικηγόρος είναι ταξίδι για δουλειές;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου