Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Δεν είναι αυτοσκοπός. Η άμυνα της χώρας όμως;
Είναι η ακεραιότητά της. Η ίδια η ύπαρξή της. Αν η χώρα δεν υπάρχει υπέρ του εαυτού της, τότε υπέρ τίνος υπάρχει; Ποιος είναι ο σκοπός της;
Η αντιπαράθεση γι’ αυτό που είπε ο Γιώργος Τσίπρας («η Αμυνα δεν είναι αυτοσκοπός») δεν είναι πολιτική. Θα μπορούσε να τροφοδοτήσει –και τροφοδότησε όντως– ένα φεστιβάλ τέτοιας κοτοπουλοφιλοσοφίας: η κότα ή το αυγό.
Οπως φαίνεται, όμως, από τα συμφραζόμενα της ομιλίας του, ο αναπληρωτής τομεάρχης Αμυνας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήλεγχε το νόημα των λόγων που δραπέτευσαν από το στόμα του. Γι’ αυτό και είναι μεγάλη σπατάλη να αφιερώνει κανείς πολιτική ενέργεια σε μια επικοινωνιακή στραπατσάδα, ενώ υπάρχει ψαχνό. Ενώ υπάρχει ανέλπιστα πολλή ύλη για αντιπαράθεση σε όσα διατυπώθηκαν ευφραδώς, χωρίς βραχυκυκλώματα, στη συζήτηση για τις φρεγάτες και τα Ραφάλ.
Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν εξάντλησε την κριτική της στην προμήθεια των 6 Ραφάλ, που καταψήφισε. Ούτε στο συνολικό πακέτο της αμυντικής συνεργασίας, που προσπέρασε με ένα «παρών».
Ο ίδιος ο Τσίπρας άπλωσε το θέμα. Δοκίμασε να δώσει ιδεολογικό και ιστορικό βάθος στη διαφωνία του με την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης. Πώς; Κατηγορώντας την για ταύτιση με τις ΗΠΑ και, γενικώς, τη Δύση. Καταγγέλλοντας τη σύμβαση με τους Αμερικανούς για τη βάση της Αλεξανδρούπολης. Εμπλουτίζοντας την κριτική του με δηλώσεις του Λαβρόφ.
Ο Μητσοτάκης υποδέχτηκε την (επι)στροφή του αντιπάλου του στον ρετρό αντιαμερικανισμό με εξίσου ρετρό χλεύη. Θυμήθηκε το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ». Και έκλεισε με το «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Χρειάζεται να κρατήσει κανείς κάτι περισσότερο από αυτή την κοινοβουλευτική καρικατούρα;
Χρειάζεται, αν θέλει να ζυγίσει με ποια συστατικά αρθρώνεται ο όψιμος αντιπολιτευτικός λόγος του Τσίπρα. Είτε πρόκειται για την οικονομία (βλ. επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ) είτε για την εξωτερική πολιτική, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανασύρει τα όπλα της πιο παλιάς αντιδεξιάς.
Και γιατί όχι; Αριστερός δεν είναι; Δεν τον συμφέρει να επενδύσει σε αυτές τις δοκιμασμένες διαχωριστικές γραμμές, τώρα που έχει και ανταγωνισμό από την Κεντροαριστερά;
Θα συνέφερε τον Τσίπρα η υποτροπή στην αρχαϊκή ρωσοφιλία, αν δεν είχε επιχειρήσει ο ίδιος ως πρωθυπουργός να βρει «νέα λιμάνια» στη Μόσχα, ναυαγώντας παταγωδώς.
Θα έπειθε ο λαφαζάνειος αντιαμερικανισμός του, αν...
δεν υπήρχαν τα πλάνα του χαριεντισμού του με τον Τραμπ.
Ο εθνικολαϊκισμός του θα μπορούσε να βρει ακροατήριο. Αλλά ξανασερβίρεται ληγμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου