ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ...
To 2002 είχαμε για πρώτη φορά ευρώ στις τσέπες μας, για ένα διάστημα παράλληλα με εκείνα τα χορταστικά δεκαχίλιαρα. Επίσης είχαμε Σημίτη Πρωθυπουργό, Μουντιάλ σε Ιαπωνία και Νότια Κορέα και είχαμε και SARS.
Τα θυμίζω για να έχουμε μια τάξη μεγέθους –τόσο μακριά, τόσο κοντά.
Εκείνη τη χρονιά λοιπόν, η παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητά μας είχε μια πρώτη εμπειρία με το ξέσπασμα ενός ιού που κόντεψε να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Δεν τα τίναξε επειδή ο ιός εκείνου του Σοβαρού Οξέος Αναπνευστικού Συνδρόμου (SARS) δεν ήταν τόσο μεταδοτικός, ούτε τόσο επιθετικός όσο ο τωρινός. Ούτε και ο κόσμος μας τόσο παγκοσμιοποιημένος – η Κίνα δεν ήταν τόσο απαραίτητη και διασυνδεδεμένη με τον υπόλοιπο πλανήτη όσο τώρα. Ηταν θέμα βιολογικής τύχης και γεωπολιτικού timing.
Εκείνη τη χρονιά το τουρνουά τένις του Γουίμπλεντον, αποφάσισε να πληρώσει δύο εκατ. δολάρια παραπάνω στο ασφαλιστήριο συμβόλαιό του, αναβαθμίζοντάς το ώστε να καλύπτει και το ενδεχόμενο μιας πανδημίας από έναν άγνωστο ιό.
Επί 17 χρόνια πλήρωνε κάθε χρόνο δύο εκατ. δολάρια για να ασφαλίζεται απέναντι στο θεωρητικά απίθανο ενδεχόμενο να συμβεί κάτι τόσο κατακλυσμιαίο και να πληγεί το φημισμένο καλοκαιρινό τουρνουά.
Επί 17 χρόνια δεν συνέβαινε τίποτα, ο κόσμος απολάμβανε φράουλες με σαντιγί και το άστρο του Ρότζερ Φέντερερ να ανατέλλει και να λάμπει.
Λογικά σε πολλούς θα φαινόταν ότι το Γουίμπλεντον πετάει κάθε χρόνο μια περιουσία στα σκουπίδια. Συνολικά οι Βρετανοί πλήρωσαν όλα αυτά τα χρόνια σε ασφάλιστρα για πανδημία παραπάνω από 27 εκατ. στερλίνες (34 εκατ. δολάρια).
Τώρα, που ακυρώθηκε λόγω κορονοϊού, θα εισπράξουν 114 εκατ. στερλίνες (περίπου 141 εκατ. δολάρια).
Το ποσό φυσικά δεν καλύπτει όλη τη χασούρα, που αγγίζει τα 250 εκατ. λίρες (312 εκατ. δολάρια), αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας εδώ.
Το θέμα μας είναι ότι...
ένα τουρνουά τένις, ιστορικό δεν λέω, αλλά τουρνουά τένις, για αγόρια και κορίτσια που χτυπούν ένα μπαλάκι πέρα δώθε, είχε την πρόνοια να σκεφτεί το 2002, ότι αυτό που δεν συνέβη τότε, μπορεί να συμβεί κάποτε. Και προετοιμάστηκε με όσα μέσα διέθετε.
Το παράδειγμα της προνοητικής ομάδας διαχείρισης κινδύνου του Γουίμπλεντον δεν ακολούθησε ούτε μια κυβέρνηση, ούτε ένα κράτος.
Ο κόσμος μας αποδείχτηκε κατά τραγικό τρόπο απροετοίμαστος για μια πανδημία, ή έστω αποδείχτηκε πως κάτι τύποι που διοργανώνουν αγώνες τένις ήταν καλύτερα προετοιμασμένοι από ό,τι οι κυβερνήσεις των ισχυρότερων κρατών του κόσμου.
Οι διαφορές βέβαια, στην κλίμακα της ευθύνης και της δράσης είναι τεράστιες, άλλο ένα τουρνουά άλλο μια χώρα. Αλλά σε κάθε περίπτωση τα κράτη και οι κυβερνήσεις τους ενήργησαν «κατόπιν εορτής». Και ήρθαν να επιβάλουν μέτρα μαζικού εγκλεισμού στους πολίτες τους, να απαγορεύσουν σε παιδιά να είναι παιδιά, να αναστείλουν βασικά δικαιώματα και να αλλάξουν τον τρόπο ζωής –προφανώς για το γενικό καλό, αλλά όταν ηρεμήσουμε θα δούμε το κόστος όλου αυτού.
Τι θα μπορούσε να είχε γίνει;
Πολλά.
Θα τα συζητήσουν εκτενώς οι Αμερικανοί καθώς θα οδεύουν σε εκλογές και θα μαθαίνουν ότι ο πρόεδρός τους αγνόησε κάθε προειδοποίηση και άφησε την επιδημία να εξελιχθεί σε σημείο χωρίς επιστροφή, με χιλιάδες πολίτες να το πληρώνουν· με τη ζωή τους.
Θα το συζητήσουν και οι Βρετανοί όταν με το καλό ο Μπόρις βγει από το νοσοκομείο.
Θα πρέπει να το συζητήσουμε και εδώ. Για το πώς θα πρέπει να είναι η καθημερινότητά μας και η κοινωνικότητά μας, το μοντέλο της οικονομίας μας, τα όρια ανοχής μας σε παραβατικές συμπεριφορές. Και το κακό είναι ότι λόγω Covid-19 δεν θα μπορούμε να το προσπεράσουμε λέγοντας το κλασικό «Anyone for tennis?».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου