Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Οι αντίπαλοί του φθονούσαν την τύχη του. Ηρθε, έλεγαν, και τρώει από τα έτοιμα. Η οικονομία ήταν στρωμένη. Η κοινωνία σκληρά διαπαιδαγωγημένη. Η αντιπολίτευση βραχυκυκλωμένη.
Οι αφηγήσεις αυτές είναι πάντα πολύ γραμμικές για να είναι αληθινές. Ο πρωθυπουργός θα ευχόταν να είχε κανονική αντιπολίτευση, από το να τον αντιπολιτεύονται, κατακλυσμιαίως, τα γεγονότα.
Οι αντίπαλοί του φθονούσαν την τύχη του. Ηρθε, έλεγαν, και τρώει από τα έτοιμα. Η οικονομία ήταν στρωμένη. Η κοινωνία σκληρά διαπαιδαγωγημένη. Η αντιπολίτευση βραχυκυκλωμένη.
Οι αφηγήσεις αυτές είναι πάντα πολύ γραμμικές για να είναι αληθινές. Ο πρωθυπουργός θα ευχόταν να είχε κανονική αντιπολίτευση, από το να τον αντιπολιτεύονται, κατακλυσμιαίως, τα γεγονότα.
Προτού συμπληρώσει χρόνο στην εξουσία, βρίσκεται αντιμέτωπος με δύο ταυτόχρονες, απρόβλεπτες κρίσεις. Καμία από τις δύο δεν είναι ενδογενής. Η μία καθιστά την άλλη πιο επικίνδυνη. Το σύστημα υγείας δοκιμάζεται ταυτόχρονα με το σύστημα αποτροπής στα σύνορα. Η κοινωνία, ήδη εξουθενωμένη από την πιο δύσκολη δεκαετία της Μεταπολίτευσης, περνάει πάλι από ψυχοπολιτικές συμπληγάδες.
Με άδηλη ακόμη την έκβαση, μπορεί κανείς να μετρήσει στα δύσκολα τον πρωθυπουργό που «θα έτρωγε από τα έτοιμα». Χωρίς να μιμείται τον στόμφο των πατριαρχών του προηγούμενου αιώνα, ο Μητσοτάκης έδειξε αντανακλαστικά που διαψεύδουν όσους τον φαντάζονταν σαν τεχνοκράτη που προχωράει μόνον αφότου έχει τριπλοζυγίσει το βήμα του. Τόσο στην επίθεση της Τουρκίας όσο και στην επιδημία, προτίμησε τα δραστικά μέτρα «χθες», από τη βραδύτητα. Πήρε το ρίσκο.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό που πάει κόντρα στο στερεότυπο για την πολιτική του ιδιοσυγκρασία, είναι η ψυχολογική διαχείριση της κρίσης. Παρότι δεν τον ζήλεψε ποτέ κανείς για τις δημαγωγικές του επιδόσεις, ο πρωθυπουργός έδειξε και στις δύο κρίσεις όχι απλώς να πιάνει το κλίμα στην κοινή γνώμη, αλλά να το διαμορφώνει.
Με άδηλη ακόμη την έκβαση, μπορεί κανείς να μετρήσει στα δύσκολα τον πρωθυπουργό που «θα έτρωγε από τα έτοιμα». Χωρίς να μιμείται τον στόμφο των πατριαρχών του προηγούμενου αιώνα, ο Μητσοτάκης έδειξε αντανακλαστικά που διαψεύδουν όσους τον φαντάζονταν σαν τεχνοκράτη που προχωράει μόνον αφότου έχει τριπλοζυγίσει το βήμα του. Τόσο στην επίθεση της Τουρκίας όσο και στην επιδημία, προτίμησε τα δραστικά μέτρα «χθες», από τη βραδύτητα. Πήρε το ρίσκο.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό που πάει κόντρα στο στερεότυπο για την πολιτική του ιδιοσυγκρασία, είναι η ψυχολογική διαχείριση της κρίσης. Παρότι δεν τον ζήλεψε ποτέ κανείς για τις δημαγωγικές του επιδόσεις, ο πρωθυπουργός έδειξε και στις δύο κρίσεις όχι απλώς να πιάνει το κλίμα στην κοινή γνώμη, αλλά να το διαμορφώνει.
Πριν από το κλείσιμο των συνόρων, δεν υπήρχε κλίμα εθνικής συσπείρωσης.
Πριν από τα γρήγορα, σαρωτικά μέτρα και το διάγγελμα για την επιδημία, δεν υπήρχε μαζική εγρήγορση.
Προκύπτει έτσι μια ενδιαφέρουσα σύγκριση με τον προκάτοχό του:
Προκύπτει έτσι μια ενδιαφέρουσα σύγκριση με τον προκάτοχό του:
Ο Μητσοτάκης αποδεικνύεται πιο ριψοκίνδυνος από τον βολονταριστή που υποτίθεται ότι αιφνιδίαζε την Ευρώπη, ενώ κωλυσιεργούσε επί έξι μήνες. Το «παιδί της ελίτ» φαίνεται να διαθέτει περισσότερη ενσυναίσθηση από τον «χαρισματικό» λαϊκιστή που, σε ανάλογη δοκιμασία, στο Μάτι, ξοδεύτηκε σε τεχνάσματα για την πολιτική του αυτοσυντήρηση.
Μιλώντας έτσι για τα «στυλ διακυβέρνησης», φτηναίνει κανείς την πολιτική. Την παρουσιάζει μόνο σαν μαγειρική της εξουσίας. Σαν τεχνική σαγήνευσης των πολλών.
Στην πραγματικότητα, εκείνο που κάνει τη διαφορά –εκείνο που πάντα προηγείται του όποιου «στυλ»– είναι...
Μιλώντας έτσι για τα «στυλ διακυβέρνησης», φτηναίνει κανείς την πολιτική. Την παρουσιάζει μόνο σαν μαγειρική της εξουσίας. Σαν τεχνική σαγήνευσης των πολλών.
Στην πραγματικότητα, εκείνο που κάνει τη διαφορά –εκείνο που πάντα προηγείται του όποιου «στυλ»– είναι...
η μύχια αντίληψη που έχεις για τη «βάρδια» σου.
Είναι να ξέρεις σε ποια στραβή παύουν να είναι όλα «πολιτική».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου