Προχθες το μεσημέρι στην οδό Μαυρομματαίων, διμοιρίες των ΜΑΤ σε στάση αναμονής. Λίγο πριν είχαν ακουστεί εκρήξεις κρότου λάμψης – υποθέτω. Στόχος, η απώθηση όσων είχαν συγκεντρωθεί για να υπερασπιστούν την κατάληψη «Βανκούβερ Απαρτμάν» που οι Αρχές εκκένωσαν το περασμένο Σάββατο.
Το θέαμα μονότονο και πληκτικό. Στη μία πλευρά κουκουλοφόροι ή λιγότερο κουκουλοφόροι, που βρίζουν, πετάνε πέτρες, και στην άλλη οι διμοιρίες με τις χειροβομβίδες κρότου λάμψης και τα χημικά. Στη μέση οι περίοικοι που αναπνέουν μολότοφ και χημικά και στο τέλος του έργου κάποιες προσαγωγές, ενδεχομένως και συλλήψεις.
Αγραφος νόμος στην αρχαία Σπάρτη απαγόρευε στους Σπαρτιάτες να πολεμούν με τον ίδιο αντίπαλο πολλές φορές, για δύο λόγους.
Ο πρώτος ήταν να μην εκπαιδευθεί ο αντίπαλος στον τρόπο που πολεμούσαν οι Σπαρτιάτες.
Ο δεύτερος να μην πέσει το επίπεδο των Σπαρτιατών αφού δεν τους περνούσε απ’ το μυαλό ότι θα βρισκόταν στρατός αξιότερος απ’ τον δικό τους.
Στην περίπτωση έχουμε ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα που επιβεβαιώνει τους φόβους των Σπαρτιατών: η αστυνομία πολεμάει πια με τον τρόπο που της έχουν επιβάλει. Ξέρουν εκ των προτέρων το τέλος του έργου και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να εκμεταλλευθούν τον χρόνο που διαρκεί η παράσταση. Δεν τους ενδιαφέρει ο στόχος. Τους ενδιαφέρουν μόνον οι ζημιές.
Το αξιοσημείωτο δεν είναι η δεδομένη θεατρικότητα των «επεισοδίων».
Το αξιοσημείωτο δεν είναι η δεδομένη θεατρικότητα των «επεισοδίων».
Το αξιοσημείωτο είναι η καταθλιπτική επαναληπτικότητά τους. Η ανταλλαγή μολότοφ και χημικών είναι μέρος του θεατρικού κώδικα της δημόσιας ζωής μας. Ολα είναι προβλέψιμα και αυστηρά σκηνοθετημένα. Ο «αντιεξουσιαστής» έχει τον ρόλο του, ο «μπάτσος» τον δικό του. Οι συγκρούσεις μεταξύ τους επιβεβαιώνουν τον ρόλο του ενός και του άλλου. Σαν τα μπουλούκια όπου ο κάθε ηθοποιός ήξερε να παίζει έναν μόνον ρόλο, ασχέτως έργου. Ο κακός τον κακό, η όμορφη την όμορφη, η νέα τη νέα κι ας είναι ήδη γραία. Σε ποιον απευθύνονται όσοι ζητούν συμπαράσταση για τις καταλήψεις τους; Δεν έχει σημασία. Τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι, μεροκάματο βγάζουν.
Το επαναλαμβάνω. Το αξιοσημείωτο στην περίπτωση είναι η αφόρητη επαναληπτικότητα. Πόσες δεκαετίες τώρα βλέπουμε το ίδιο έργο να παίζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Τα «επεισόδια» έχουν αντικαταστήσει τις χριστιανικές γιορτές. «Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος». Το «Πολυτεχνείο» και ο «Γρηγορόπουλος» είναι οι χειμωνιάτικες γιορτές. Σατουρνάλια, Χριστούγεννα – χωρίς την ομορφιά της χριστιανικής παράδοσης.
Το επαναλαμβάνω. Το αξιοσημείωτο στην περίπτωση είναι η αφόρητη επαναληπτικότητα. Πόσες δεκαετίες τώρα βλέπουμε το ίδιο έργο να παίζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Τα «επεισόδια» έχουν αντικαταστήσει τις χριστιανικές γιορτές. «Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος». Το «Πολυτεχνείο» και ο «Γρηγορόπουλος» είναι οι χειμωνιάτικες γιορτές. Σατουρνάλια, Χριστούγεννα – χωρίς την ομορφιά της χριστιανικής παράδοσης.
Αναζητούμε τα σημεία γήρανσης της ελληνικής κοινωνίας στα στοιχεία των δημογραφικών στατιστικών.
Τζάμπα κόπος.
Φτάνουν οι...
Φτάνουν οι...
μολότοφ και τα χημικά για να καταλάβεις πόσο γέρασε η Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου