Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Τι έγινε προχθες στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο
Αθηνών;
Με γλώσσα δανεική από σχετική προκήρυξη των φοιτητοσυνδικαλιστών, η Αστυνομία, που είχε «ψάξει τα στέκια των συλλογικοτήτων», επέβαλε «λοκ άουτ» προκειμένου να «μη συμμετάσχει ο φοιτητικός σύλλογος στους εορτασμούς για την επέτειο του Πολυτεχνείου». Κατόπιν τούτου, οι φοιτητές –σύμφωνα με μαρτυρία φοιτητή στην «Αυγή»– «πήγαν να ασκήσουν το δικαίωμά τους να ανοίξουν τη σχολή».
Την ώρα που η Αστυνομία τούς εμπόδιζε «να ασκήσουν το δικαίωμά τους», η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη προλάβει να αναρτήσει ηλεκτρονική αφίσα με το σλόγκαν «Η κανονικότητα επιτίθεται. Η δημοκρατία απειλείται».
Απειλείται η δημοκρατία;
Ο Νίκος Φίλης, που έσπευσε στην Πατησίων, εξηγούσε μετά ότι η κυβέρνηση έχει σχέδιο. Θέλει, είπε Στο Κόκκινο, «να διώξει τα παιδιά από τα πανεπιστήμια ώστε να δημιουργήσει πελατεία προς τα κολέγια». Οι εικόνες της επέμβασης της δημόσιας δύναμης, είπε ο Φίλης, «θυμίζουν άλλες εποχές».
Οντως. Θυμίζουν τις εποχές ενός άλλου, προκυβερνητικού, ΣΥΡΙΖΑ, που έσπευδε πάντα επιτόπου, όπου εμφανιζόταν η Αστυνομία, ως αυτόκλητη δύναμη άμεσης πολιτικής ανάγκης.
Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς ποιον εξυπηρετούν η απόδραση του ΣΥΡΙΖΑ από το χρονοντούλαπο και η πανηγυρική του επανεμφάνιση με όλα τα φολκλορικά συμπαρομαρτούντα – «η χούντα δεν τελείωσε το ’73», «πότε θα κάνει ξαστεριά».
Η κυβέρνηση μοιάζει να πετυχαίνει πολύ γρήγορα αυτό που κρυφοευχόταν μετά τις εκλογές: Την υποτροπή του ακτιβιστικού, μειοψηφικού εαυτού του αντιπάλου της, που ξαναπιάνει την ντουντούκα στα πανεπιστήμια, πολακίζει στη Βουλή και αναπέμπει μηνύματα συμπαράστασης στον έκπτωτο σύντροφο Μοράλες.
Η υποδοχή που επιφύλαξαν χθες οι φοιτητές στον Φίλη («να φύγει τώρα ο κύριος Φίλης») εικονογραφεί τον αυτοεγκλωβισμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Επειτα από τεσσεράμισι χρόνια στην εξουσία, δεν μπορεί να επιστρέψει πειστικά στον ρόλο της προστάτιδος των μειοψηφιών, που κάποτε εξέφραζε.
Αυτές οι μειοψηφίες την έχουν ταυτίσει με το σύστημα. Δεν μπορεί ούτε να αναβαπτιστεί στο κίνημα, γιατί, σε αντίθεση με την εποχή του αντιμνημονίου, δεν υπάρχει κίνημα.
Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να το έχει πολυσκεφτεί, ακολουθώντας μόνο τα γενετικά αντανακλαστικά του, προσπαθεί να ξαναγίνει αυτό που δεν μπορεί πια να είναι: μια Αριστερά του δρόμου.
Κι έτσι τορπιλίζει την προσπάθεια γι’ αυτό που θα μπορούσε να γίνει: μια Κεντροαριστερά δυνητικά πλειοψηφική.
Ναι, η εικόνα στην ΑΣΟΕΕ έμοιαζε στ’ αλήθεια ριγμένη από «άλλες εποχές».
Ο ΣΥΡΙΖΑ δωρίζει στην κυβέρνηση την πλειοψηφία που προσδοκά τέλος εποχής στα πανεπιστήμια και στα Εξάρχεια. Της κάνει δώρο το Κέντρο.
Ο μόνος αντίπαλος για την κυβέρνηση είναι...
ο υπερβολικός ζήλος που καταλαμβάνει όποιον παίζει χωρίς αντίπαλο.
Με γλώσσα δανεική από σχετική προκήρυξη των φοιτητοσυνδικαλιστών, η Αστυνομία, που είχε «ψάξει τα στέκια των συλλογικοτήτων», επέβαλε «λοκ άουτ» προκειμένου να «μη συμμετάσχει ο φοιτητικός σύλλογος στους εορτασμούς για την επέτειο του Πολυτεχνείου». Κατόπιν τούτου, οι φοιτητές –σύμφωνα με μαρτυρία φοιτητή στην «Αυγή»– «πήγαν να ασκήσουν το δικαίωμά τους να ανοίξουν τη σχολή».
Την ώρα που η Αστυνομία τούς εμπόδιζε «να ασκήσουν το δικαίωμά τους», η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ είχε ήδη προλάβει να αναρτήσει ηλεκτρονική αφίσα με το σλόγκαν «Η κανονικότητα επιτίθεται. Η δημοκρατία απειλείται».
Απειλείται η δημοκρατία;
Ο Νίκος Φίλης, που έσπευσε στην Πατησίων, εξηγούσε μετά ότι η κυβέρνηση έχει σχέδιο. Θέλει, είπε Στο Κόκκινο, «να διώξει τα παιδιά από τα πανεπιστήμια ώστε να δημιουργήσει πελατεία προς τα κολέγια». Οι εικόνες της επέμβασης της δημόσιας δύναμης, είπε ο Φίλης, «θυμίζουν άλλες εποχές».
Οντως. Θυμίζουν τις εποχές ενός άλλου, προκυβερνητικού, ΣΥΡΙΖΑ, που έσπευδε πάντα επιτόπου, όπου εμφανιζόταν η Αστυνομία, ως αυτόκλητη δύναμη άμεσης πολιτικής ανάγκης.
Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς ποιον εξυπηρετούν η απόδραση του ΣΥΡΙΖΑ από το χρονοντούλαπο και η πανηγυρική του επανεμφάνιση με όλα τα φολκλορικά συμπαρομαρτούντα – «η χούντα δεν τελείωσε το ’73», «πότε θα κάνει ξαστεριά».
Η κυβέρνηση μοιάζει να πετυχαίνει πολύ γρήγορα αυτό που κρυφοευχόταν μετά τις εκλογές: Την υποτροπή του ακτιβιστικού, μειοψηφικού εαυτού του αντιπάλου της, που ξαναπιάνει την ντουντούκα στα πανεπιστήμια, πολακίζει στη Βουλή και αναπέμπει μηνύματα συμπαράστασης στον έκπτωτο σύντροφο Μοράλες.
Η υποδοχή που επιφύλαξαν χθες οι φοιτητές στον Φίλη («να φύγει τώρα ο κύριος Φίλης») εικονογραφεί τον αυτοεγκλωβισμό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Επειτα από τεσσεράμισι χρόνια στην εξουσία, δεν μπορεί να επιστρέψει πειστικά στον ρόλο της προστάτιδος των μειοψηφιών, που κάποτε εξέφραζε.
Αυτές οι μειοψηφίες την έχουν ταυτίσει με το σύστημα. Δεν μπορεί ούτε να αναβαπτιστεί στο κίνημα, γιατί, σε αντίθεση με την εποχή του αντιμνημονίου, δεν υπάρχει κίνημα.
Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να το έχει πολυσκεφτεί, ακολουθώντας μόνο τα γενετικά αντανακλαστικά του, προσπαθεί να ξαναγίνει αυτό που δεν μπορεί πια να είναι: μια Αριστερά του δρόμου.
Κι έτσι τορπιλίζει την προσπάθεια γι’ αυτό που θα μπορούσε να γίνει: μια Κεντροαριστερά δυνητικά πλειοψηφική.
Ναι, η εικόνα στην ΑΣΟΕΕ έμοιαζε στ’ αλήθεια ριγμένη από «άλλες εποχές».
Ο ΣΥΡΙΖΑ δωρίζει στην κυβέρνηση την πλειοψηφία που προσδοκά τέλος εποχής στα πανεπιστήμια και στα Εξάρχεια. Της κάνει δώρο το Κέντρο.
Ο μόνος αντίπαλος για την κυβέρνηση είναι...
ο υπερβολικός ζήλος που καταλαμβάνει όποιον παίζει χωρίς αντίπαλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου