"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΣΥΡΙΖΟΑΛΗΤΑΡΑΔΙΚΟ:Πώς απαντάς σε έναν αλήτη



Αν είσαι στο δρόμο, ξέρεις. Αν, όμως, είσαι στη Βουλή;  


Αν απαντήσεις “με το σεις και με το σας”, ο αλήτης σε νίκησε κατά κράτος. Αν δεν απαντήσεις ευπρεπώς έρχεσαι στο επίπεδό του, θα πουν κάποιοι. 


Υπάρχει… τρίτος δρόμος;


Υπάρχει. 


Κατ’ αρχήν δεν τον αποκαλείς ποτέ με το όνομά του. 


Πολύ δε περισσότερο, δεν βάζεις πριν το όνομά του την προσφώνηση “κύριος”. Ο αλήτης δεν είναι “κύριος”. Είναι αλήτης. Τον αποκαλείς λοιπόν περιφραστικά, τον εξευτελίζεις, τον γελοιοποιείς, φροντίζοντας να χρησιμοποιείς όρους που αναφέρονται σε γεγονότα, ώστε να μην μπορεί να διαμαρτυρηθεί. (Να σημειώσω ότι τα ρήματα “εξευτελίζω” και “γελοιοποιώ” τα χρησιμοποιώ καταχρηστικώς εδώ, καθώς ο αλήτης είναι ήδη, ως χαρακτήρας, και ευτελής και γελοίος.) Παράδειγμα: “ο μικρός τυμπανιστής των αγορών”, “ο Go back – I’m sorry – Welcome!”, “ο άνθρωπος που αποστόμωσε τον Κλίντον”, “ο Λούκυ Λουκ των μνημονίων – ο άνθρωπος που υπογράφει μνημόνια πιο γρήγορα κι απ’ τη σκιά του”, “ο καταληψίας του Λυκείου Αμπελοκήπων”, “ο ηγέτης που συμβουλεύεται τον Καρανίκα”, “ο πρωθυπουργός χωρίς σύνορα”, “ο Αμερικάνοι-σωτήρες-των-λαών”, “ο επί 10ετία φοιτητής, εκ μετεγγραφής εκ Ρουμανίας”, “ο άνθρωπος που γράφτηκε στην ΚΝΕ όταν η Σοβιετική Ένωση κατέρρεε”, “ο αυταπατεών”, “το χρυσό μετάλλιο στην κυβίστηση”, “ο άνθρωπος που έκανε την κολωτούμπα διεθνή όρο”, “ο δεν βελτιώνεται – καταργείται”, “ο παρατηρητής του ταβανιού των επισήμων συναντήσεων”,“ο θα σ’κώσουμε κεφάλ”, “ο κωλοτουμπίστας των 360 μοιρών”, “το ψυχοπαίδι της Μέρκελ”, "ο θαυμαστής του τύπου με τα λαχούρια", “ο θαλασσοπόρος του διαύλου Λέσβου - Μυτιλήνης”, "το ξεκούμπωτο πουκάμισο των συναντήσεων κορυφής".  


Τον σκίζεις. Τον φτύνεις. Τον πατάς κάτω. Όχι όμως θυμωμένα. Ποτέ θυμωμένα. Μειλίχια. Με οίκτο. Με ένα μόνιμα ειρωνικό χαμόγελο, σαν να κρατιέσαι να μην βάλεις τα γέλια, βλέποντας τη βλακώδη μουτσούνα του. Σαν έχεις απέναντί σου, ένα υβρίδιο από κυρία Λουκά, μίστερ Μπούτια, Κάτμαν και Κανέλλη.


Αυτά ως εισαγωγή, που μπορούν να διδαχθούν. Τα υπόλοιπα...

 δεν διδάσκονται.  


Διότι το να χρησιμοποιείς τον λόγο, το βλέμμα, την έκφραση, τις χειρονομίες ως λεπίδι και εργαλείο βασανισμού του αλήτη δεν διδάσκεται. Ή τόχεις ή δεν τόχεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια: