Toυ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Κεντροδεξιές
κυβερνήσεις δεν τόλμησαν στο παρελθόν να κάνουν πράγματα που συμβαίνουν
σήμερα, όπως η πώληση μονάδων της ΔΕΗ ή η αλλαγή του συνδικαλιστικού
νόμου. Τους φαίνονταν πολιτικά αδιανόητες αυτές οι μεταρρυθμίσεις, όπως
και οι ιδιωτικοποιήσεις.
Εως έναν βαθμό έφταιγε ο μπαμπούλας της Αριστεράς. Η απειλή, δηλαδή, μαζικών διαδηλώσεων και απεργιών. Ολες οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις έτρεμαν το «πεζοδρόμιο».
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι φοβούνταν και κάτι άλλο: Το βαθύ ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, ή ακόμη και το ΚΚΕ, που έκρυβαν στο εσωτερικό τους.
Το τσουνάμι του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού τρόμαξε την ελληνική Κεντροδεξιά, η οποία πασοκοποιήθηκε και έχασε κάθε ιδεολογικό προσανατολισμό που συνάδει με ένα ευρωπαϊκό συντηρητικό κόμμα. Οι συνδικαλιστές της δεν είχαν καμία διαφορά στην εκφορά του λόγου και στη σκέψη από αυτούς του ΚΚΕ παλαιότερα και κατόπιν του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό φαίνεται άλλωστε στις μέρες μας, καθώς ορισμένοι εξ αυτών έχουν μετακινηθεί προς τα κόμματα που μας κυβερνούν. Εκεί είναι και η φυσική τους θέση, αν το καλοσκεφθεί κανείς. Το παράδοξο ήταν αυτό που συνέβαινε πριν.
Δίπλα στους συνδικαλιστές βρέθηκε η κομματική νομενκλατούρα, που ήθελε ένα μεγάλο, μη αξιοκρατικό κράτος για να βολευτούν η ίδια και τα παιδιά της.
Στον δρόμο ανακαλύφθηκε και μία καραμέλα, που βολεύει όσους είναι ΣΥΡΙΖΑ αλλά από αδράνεια ή λάθος ανήκουν στην Κεντροδεξιά.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εμφανίζεται ως ο ηγέτης που δίνει άλλοθι στους δεξιούς οπαδούς του λαϊκισμού και της δημοσιονομικής χαλαρότητας. Δεν πίστευε ούτε στο ένα ούτε στο άλλο. Και θα εξοργιζόταν αν έβλεπε την κατάντια του δήθεν ισχυρού κράτους στην εποχή μας και το πού μας οδήγησε η δημοσιονομική ασωτία δεκαετιών. Εν τω μεταξύ, οι εποχές άλλαξαν διεθνώς. Ο Καραμανλής έσπασε αυγά στην εποχή του και απεδείχθη ριζοσπάστης, δεν θα απαιτούσε από κανέναν σήμερα να ακολουθήσει τη συνταγή του 1950 ή του 1975. Αλλωστε, δημοσιονομικά ήταν νοικοκύρης και πίστευε στην επιχειρηματική δημιουργικότητα του Ελληνα.
Το παλαιό ΠΑΣΟΚ όμως, μαζί με την Αριστερά επιβλήθηκαν, πλήρως ιδεολογικά και άλωσαν την Κεντροδεξιά. Την έκαναν βαθύτατα ενοχική, την ανάγκασαν να είναι συνεχώς στη γωνία και να απολογείται για το παρελθόν και για τις φιλελεύθερες θέσεις της για την οικονομία. Κάποια στιγμή βρέθηκε και το μεγάλο όπλο:
H κατηγορία πως οτιδήποτε μη κρατικιστικό είναι νεοφιλελεύθερο.
Εχει μάλλον φθάσει η ώρα να πάει ο καθένας εκεί όπου πραγματικά ανήκει, όπου και αν είναι αυτό.
Τα μεγάλα κόμματα προφανώς και πρέπει να είναι πολυσυλλεκτικά. Δεν μπορεί, όμως, να είναι εντελώς «μπασταρδεμένα». Γιατί τότε ελλοχεύει ο μπαμπούλας του πολιτικού κόστους στο εσωτερικό τους και όταν έρχονται στην εξουσία δεν αντέχουν να κάνουν τα στοιχειώδη.
Εως έναν βαθμό έφταιγε ο μπαμπούλας της Αριστεράς. Η απειλή, δηλαδή, μαζικών διαδηλώσεων και απεργιών. Ολες οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις έτρεμαν το «πεζοδρόμιο».
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι φοβούνταν και κάτι άλλο: Το βαθύ ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ, ή ακόμη και το ΚΚΕ, που έκρυβαν στο εσωτερικό τους.
Το τσουνάμι του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού τρόμαξε την ελληνική Κεντροδεξιά, η οποία πασοκοποιήθηκε και έχασε κάθε ιδεολογικό προσανατολισμό που συνάδει με ένα ευρωπαϊκό συντηρητικό κόμμα. Οι συνδικαλιστές της δεν είχαν καμία διαφορά στην εκφορά του λόγου και στη σκέψη από αυτούς του ΚΚΕ παλαιότερα και κατόπιν του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό φαίνεται άλλωστε στις μέρες μας, καθώς ορισμένοι εξ αυτών έχουν μετακινηθεί προς τα κόμματα που μας κυβερνούν. Εκεί είναι και η φυσική τους θέση, αν το καλοσκεφθεί κανείς. Το παράδοξο ήταν αυτό που συνέβαινε πριν.
Δίπλα στους συνδικαλιστές βρέθηκε η κομματική νομενκλατούρα, που ήθελε ένα μεγάλο, μη αξιοκρατικό κράτος για να βολευτούν η ίδια και τα παιδιά της.
Στον δρόμο ανακαλύφθηκε και μία καραμέλα, που βολεύει όσους είναι ΣΥΡΙΖΑ αλλά από αδράνεια ή λάθος ανήκουν στην Κεντροδεξιά.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εμφανίζεται ως ο ηγέτης που δίνει άλλοθι στους δεξιούς οπαδούς του λαϊκισμού και της δημοσιονομικής χαλαρότητας. Δεν πίστευε ούτε στο ένα ούτε στο άλλο. Και θα εξοργιζόταν αν έβλεπε την κατάντια του δήθεν ισχυρού κράτους στην εποχή μας και το πού μας οδήγησε η δημοσιονομική ασωτία δεκαετιών. Εν τω μεταξύ, οι εποχές άλλαξαν διεθνώς. Ο Καραμανλής έσπασε αυγά στην εποχή του και απεδείχθη ριζοσπάστης, δεν θα απαιτούσε από κανέναν σήμερα να ακολουθήσει τη συνταγή του 1950 ή του 1975. Αλλωστε, δημοσιονομικά ήταν νοικοκύρης και πίστευε στην επιχειρηματική δημιουργικότητα του Ελληνα.
Το παλαιό ΠΑΣΟΚ όμως, μαζί με την Αριστερά επιβλήθηκαν, πλήρως ιδεολογικά και άλωσαν την Κεντροδεξιά. Την έκαναν βαθύτατα ενοχική, την ανάγκασαν να είναι συνεχώς στη γωνία και να απολογείται για το παρελθόν και για τις φιλελεύθερες θέσεις της για την οικονομία. Κάποια στιγμή βρέθηκε και το μεγάλο όπλο:
H κατηγορία πως οτιδήποτε μη κρατικιστικό είναι νεοφιλελεύθερο.
Εχει μάλλον φθάσει η ώρα να πάει ο καθένας εκεί όπου πραγματικά ανήκει, όπου και αν είναι αυτό.
Τα μεγάλα κόμματα προφανώς και πρέπει να είναι πολυσυλλεκτικά. Δεν μπορεί, όμως, να είναι εντελώς «μπασταρδεμένα». Γιατί τότε ελλοχεύει ο μπαμπούλας του πολιτικού κόστους στο εσωτερικό τους και όταν έρχονται στην εξουσία δεν αντέχουν να κάνουν τα στοιχειώδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου