ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΠΛΗΚΤΟ ΚΗΦΗΝΑΡΑΔΙΚΟ: Δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο...

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Α​​ρχικά, ακούγεται σαν ανέκδοτο της κατηγορίας «μόνο στην Ελλάδα»: το υπουργείο Πολιτισμού προσλαμβάνει αρχαιολόγους, τους οποίους όμως θα πληρώνει η ΔΕΗ. Το σύνολο των προσληφθησομένων είναι 2.388· από αυτούς, οι 319 αρχαιολόγοι, οι 1.844 εργάτες (για το ενδεχόμενο ανασκαφικών εργασιών – ποτέ δεν ξέρεις) και οι υπόλοιποι διαφόρων ειδικοτήτων. Ολοι με σύμβαση ορισμένου χρόνου και, επίσης, όλοι για τα λιγνιτωρυχεία (!) της Κοζάνης και της Φλώρινας.  

Πολλοί; 

Είναι, πράγματι· αλλά στα ιερά εδάφη της Μακεδονίας υπάρχει πάντα η πιθανότητα να πέσεις στον τάφο του Μεγαλέξανδρου, κάποιου συγγενούς του ή κολλητού του. Συνεπώς, το έθνος οφείλει να έχει τον θίασο πάντα έτοιμο για τον επόμενο διεθνή διασυρμό.

Κάτω από το αστείο του πράγματος, βρίσκουμε μια καφκική πραγματικότητα:

Η πρακτική αυτή βασίστηκε, όπως διαβάζω, σε νόμο του 2002, που ορίζει ότι ο κύριος ενός τεχνικού έργου (Δημόσιο, Τοπική Αυτοδιοίκηση, ιδιώτης) πληρώνει το κόστος του αρχαιολογικού έργου, εφόσον αυτό υπερβαίνει τις 500.000 ευρώ. Πώς, τώρα, από το σημείο αυτό, κατέληξε η ΔΕΗ να έχει πληρώσει 63 εκατομμύρια στο διάστημα 2003-2017 για αρχαιολογικές έρευνες, για μένα παραμένει ένα μυστήριο. Υποθέτω ότι η μεθόδευση των τρόπων, ώστε με στήριγμα έναν γενικό νόμο να έχει φορτωθεί μονίμως στη ΔΕΗ ένα κυμαινόμενο ετήσιο κόστος υπέρ της δημιουργίας θέσεων εργασίας για αρχαιολόγους και συναφείς ειδικότητες, πρέπει να είναι η βασική δεξιότητα του πετυχημένου πολιτικού στην Ελλάδα, είτε δεξιού είτε αριστερού – πάντως, του λαϊκιστή πολιτικού.

Να αναγνωρίσω, εντούτοις, ότι στο αποτέλεσμα των συμβιβασμών ανάμεσα σε υπουργούς, συνδικαλιστές, κομματικούς κ.λπ., με το οποίο η ΔΕΗ συμβάλλει στην τόνωση της αγοράς εργασίας στη Αρχαιολογία, υπάρχει κάτι βαθιά ελληνικό. Τόσο βαθύ και τόσο ελληνικό, ώστε κυριαρχεί στον κινηματογράφο των δεκαετιών του 1950 και 1960. Πώς ο μεγάλος γιος έχει πάντα το χρέος να προικίσει τις ανύπανδρες αδελφές του; Παρομοίως και η ΔΕΗ οφείλει να συνδράμει στη συντήρηση της γηραίας κυρίας του ελληνικού κράτους. 

Θυμίζω, επ’ ευκαιρία, ότι η εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1837. Και αφού η συζήτηση μας πάει σε γηραιές κυρίες, την πρόσληψη αρχαιολόγων μέσω ΔΕΗ χαιρέτισε, με τον χαρακτηριστικό –πανηγυρικό και συνάμα πανηγυριώτικο– τρόπο της, η grande dame του ΣΥΡΙΖΑ, η κυρία Θεανώ: «Η Αρχαιολογία είναι μια από τις βαριές βιομηχανίες μας», είπε.  

Και τότε γιατί ο υπουργός Παιδείας εμποδίζει τη Φιλοσοφική να φτιάξει αγγλόφωνο πρόγραμμα Κλασικών Σπουδών για ξένους; Θα μπορούσε να τη ρωτήσει κάποιος, αν η κυρία κυριολεκτούσε.  

Ομως, εκείνη εννοεί τη βαριά βιομηχανία ως μετωνυμία για τις μαζικές προσλήψεις στο Δημόσιο.

Είναι η ίδια νοοτροπία που θέλει το Δημόσιο να βγάζει από τη μία τσέπη και να τα βάζει στην άλλη (κάθε φορά με πιο ευφάνταστα κουτοπόνηρο τρόπο, ει δυνατόν), ενώ συγχρόνως ψάχνει τριγύρω μήπως κινείται τίποτε στην οικονομία για να το απομυζήσει. Και μας σερβίρεται με τη γνώριμη κιτς γραφικότητα του παλαιοκομματισμού, όπως τη γνωρίσαμε είτε στο αυθεντικό ΠΑΣΟΚ είτε στους «γαλάζιους» επιγόνους του.  

Σε τίποτε, εν τέλει, δεν διαφέρουν οι Συριζαίοι κυβερνώντες από τις χειρότερες εκδοχές του ΠΑΣΟΚ ή της Νέας Δημοκρατίας, που γνωρίσαμε στο παρελθόν. (Επρεπε να βλέπατε την κυρία Θεανώ, καθώς θριαμβολογούσε για τις προσλήψεις στη βαριά βιομηχανία της Αρχαιολογίας: έιτις σακάκι με βάτες, σε χρώμα βαθύ γαλάζιο (ρουαγιάλ), σαν καρικατούρα της Θάτσερ από την ανάποδη...) Νεόπλουτοι επαρχιώτες της εξουσίας είναι. Μαγεμένοι από την αίσθηση της δύναμης, κρεμασμένοι από ένα εκκρεμές που κινείται μεταξύ οπορτουνισμού και ιδεοληψίας.  

Ο καθένας τους ένα ιδιότυπο μείγμα...

 φανατικού και επαγγελματία (καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή – το πιστοποιώ ως δημοσιογράφος). 

Οι πολιτικές τους τείνουν στην αναπαλαίωση του συστήματος με κάθε κόστος. 

 Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η τελευταία (ελπίζω) και, οπωσδήποτε, η πιο τερατόμορφη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ. Από μια άλλη γωνία, η ύπαρξή του είναι ακόμη μία απόδειξη ότι η δημιουργία του ΠΑΣΟΚ και η επιτυχία του στέρησαν την Αριστερά από κάθε ρόλο. Εκτοτε, μόνο ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι· δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο...