ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Αναζητητές της αλήθειας

Γράφει ο Δημήτρης Χ. Παξινός 

Πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ

 

Τι θα γράψει η Ιστορία για όσα δραματικά συμβαίνουν στον τόπο τα τελευταία χρόνια, εξαρτάται ασφαλώς από τον παρατηρητή και τις πηγές του. 

Και ποιες θα ’ναι οι πηγές που, υποτίθεται, ότι εξιστορούν τα γεγονότα, κατά αντικειμενικό τρόπο; Πόσο μπορείς να τις εμπιστευθείς, όταν σχεδόν το σύνολο, των ιστορούντων, γράφει από τη δική του οπτική γωνία, την κομματική, τη στρατευμένη. Οταν, κατ’ εντολήν, στρατολογημένοι, συγγράφουν βιογραφίες-αγιογραφίες των εν ζωή εντολέων τους. Προφανώς για να επηρεάσουν και να καθοδηγήσουν τις μεταγενέστερες γενιές. Η υστεροφημία άλλωστε, προφανώς γι’ αυτούς, μετράει περισσότερο από κάθε τι άλλο και συνθλίβει ό,τι δεν ικανοποιεί την αυταρέσκειά τους.
 

Υπάρχουν ευτυχώς και οι υγιείς πένες, οι ανεπηρέαστες, οι καθαρές, που δεν λερώνουν το χαρτί. Αλλά θα χρειασθεί ο μελετητής να ψάξει πολύ, γιατί θα ’ναι κάπου καταχωνιασμένες, αν όχι εξαφανισμένες. Είναι οι μη αρεστές, στην εκάστοτε κυβερνώσα ελίτ. Είναι οι λεγόμενες αιρετικές, ως μη εντασσόμενες σε κλισέ καταστάσεις, σε προκάτ μυθιστορίες.
 

Είναι οι δύο πλευρές του λόφου, οι οποίες διεκδικούν την αλήθεια. Μόνο που η μια πλευρά έχει πιο πολλά πολεμοφόδια, κυρίως υλικά, αλλά και δύναμη να συντρίψει ό,τι θεωρεί επικίνδυνο. Δηλαδή ό,τι αναιρεί τη δική της μονοσήμαντη αλήθεια, την οποία οφείλει να επιβάλει ολοκληρωτικά.
 

Ετσι τους πολεμοκάπηλους θα τους εμφανίσουν ως ειρηνιστές, τους ληστές ως φιλάνθρωπους, τους αγύρτες ως αγίους και τους δυνάστες του τόπου ως θυσιασθέντες πατριώτες.
 

Καλά, ρε παιδιά, θα αναρωτηθεί κάποιος καλοπροαίρετα σκεπτόμενος, πώς φθάσαμε σ’ αυτό το χάλι, στην έσχατη εξαθλίωση. 

Η απάντηση, βέβαια δεν είναι καθόλου δύσκολη, Ξένες δυνάμεις μας εχθρεύονταν και ήθελαν να μας βγάλουν από τη μέση. Γι’ αυτό και μας φόρτωσαν με δάνεια, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούμε να ξεχρεώσουμε. Εμείς όμως αντισταθήκαμε. Να, διάβασε και τα βιβλία τα σχετικά.
 

Αλήθεια, αναρωτιέμαι πολλές φορές, σε σημείο να τρελαθώ, αν δεν έχω τρελαθεί και δεν το έχω καταλάβει, είναι δυνατόν, ακόμη και τώρα, να μην μπορούν να συνεννοηθούν στα στοιχειώδη και να ’χουν συμπεριφορά νηπιώδη;  

Αλλά και τα νήπια έχουν γονείς που τα φροντίζουν, αυτά τα μεγάλα νήπια δεν ζουν σ’ ένα προστατευμένο περιβάλλον, με κάποιους να παίζουν τον ρόλο του γονιού; Να τα περιθάλπει, να τα προσέχει και να τους δίνει οδηγίες περί του καλού και του κακού; Οτι δεν πρέπει να αρπάζουν ξένα πράγματα, να μην κάνουν ζημιές, να μην είναι άπληστα και να σκεπάζονται όσο φθάνει το σεντόνι τους, ότι τ’ άλλα τα παιδάκια τ’ αγαπάμε και δεν τα διώχνουμε;
 

Οχι οικουμενική κυβέρνηση, όχι κυβέρνηση ειδικού σκοπού, όχι κυβέρνηση εθνικής ενότητας, βγαίνουν και φωνάζουν στις πλατείες και στα καλντερίμια, οι ηγήτορες αυτού του έρμου τόπου. Οχι κοινοί κανόνες αξιοσύνης και διαμόρφωσης ενός πλαισίου λειτουργίας της κρατικής οντότητας, που θα εμπνεύσει. Ο καθένας βλέπει τη χώρα ως ιδιοκτησία του. Τον εαυτό του ως τσιφλικά.
 

Οσο πιάνει το μάτι σου καπετάνιε, είναι δικό σου. Κάπως έτσι τακτοποιούνταν πολλοί από τους αγωνιστές του 1821.
 

Μεταξύ τους τα βρήκαν κι οι μισθοφόροι με τα κουμπούρια από δίπλα.  

Κι οι αγνοί αγωνιστές; Η μάζα;
 

Ποιος τους υπολογίζει αυτούς, που ούτε ζωνάρι δεν έχουν να κρατήσουν τις βράκες τους. Υπήρχαν κι αυτές.
 

Κάπως έτσι, με τις αντιστοιχίες τους, είναι και σήμερα τα πράγματα. Αλλο τι θα γράψει η ιστορία, με εισαγωγικά ή όχι.
 

Και σήμερα τα βρίσκουν, το ίδιο όπως παλιά. Αντί για γιαταγάνια και πιστόλες έχουν κυρίως τις τροπολογίες της βουλής, τις μεταμεσονύχτιες ώρες που μοιράζουν το βιος στους εκλεκτούς τους…
 

Ετσι οι κατσαπλιάδες γίνονται νοικοκυραίοι και κάποιοι παλιοί νοικοκυραίοι επαίτες.

 

Κι όλα αυτά τα κοινοτικά κονδύλια, τα δάνεια των δισεκατομμυρίων, τι έγιναν θα αναρωτηθεί, μετά 50 ή και περισσότερα χρόνια, ο καλόπιστος.
 

Αστα να πάνε, ρίξε μια ματιά στα βιβλία αυτά και ιδιαίτερα του μυθικού Βαρουφάκη, που λένε την αλήθεια για τους κακούς ξένους.
 

Να, βλέπεις αυτούς τους δρόμους και τα γεφύρια; Χρόνια κτίζαμε και ξανακτίζαμε δύο και τρεις φορές, κι όλο χάλαγαν. Ξένος δάκτυλος.
 

Κι όλοι αυτοί οι νέοι εθνικοί ευεργέτες με τις τεράστιες δωρεές;
 

Αυτοί, για να μη φαίνονται λόγω σεμνότητας, δημιουργούν κι αυτοί μια ΜΚΟ, για να μην πάνε χαμένα κοινοτικά χρήματα. Να, εδώ δίπλα, δημιούργησαν κι ένα αποτεφρωτήριο, γιατί πέθαιναν πολλοί και δεν είχε τι να τους κάνει το κράτος.  

Κι όλοι αυτοί τώρα πού βρίσκονται να τους ευχαριστήσουμε; επιμένει ο καλόπιστος. 

Α, ζουν οικογενειακά στο εξωτερικό, σαν εφεδρεία, για να μπορούν να βοηθήσουν ξανά με την τεχνογνωσία και εμπειρία όταν έλθει η ώρα για τα νέα δάνεια.