Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΟΥ
Μετά από ζωή 100 χρόνων στην Ελλάδα, θαρρώ ότι η Αριστερά θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει τις πολλαπλές ταυτότητές της, μια και κάποιες από αυτές βρίσκονται μεταξύ τους σε μεγαλύτερη απόσταση απ’ όση τις χωρίζουν από την φιλελεύθερη Κεντροδεξιά.
Ξεκινάμε από την παλιά, την ορθόδοξη Κομμουνιστική Αριστερά, αυτή που αρνείται πεισματικά να αντιληφθεί ότι η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πια, εδώ και 31 χρόνια και ότι το Κεφάλαιο του Μάρξ, ως ιδεολογικό εργαλείο είναι τόσο χρήσιμο, όσο μια βαριοπούλα για την επισκευή ενός Patek Philippe.
Tι άλλο να προσθέσω για άτομα που δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι ζουν σε μια Αστικού τύπου και Καπιταλιστικού προσανατολισμού, Δυτική Δημοκρατία και εξακολουθούν να προσπαθούν να καταλάβουν τι πήγε στραβά το 1948 και δεν τους έδεσε η σούπα;
Περνάμε στην μισαλλόδοξη και ανερμάτιστη Αριστερά, αυτή που δημιουργήθηκε από διάφορα φυντάνια του ΚΚΕ που δεν χωρούσαν στο στενό ιδεολογικό του πλαίσιο και ήθελαν να προσαρτήσουν κάθε ακραία και πικραμένη τάση, κάθε αντικοινωνικό στοιχείο, κάθε ανερμάτιστο δικαιωματιστή, χρησιμοποιώντας καταγγελτική και επαναστατική ρητορική και διασπορά ονειρώξεων, ενώ μας απέδειξαν περίτρανα ότι οι τσέπες τους ήταν δεξιότερες κι από των μελών του ΣΕΒ.
Δεν δίστασαν να συνεργαστούν με κάθε λαϊκιστικο και ακροδεξιό μόρφωμα, γιατί το όνειρό τους ΔΕΝ ήταν μια πιο δίκαιη Κοινωνία, αλλά η κατοχή της κουτάλας της Εξουσίας, που πέρασε στα χέρια τους ανέλπιστα, με αφορμή τις βλακώδεις πολιτικές των αστικών κομμάτων εξουσίας.
Κάνουμε μια παράκαμψη στην Πασοκογενή "Παπανδρεϊκή" Αριστερά, που υπήρξε η γενεσιουργός ιδεολογία των προηγούμενων τσιρκουλάνων, αλλά και διαμορφωτής της «δεξιάς» Καραμανλικής ιδεολογίας. Ουσιαστικά, τόσο η μία, όσο και η άλλη, υπήρξαν γνήσια παιδιά του Κρατισμού και του Παραγοντισμού, ενδεδυμένα με κάποια ασήμαντα πέπλα ιδεολογικής ταυτότητας και παραδοσιακά διέπραξαν τα ίδια τραγικά λάθη και υιοθέτησαν τις ίδιες τακτικές.
Περνάμε μπροστά από τη βιτρίνα της «Ανανεωτικής Αριστεράς», των Ευρωπαίων Ποταμίσιων και Δημαριτών, που στους κόλπους τους διέθεταν ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων υποκινούμενων από αγνά αισθήματα Κοινωνικής Δικαιοσύνης, αν και κάποιοι αποδείχθηκαν καιροσκόποι που μεταπήδησαν στη βάρκα του Τσίρκου, όταν μυρίστηκαν κάποια θεσούλα αναπληρωτή υφυπουργού, αρμόδιου για τις τυρόπιτες και τα πατσατζίδικα στην Ομόνοια. Ευτυχώς, οι πλέον σώφρονες εξ αυτών υποστηρίζουν τις μεταρρυθμίσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή και δεν διαχωρίζουν πια το πολιτικό σκηνικό σε «δεξιό» και «αριστερό», σύμφωνα με τις παραδοσιακές κουκουέδικες μεθόδους.
Σκύβοντας λίγο χαμηλότερα, θα δούμε να μας αντικρίζουν μέσα από τα φινιστρίνια των εξωτικών όντων, άτομα σαν τον Βαρουφάκη, την Ζωή ή τον Λαφαζανί, που έχουν κόψει και ράψει την Αριστερή ιδεολογία με τον ίδιο τρόπο που θα ράβατε μοντελάκι του Ντιόρ από περισσεύματα χασέ για φουστανέλα.
Σύντροφοι, αποφασίστε πια.... Ακούω τον όρο «αριστερός» και ψάχνω να βρω τις υποσημειώσεις της αριστεροσύνης σας... Κι εγώ, ελαφρώς αριστερός αυτοπροσδιορίζομαι, στα Κοινωνικά θέματα... ένας αριστερός ΧΩΡΙΣ ονειρώξεις....
Τελικά η Αριστερά κατάντησε...
ένα καλάθι που ο καθένας χώρεσε τις μισαλλοδοξίες, τις ανεπάρκειές του, τις ιδεοληψίες του, τα ταξικά του μίση, τη λαχτάρα του να αρμέγει στο διηνεκές το μαραμένο βυζί του Κράτους και την αδυναμία του να αντιληφθεί το πώς αλλάζει η Πλάση γύρω του.
Καιρός να αποκτήσετε διακριτές ταυτότητες, χωρίς τον προσδιορισμό «αριστερός»....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου