Του Τηλέμαχου Χορμοβίτη
H παλιά παραδοσιακή Αριστερά, η Αριστερά του «πάλης ξεκίνημα - νέοι αγώνες» και του «εργάτες ενωμένοι - ποτέ νικημένοι», αυτό το άλλοτε κραταιό κίνημα που στις μέρες μας δεν μπόρεσε να επωφεληθεί ούτε από την μεγάλη οικονομική κρίση του 2008, ούτε από την αντι-ελιτίστικη εξέγερση των τελευταίων χρόνων, έχει πεθάνει.
Την θάψαμε, της κάναμε και το μνημόσυνο, φάγαμε και τα κόλλυβα και ζωή σε λόγου μας. Γι’ αυτό και όσοι φοβούνται ότι η Αριστερά ετοιμάζεται να εγκαθιδρύσει κομμουνιστική δικτατορία δεν είναι μόνο εκτός τόπου και χρόνου, αλλά κινούνται και στα όρια της γραφικότητας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ξεμπερδέψαμε, αφού στην θέση της έχει έρθει μια νέα Αριστερά.
Σε όλη τη Δύση, οι πιο ξύπνιοι αριστεροί, μετά τις συνεχείς αποτυχίες των προβλέψεών τους για κατάρρευση του καπιταλισμού, εγκατέλειψαν τον οικονομικό μαρξισμό και σε, μεγάλο βαθμό, αποδέχτηκαν το μοντέλο του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού ή κορπορατισμού, που κυριαρχεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Την ίδια στιγμή όμως, αντικατέστησαν τον οικονομικό με τον πολιτισμικό μαρξισμό και, ακολουθώντας τη συμβουλή του Γκράμσι, κυριάρχησαν στα ΜΜΕ, στον πολιτισμό και στην εκπαίδευση με σκοπό να διαμορφώσουν τις ιδέες της νέας γενιάς.
Πλέον τον ρόλο των «κακών κεφαλαιοκρατών» τον έχει η επάρατος πατριαρχία, το έθνος-κράτος, η λευκή φυλή, η παραδοσιακή οικογένεια ενώ τον ρόλο της «καταπιεσμένης εργατικής τάξης» τον έχουν οι κάθε λογής μειονότητες, υπαρκτές αλλά και ανύπαρκτες ανάλογα με την πληθυσμιακή αυτοδιάγνωση αμέτρητων «καταπιεσμένων» ομάδων.
Όσο για την «δικτατορία του προλεταριάτου», την έχει αντικαταστήσει ο «πολιτικά ορθός» παράδεισος των …καλών αισθημάτων και των θετικών σκέψεων, όπου όμως εύκολα μπορείς να δεις την ζωή σου να καταστρέφεται αν υποστηρίξεις την λάθος ιδέα ή ξεστομίσεις την λάθος λέξη. Βλέπετε, και το αφήγημα της νέας Αριστεράς είναι το ίδιο μανιχαϊστικό και αυταρχικό με αυτό της παλιάς. Αξιοσημείωτο επίσης είναι πως αυτός ο «προοδευτισμός» νέου τύπου σιχαίνεται την εργατική τάξη, που αποδείχτηκε πολύ συντηρητική κοινωνικά για τα γούστα του και βασίζει τη δύναμη του στα μορφωμένα και εύπορα μεσαία στρώματα.
Δυστυχώς, η νέα Αριστερά της «πολιτικά ορθής» λογοκρισίας, των 63 φύλων, του #MeToo και του «Refugees Welcome» (φιλανθρωπίες με τα λεφτά των άλλων μέσω κοινωνικού κράτους), έχει κατορθώσει, ελέγχοντας την ίδια την γλώσσα μας, να υπονομεύσει τους πυλώνες του Δυτικού πολιτισμού, πολύ πιο αποτελεσματικά, από τους ιδεολογικούς πρόγονούς της.
Στην πραγματικότητα, το νέο αυτό ιδεολογικό ρεύμα είναι πολύ πιο ύπουλο και γι’ αυτό πολύ πιο επικίνδυνο από την παλιά Αριστερά. Έχοντας υιοθετήσει τις βασικές αρχές του καπιταλιστικού συστήματος, μπορεί να αποφύγει την άμεση οικονομική κατάρρευση, που θα έφερνε η εφαρμογή των μαρξιστικών οικονομικών, και έτσι έχει το χρόνο να προωθήσει την πολιτισμική ατζέντα του και να ελέγξει τον τρόπο που σκέφτεται η κοινωνία.
Επιπλέον, πολλοί από αυτούς τους νέους αριστερούς δεν χρησιμοποιούν καν τον όρο Αριστερά για να προσδιοριστούν πολιτικά και συχνά απεχθάνονται, ειλικρινά, τον παραδοσιακό μαρξισμό, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι είναι η μετεξέλιξή του. Συνήθως στην πολιτική αρένα, θα σας συστηθούν ως «φιλελεύθεροι», «ευρωπαϊστές», «κεντρώοι» ή «εκσυγχρονιστές». Και το πιο ανησυχητικό είναι πως...
βρίσκονται πια σε όλα τα κόμματα.
Στις χώρες της Δύσης, ήδη διαφαίνεται η αντίδραση αλλά εδώ στην Ελλάδα, ακόμη και να ξεφορτωθούμε τον ΣΥΡΙΖΑ, η νέα Αριστερά έχει καταλάβει καίριες θέσεις στο, δήθεν δεξιό, κόμμα της «Νέας Δημοκρατίας» και ετοιμάζεται να συνεχίσει το έργο του ΣΥΡΙΖΑ : «ενσωμάτωση» μεταναστών μέσω φορολογικής αφαίμαξης των κοινωνιών υποδοχής, η «πατρίδα μας η Ευρώπη» και «πολιτικά ορθός» δικαιωματισμός.
Καλά μας ξεμπερδέματα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου