Τι πρέπει να εύχεται κανείς στον Ελον Μασκ;
Να πιάσουν τόπο τα 44 δισεκατομμύρια που δαπάνησε για να αγοράσει το Twitter; Να καταφέρει, ελέγχοντας μόνος την πλατφόρμα, να την καταστήσει όντως πρωταθλήτρια στον παγκόσμιο ανταγωνισμό της προσοχής;
Να αποδείξει ότι το επενδυτικό του διάβημα μπορεί να ισοφαρίσει σε επιρροή όσο χρήμα φαίνεται να σπαταλά;
Το Twitter δεν είναι Facebook. Μπορεί τα δύο κοινωνικά δίκτυα να αναφέρονται στερεοτυπικά ως ζεύγος, τα μεγέθη όμως τα κατατάσσουν σε διαφορετικές κατηγορίες. Τα διακόσια εκατομμύρια των χρηστών του Twitter δεν συγκρίνονται με τα τρία δισεκατομμύρια του «ομολόγου» του.
Ωστόσο, από αυτή τη στατιστική μέτρηση διαφεύγει το άυλο κεφάλαιο του νέου αποκτήματος του Μασκ. Το Twitter το προτιμούν τα «επιδραστικά προφίλ» – οι επαγγελματίες της πολιτικής, των media και της διανόησης.
Αυτό το ποιοτικό πλεονέκτημα έχει αποτυπωθεί σε διαφορετικού βεληνεκούς γεγονότα: στην Αραβική Ανοιξη· στο #me_too· στην ανάδυση και στην εξάπλωση του τραμπισμού.
Η αντίστροφη όψη της ακτινοβολίας που έχει το πιο πολιτικό των κοινωνικών δικτύων είναι ότι το πολιτικοδημοσιογραφικό κύκλωμα αυτοεγκλωβίζεται εκεί, διαμορφώνοντας εικόνα του κόσμου από τις δικές του, διογκωμένες έριδες· από σπαραγμούς και σκανδαλάκια που επωάζονται στη γυάλα, χωρίς συχνά να περνούν το κατώφλι της πραγματικότητας.
Ο αγωγός και το φωτοστέφανο της λοξής ιδιοφυΐας.
Το βλέπει κανείς και στο πώς επιδρά το Twitter στην ελληνική δημόσια σφαίρα. Παράγοντες των media που δεν θα υπολόγιζε κανείς αν δεν τους επέβαλε ο θόρυβος των ψηφιακών τους ακολούθων. Αποσυνάγωγοι της πολιτικής που ζουν μια δεύτερη καριέρα ως κράχτες. Θρυαλλίδες αγανάκτησης που πυροδοτούνται από θραύσματα «πληροφοριών» – όπου η αδέσποτη φήμη δεν ξεχωρίζει από το φυτευτό ψεύδος.
Αυτά τα εγχειρήματα μένουν συχνά στα όρια του Μέσου. Δεν παύουν, ωστόσο, να διασαλεύουν το οικοσύστημα της όντως πολιτικής, επιβάλλοντας μια τοξική ρουτίνα που μετατρέπει τη δημόσια ζωή σε πρωτάθλημα δολιοφθοράς.
Κανείς δεν πιστεύει πια ότι αυτός ο παγκόσμιος αντιδραστήρας (υπο)κουλτούρας μπορεί να αυτορρυθμίζεται επ’ αγαθώ.
Κανείς δεν πιστεύει ότι τα κοινωνικά δίκτυα είναι μόνο αγωγοί, αδιάφοροι για το υλικό που μεταφέρουν.
Ο Μασκ δοκιμάζει τώρα να ελέγξει έναν από τους μεγαλύτερους αγωγούς χωρίς καν...
να λογοδοτεί στους μετόχους.
Ο ιεραποστολικός τόνος της εξαγοράς και το φωτοστέφανο της λοξής ιδιοφυΐας που τη συνοδεύει καθιστούν την προοπτική της μονοπρόσωπης διεύθυνσης του Μέσου ακόμη πιο ανησυχαστική.
Τα δίκτυα της ελευθερίας έφραξαν. Χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν τους χρήστες τους ως φορείς εμπορεύσιμων προσωπικών δεδομένων.
Η «λύση» που προβάλλει τώρα είναι να εμπιστευτούμε την απόφραξη της ελευθερίας στα χαρισματικά χέρια ενός Μεσσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου