Δεν θα βαρεθώ να το υπενθυμίζω γιατί πρόκειται για μια αλήθεια, η οποία σκόπιμα αποσιωπάται.
Ποια είναι;
Οτι ο «γηραιότερος», σήμερα, πολιτικός αρχηγός είναι μόλις… 48 ετών! Πρόκειται για τον «Λεγάμενο», ο οποίος έκλεισε 14 χρόνια και ήδη διανύει το 15ο στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, θέση στην οποία εξελέγη με την εκπληκτική πλειοψηφία των… 840 ψήφων!
Δεκατέσσερα χρόνια πολιτικός αρχηγός, έχει πλέον «αδειάσει» από ιδέες, οράματα, στρατηγικό σχέδιο για τη χώρα. Ως εκ τούτου το έχει ρίξει στις κοινοτοπίες, στους βερμπαλισμούς και στις… αντιγραφές.
Μέχρι τώρα αντέγραφε ανενδοίαστα και χωρίς αιδώ τον Αείμνηστο Ανδρέα. Εκείνο το εμβληματικό, το αξεπέραστο «Η Ελλάδα στους Ελληνες» το έκανε πατσαβούρι, κάθε τρεις και λίγο το αναφέρει, και για ψύλλου πήδημα. Κανονική ιεροσυλία.
Από την Τετάρτη, άρχισε να αντιγράφει και τον Γιώργο (Παπανδρέου). Πήγε στην Πάτρα, στην «έδρα» των Παπανδρέου και χωρίς κανέναν ενδοιασμό και αυτοσυγκράτηση, γύρισε και τους είπε των ανθρώπων που τον περιστοίχιζαν, «Αν δεν αλλάξουμε, θα βουλιάξουμε»!!
Χρησιμοποίησε δηλαδή, διά της μεθόδου της αντιγραφής (κανονικό… κόπι πάστε, που έλεγε κάποτε κι εκείνος ο… πολυμαθέστατος, Πολάκης), το βασικό επιχείρημα του Γιώργου τόσο προεκλογικά το 2009, όσο και μετέπειτα με την οικονομική κρίση στην οποία έριξε τη χώρα ο προκάτοχός του, Κώστας Καραμανλής.
Αντιγράφει, γιατί προφανέστατα «στέγνωσε» πια, δεν έχει τι να πει, και κλέβει ασύστολα τα «τσιτάτα» των άλλων. Λογικό. Ως ο μακροβιότερος των πολιτικών αρχηγών, ό,τι είχε να μας πει το είπε, και τώρα βουτάει ασύστολα τις ιδέες των Παπανδρέου. Αυτός είναι!
Στο μεταξύ απ’ ό,τι είδα, τζάμπα πήγαν οι καμπάνιες του ΣΥΡΙΖΑ, με τις προσκλήσεις που μας απηύθυνε ο ίδιος ο πρόεδρος, ο «Λεγάμενος», να συστρατευθούμε όλοι στο κόμμα της χαράς και κυρίως εμείς οι προοδευτικοί καλλιτέχνες, οι άνθρωποι του πνεύματος (μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία, φυσικά). Ούτε τις 60.000 μέλη που είχαν στο προηγούμενο συνέδριο δεν συγκέντρωσε η καμπάνια, μια ακόμη ένδειξη ότι οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί να ακούν τα ίδια και τα ίδια. Η προθεσμία εγγραφής για τη συμμετοχή των μελών στην εκλογή συνέδρων για το επικείμενο συνέδριο του κόμματος ολοκληρώθηκε, και οι αριθμοί σκόρπισαν μια μικρή απογοήτευση στο επιτελείο της Κουμουνδούρου, η οποία ανέμενε, μετά και τις προσωπικές προσκλήσεις του αρχηγού, ότι αλαλάζοντα πλήθη θα έσπευδαν ολοταχώς να εγγραφούν στο κόμμα.
Δεν έσπευσαν. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τώρα έχει ξεκινήσει και η διαδικασία διπλοτσεκαρίσματος για να αποφευχθεί, μου λένε, το μπάχαλο με τις προ μηνών εκλογές για την ανάδειξη νομαρχιακών επιτροπών. Για μερικές από τις οποίες (Ανατ. Αττική, Μακεδονία κ.ά.) είχαν διατυπωθεί καταγγελίες σχετικά με το ποιοι ψήφισαν ποιους…
‘Ντάξει, μωρέ. Κακές συνήθειες των αστικών κομμάτων είναι αυτές. Συμβαίνει…
Στο μεταξύ, οι «ομπρελιστές» και όσοι έχουν βρει καταφύγιο κάτω από τη μεγάλη «Ομπρέλα» δεν καταλαβαίνουν τίποτα, από όσα κάνει ο αρχηγός. Επιμένουν να βάζουν ζήτημα δημοκρατικών διαδικασιών στο κόμμα, και αρνούνται να υιοθετήσουν τη θέση του περί εκλογής από τη βάση των μελών της Κεντρικής Επιτροπής.
Στο πλαίσιο αυτό, μπαίνω στον πειρασμό να αναδείξω «συνέντευξη»; Δήλωση του τύπου ιδού τι θέλω να με ρωτήσετε για να σας απαντήσω αυτά που θέλω; Κάτι ανάμεσα;
Τέλος πάντων ό,τι και να είναι αυτό που δημοσίευσε προχθές το Documento, η ουσία είναι ότι ο Νίκος Φίλης, φίλος μου, απαντάει σε δύο όλες κι όλες ερωτήσεις, και είναι νομίζω κάτι περισσότερο από σαφής! Είναι καταλυτικός.
Ερωτάται:
«Πιστεύετε ότι η συλλογική ηγεσία του κόμματος πρέπει να εκλέγεται από το συνέδριο ή από το σύνολο των μελών;».
Και απαντάει – προσέξτε παρακαλώ:
«Η κακή διαχείριση της πανδημίας, των επιπτώσεων του πολέμου, της ενεργειακής κρίσης, η αναλγησία απέναντι στην ακρίβεια, δείχνουν την επικινδυνότητα της Δεξιάς. Συνεπώς, το Συνέδριο πρέπει να καταστεί πολιτικό γεγονός». Ακολουθεί ένα (αναμενόμενο) μπλα-μπλα και συνεχίζει: «Το ζητούμενο λοιπόν είναι η ουσιαστική εσωκομματική δημοκρατία, και όχι επικοινωνιακές προτάσεις, που δεν αντιμετωπίζουν την κρίση του κομματικού φαινομένου.
Μια κρίση που δυστυχώς διαπερνά και την Αριστερά. Αυτό που ζητάει ο πολίτης από την Αριστερά, είναι θέσεις που να απαντούν στις αγωνίες του, καθώς και ένα όραμα Δημοκρατίας και απελευθέρωσης για το μέλλον της κοινωνίας. Χρειαζόμαστε κόμματα αρχών στα οποία ο πρόεδρος είναι primus inter pares στο συλλογικό σχήμα της ηγεσίας.
Διαφορετικά η συλλογικότητα μετατρέπεται σε περιτύλιγμα του αρχηγισμού, όπως συμβαίνει στα άλλα κόμματα».
Ο «Λεγάμενος» σε ρόλο… Πάπα; «Primus inter pares»;
Νικόλα μου, πώς να το αντέξει αυτό ο αρχηγός;
Δεν θέλω να σε (σας) απογοητεύσω, αλλά πάνω από το πτώμα του θα περάσει κάτι τέτοιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου