Του Παντελή Σαββίδη
Προσπάθησα και εγώ να γράψω κάτι, χθες, για το 19χρονο παιδί που του στέρησαν με βάρβαρο τρόπο την ζωή. Σταματούσε το μυαλό μου. Δεν κατάφερνα να τελειώσω την πρόταση.
Πριν οτιδήποτε άλλο, μια υπόκλιση στη μνήμη του και στους γονείς του. Ό,τι και να συμβεί, το παιδί δεν θα έρθει στη ζωή και οι γονείς του δεν θα καταφέρουν να επουλώσουν την βαθιά πληγή στο υπόλοιπο της ζωής τους.
Τα υπόλοιπα, οι καταδίκες, τα μέτρα, οι διαμαρτυρίες, ακόμη και οι διαδηλώσεις, είναι για μας. Για να λειάνουμε την συνενοχή μας. Διότι είμαστε συνένοχοι. Πως το έλεγε ο Τζών Ντίν; “Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο. Γιατί είμαι ένα με την ανθρωπότητα. Γι αυτό ποτέ μην στέλνεις να ρωτήσεις για ποιόν χτυπάει η καμπάνα. Χτυπάει για σένα”.
Στα σχόλια που διάβασα παρόλο που δεν κατονομάζεται η πηγή προέλευσης αυτής της βίας, υπονοείται. Βεβαίως, η επίκληση είναι ότι δεν εντοπίσθηκε η πηγή, ακόμη, απο την αστυνομία. Αλλά ας μην γελιόμαστε. Η πηγή είναι φανερή. Ας αφήσουμε το αστυνομικό δελτίο. Ας αφήσουμε την υποκρισία. Η αστυνομική πλευρά μας ενδιαφέρει αλλά σήμερα, δεν είναι η κυρίαρχη. Να βρεθούν και να τιμωρηθούν αυστηρά οι ένοχοι. Αλλά αυτό δεν θα λύσει το πρόβλημα. Σήμερα πρέπει να βιώσουμε την συνενοχή.
Μέρος ηθικής ενοχής φέρω και εγώ διότι εν τη ποδοσφαιρική αφελεία μου υποστήριξα δημοσίως αυτόν τον χώρο λόγω της καταγωγής του και των κοινωνικών στρωμάτων που εκφράζει. Λάθος μου και το ομολογώ δημοσίως. Καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει το ιδεολογικό φορτίο αυτών των χαρακτηριστικών που έκαναν πολύ κόσμο να βλέπει θετικά την πορεία του, με όσα συμβαίνουν σήμερα. Ο πυρήνας που παράγει αυτήν την κρίση δεν έχει λόγο να υφίσταται, όπως λειτουργεί σήμερα. Τουλάχιστον για την δική μας προσέγγιση του ρόλου του. Της ανάμνησης των όχι χαμένων πατρίδων και της τραγικής ζωής των προσφύγων. Αυτή η νοσταλγία, αυτή η πηγή δεν παράγει μίσος. Παράγει σκεπτικισμό και μια μικρή ερώτηση: γιατί;
Για λόγους ευρύτερους που δεν είναι της παρούσης στιγμής περιθωριοποιημένα στρώματα, απο κάθε άποψη, συγκεντρώθηκαν γύρω απο αυτόν τον ποδοσφαιρικό πυρήνα για να εκτονώσουν τα καταπιεσμένα τους αισθήματα ή τα βάρβαρα ένστικτά τους τα οποία δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν. (Υπενθυμίζω στο σημείο αυτό ότι για τον Φρόιντ πολιτισμός είναι η καταπίεση των ενστίκτων). Όποιος δεν μπορεί να τα συγκρατήσει είναι απολιτίστιστος. Και απολίτιστος σημαίνει βάρβαρος.
Τίποτε δεν δικαιολογεί την συμπεριφορά τους.
Αλλά όλα ενοχοποιούν ηθικά τους συντελεστές συντήρησης αυτού του πυρήνα που γνωρίζουν καλά τι συμβαίνει και πως να το διαχειριστούν. Και γνώση έχουν και δυνατότητες να διαμορφώσουν το κλίμα που επιθυμούν. Δεν θέλουν να το αλλάξουν. Τους βολεύει όπως είναι σήμερα. Αλλά είναι επικίνδυνο για την κοινωνία στην οποία λειτουργούν.
Ένοχη είναι και η πολιτεία η οποία δεν έχει κανένα σοβαρό πλαίσιο λειτουργίας, καμιά άτεγκτη δημόσια συμπεριφορά και κανέναν ιδεολογικό μηχανισμό απορρόφησης ή διαχείρισης της εκτονοτικής λειτουργίας αυτών των ομάδων. Δυστυχώς, όλοι οι μηχανισμοί αναπαράγουν την λογική της βίας. Και κρατικοί και ιδιωτικοί.
Ένοχη είναι και η ακαδημαϊκή κοινότητα η οποία αδιαφόρησε να μελετήσει ένα κοινωνικό φαινόμενο κυρίαρχο στον ελληνικό δημόσιο βίο. Πρότεινα επανειλημμένως σε φίλους καθηγητές κοινωνιολογίας να δώσουν θέμα διδακτορικού την ομάδα και την συμπεριφορά των οπαδών της. Γελούσαν.
Δεν έχει νόημα να συνεχίζεται αυτή η υποκοσμική κατάσταση στον ποδοσφαρικό χώρο. Το μόνο εξυγιαντικό μέτρο είναι η διακοπή του μέχρι να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις που να δικαιολογούν την ύπαρξή του.
Αλλά δεν θα το κάνει ούτε αυτή ούτε και καμιά άλλη κυβέρνηση. Οι οπαδοί και τα λεφτά είναι πολλά για να λάβει ένα τυχάρπαστο κράτος σοβαρές αποφάσεις. Προέχει η ψήφος και η μπίζνα. Μετά τις πρώτες αντιδράσεις, αυτά θα κυριαρχήσουν. Κανένας δεν θα θυμάται το θλιβερό γεγονός παρά σε κάποιες επετείους, η στις φλυαρίες του είδους “όχι βία στα γήπεδα”.
Εδω η βία βγήκε απο τα γήπεδα. Μας απειλεί έξω απο την πόρτα του σπιτιού μας.
Γι αυτό...
τα αισθήματα απο αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας είναι προσωπικά.
Η καμπάνα που θα χτυπήσει στην κηδεία του μικρού που έχασε την ζωή του, χτυπάει και για μας. Ας την ακούσουμε αν θέλουμε να διαμορφώσουμε μια άλλη κοινωνία.
Αλλά είμαι σίγουρος πως δεν θέλουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου