ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΕΣ - ΣΥΡΙΖΟΛΑΜΟΓΙΑΡΑΔΙΚΟ: Ο «ηθικός» Ηγέτης Αλέξης Τσίπρας και τα «κακά παιδιά» του

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΒΕΝΙΕΡΑΤΟΥ

« Όλα τα «κακά πράγματα» στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ γίνονταν ερήμην (και εν αγνοία) του Μεγάλου, Επιτυχέστατου και κυρίως Ηθικού Ηγέτη των «Αριστερών και Προοδευτικών Δυνάμεων» κ. Αλέξη Τσίπρα!»

Αυτό είναι το κυρίαρχο αφήγημα από εκείνο το χώρο σε μια ομολογουμένως απέλπιδα προσπάθεια να πείσουν αυτούς που θέλουν πάρα πολύ να πεισθούν, ούτως ή άλλως.
Αντιπαρέρχομαι το εύλογο ερώτημα:

- Πώς κάποιος ικανός και ευφυής πολιτικός ηγέτης μπορεί να επιλέγει ανήθικα άτομα ως στενούς συνεργάτες και στη συνέχεια ο ίδιος «ικανός» ηγέτης να μην είναι σε θέση να τους παρακολουθεί και να τους ελέγχει ;;
Πριν από πολλά χρόνια μάλιστα είχα γράψει άρθρο με τίτλο «Το δίλημμα του καταλληλότερου» που ήταν το εξής απλό: «μπαγάσας ή μ--ά-ας»; 

Αλλά και τώρα τα πράγματα πάλι απλά είναι, αρκεί να κάνει κάποιος τον κόπο να τα σκεφτεί λογικά και ψύχραιμα:

Ας υποθέσουμε ότι κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως για παράδειγμα τα «πρωτοπαλίκαρα» Πολάκης, Παπαγγελόπουλος και Παππάς, προχωρούν «με πλήρη άγνοια του αρχηγού» σε πρωτοβουλίες και πράξεις ανήθικες για να εξυπηρετήσουν προσωπικά ή/και σκοτεινά συμφέροντα.

Στη συνέχεια, οι πράξεις τους αυτές γίνονται γνωστές και επέρχεται πολύ μεγάλη βλάβη του κόμματος, του κύρους του αρχηγού του, της ευρύτερης παράταξης και τελικά της ίδιας της Ιδεολογίας (που η παράταξη υποτίθεται ότι υπηρετεί) και του υποτιθέμενου και διαφημιζόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος» αυτής.
Σ’ αυτή την περίπτωση τι πιστεύετε ότι θα έκανε ο αρχηγός, ο οποιοσδήποτε αρχηγός;
- Θα τους έκανε απλά έκκληση να αναγνωρίσουν τα λάθη, να κάνουν αυτοκριτική και να «αναλάβουν τις ευθύνες» τους;

- Ή θα τους πέταγε από το κόμμα με τις κλωτσιές καταγγέλλοντάς τους ως ανήθικα άτομα που πρόδωσαν την παράταξη, την ιδεολογία ακόμη και την εμπιστοσύνη με την οποία ο ίδιος τους είχε περιβάλει;

Είναι φυσικά κατανοητή και αναμενόμενη η προσπάθεια του κ. Αλέξη Τσίπρα να κρυφτεί πίσω από το δάκτυλό του και αυτό ακριβώς περιμέναμε ότι θα έκανε στην αμέσως επόμενη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του και σε όλες τις δημόσιες δηλώσεις του από εδώ και πέρα, όπου θα αρκείται σε «σκληρή κριτική» στην κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ενώ θα αποφεύγει τις «κακοτοπιές» (συνεντεύξεις από ΜΜΕ μη ελεγχόμενα) όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Το ποιους θα καταφέρει να πείσει, ή τουλάχιστον να τους κάνει να αμφιβάλλουν με την τακτική αυτή είναι ένα ζήτημα, αλλά όχι το κυριότερο κατά τη γνώμη μου.

Γιατί πιστεύω ότι – αντίθετα με ό,τι πιστεύουν στη Ν.Δ. - πολύ λίγοι «θα πέσουν από τα σύννεφα» και ελάχιστοι θα πάψουν να τον υποστηρίζουν επειδή μπορεί να αποδεικνύεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο ότι είναι και ο ίδιος ανήθικος και αδίστακτος.

Οι περισσότεροι από αυτούς που ακόμα τον υποστηρίζουν, θα εξακολουθούν να τον υποστηρίζουν παρά το γεγονός ότι ήδη και από καιρό τον θεωρούν και οι ίδιοι ανήθικο και αδίστακτο.

Και αυτό – κατά τη γνώμη μου πάντα – αποτελεί ένα ακόμη σημαντικότερο πρόβλημα.

Η πολιτική ορθώς έχει χαρακτηρισθεί ως «η τέχνη του εφικτού».

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ηθική στην πολιτική διαδρομή ενός πολιτικού είναι άνευ σημασίας. Κάθε άλλο μάλιστα.

Η ηθική είναι ίσως η βασικότερη ιδιότητα που πρέπει να διαθέτει ένας πολιτικός προκειμένου να υπηρετήσει αποτελεσματικά το δημόσιο συμφέρον και να ωφελήσει τη χώρα και τους πολίτες της.

Η ευφυία, η μόρφωση και γενικά οι πνευματικές ικανότητες είναι φυσικά και αυτές απαραίτητες, αλλά, αν δεν συνδυάζονται με την ηθική μπορούν να βλάψουν αντί να ωφελήσουν.

Με άλλα λόγια, αν δεν μπορεί κάποιος πολιτικός να καταστήσει «εφικτή» τη συνύπαρξη της ηθικής με την πολιτική του ικανότητα, θα καταλήξει να ωφελήσει τη χώρα όσο την ωφέλησε ο κ. Τσίπρας καθιστώντας «εφικτή» μόνο τη βλάβη έως και την καταστροφή της.

Και αυτό πρέπει...

 να το κατανοήσουν οι ψηφοφόροι όσο γίνεται γρηγορότερα και σε όσο γίνεται μεγαλύτερο ποσοστό.