ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΡΙΣΤΕΡΟΑΓΡΑΜΜΑΤΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ο ιός των λέξεων

Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο !!!

Tου Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Φοβάται «κατακόμβες» νεκρών κι όχι εκατόμβες ο στρατηγικός σύμβουλος. Δεν πειράζει. Κανείς δεν είναι άσφαλτος (ούτε χωματόδρομος). Τι τρωγλοδύτες, τι λωποδύτες. 

Εν τούτω Καρα-νίκα, που έλεγαν και στην ομώνυμη στάση λεωφορείων περιοχής Βυζαντίου.

Σε κάθε περίπτωση είναι φανερό πως οι λέξεις προδίδουν τα πάντα. Αποφλοιώνουν ανελέητα. Και να θες να κρυφτείς, έρχονται αυτές οι άτιμες και σε ξεμπροστιάζουν. Οσο ταλέντο αναίδειας, όση ακαλαισθησία και να διαθέτει κάποιος λανσάροντάς την ως προοδευτικό ουμανισμό της σακούλας, έρχεται αίφνης μια λέξη, μια «κατακόμβη» αντί εκατόμβης, και τον διαπομπεύει.

Είναι η ύπουλη δικαιοσύνη του Λόγου.

 Η Μεταπολίτευση που δίδαξε τη γενικόλογη παπαρολογία με σάλτσα τα ρεφρέν υπέρ - υποτίθεται - των αδυνάτων, που μας έμαθε πως με μισό βιβλίο και μερικά ταξικά κλισέ μπορείς να γίνεις μέχρι και υπουργός, αρχίζει να παρακμάζει ως περίοδος που ανέδειξε τη φανατισμένη μετριότητα. Ο λόγος της δεν περνάει πια. Η ανεπάρκεια και η ανικανότητα αντιμετώπισης ενός άκρως περίπλοκου κόσμου, ή του απλώς κοντινού και συγκεκριμένου, δε αποτελούν πια προσόν ούτε εγγύηση για να μπει κανείς στο κοινοβούλιο και να συνεχίσει την ατραξιόν.

Ο μεσσιανικός λόγος, ο μηχανιστικός οικονομισμός και η συνωμοσιολογία απ' όπου έφαγαν ψωμί ουκ ολίγοι από κάνα δυο γενιές πιονιέρων (και όχι μόνον) έχουν αποδυναμωθεί - αν και υπάρχει ακόμα κάποιο ακροατήριο που εκστασιάζεται με την πάλη των τάξεων, τα κλισέ και το ανάλλαχτο μελό της ένδειας. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε γι' αυτό το ανεξήγητο - εξάλλου το γεγονός αποδείχτηκε και σε υψηλό επίπεδο αφότου ο ηγέτης δήλωσε πως ο κορωνοϊός κατέστρεψε ήδη τον φιλελευθερισμό. Ο,τι δεν κατάφερε η κραι-πάλη των τάξεων από τα τέλη του 19ου αι. το κατάφερε ο Κόβιντ-19 μέσα σε έναν μήνα. Αυτός είναι η νέα πολιτική θεωρία της ανατροπής.

Με την εμφάνιση, δηλαδή, του ιού καταρρίπτονται αιώνες αιώνων πολιτικής σκέψης και επιτέλους έγινε κατανοητό πως ο Μαρξ υπήρξε ένας αφελής, όπως και ο Λένιν, που αντί να βάλουνε κάποιους δικούς τους βιολόγους να φτιάξουν έναν αντικαπιταλιστικό ιό, κάθισαν κι έγραψαν τόμους επί τόμων για την ταξική πάλη, την αλλοτρίωση, την υπεραξία και σφάχτηκε εκατομμύρια κόσμος και κοσμάκης, για να ξαναγυρίσουμε μόλις σε εβδομήντα χρόνια πάλι στον καπιταλισμό - και λέω «μόλις», κάνοντας μια απλή σύγκριση με την περίοδο της Εικονομαχίας (726-842) που κράτησε εκατόν δέκα έξι έτη και βάλε.

Πάει, λοιπόν, ο Πλάτωνας κι ο Αριστοτέλης, πάει ο νεοπλατωνισμός, η βυζαντινή σκέψη, ο σχολαστικισμός, ο νομιναλισμός, οι Εγκυκλοπαιδιστές, ο Διαφωτισμός, ο Καντ και ο Χέγκελ, ο Μαρξ, ο Ενγκελς, ο Τρότσκι (και οι λοιποί εκτελεσθέντες από το σύστημα σοβιετικής υγείας), μέχρι και ο Μάο - μάταια όλα. Τζάμπα έκαιγε η λάμπα.  

Πώς δεν κατάλαβαν όλοι αυτοί εκείνο που συνέλαβε αμέσως ο κ. Τσίπρας, ότι δηλαδή, όπως ξεχνιέσαι με ένα Αρλεκιν, έτσι και με έναν ιό ξεμπερδεύεις με το κεφάλαιο; 

Απορίας άξιον. Τι Κλαούζεβιτς και τι Μακιαβέλι. Τι να τους κάνεις και τους οργανικούς διανοούμενους του Γκράμσι - άχρηστοι όλοι.  

Και γιατί να παιδεύεσαι με το Κόκκινο Βιβλίο του Μάο, όταν ένας κινέζικος ιός ήταν εν τέλει το κλειδί στον πόλεμο κατά του ιμπεριαλισμού;
Ωστόσο, όσο και να λένε, ο πομπώδης, συνθηματικός λόγος, η μαξιμαλιστική μεγαλοστομία που όλα τα σφάζει και τα μαχαιρώνει, έχει καταπέσει πια. Δεν είναι όπως πριν, έχει περάσει η μπογιά της γενικόλογης ψευδοουμανιστικής αερολογίας.  

Βέβαια, ακόμα, μεταξύ της Ραχήλ που απειλεί να κοινωνήσει (λες και θα πάρει ο Σωκράτης το κώνειο) και του προπαγανδιστή των νόστιμων σοβιετικών ραδιενεργών ραδικιών δεν ξέρεις, πια, τι να διαλέξεις. Και θα συνεχίσουνε το ίδιο βιολί διότι δεν έχουν πια τι άλλο να πουν. Το εμπόριο συσκευασμένης μοχθηρίας θα συνεχιστεί, διότι απέναντι στον συγκαταβατικό Λόγο και στην επιστημοσύνη του κ. Τσιόδρα δεν έχουνε να πούνε τίποτε. Δεν τα καταφέρνουν, πια, και προσφεύγουν πάλι σε παλιά κουπλέ. Αυτό ξέρουν μόνο, τι να κάνουμε;  

Εξάλλου και το μίσος είναι κι αυτό ένα επάγγελμα. Και έπειτα, υπάρχουν εισέτι κάποιοι ληξιπρόθεσμοι που το αγοράζουν. Οπως και οι χαλασμένες ντομάτες έχουν τους αγοραστές τους: τις παίρνουν για να φτιάξουν ντοματοπελτέ ή ντοματάκια κονκασέ.

Οι παρελθόντες, λοιπόν, κατ' επάγγελμα προπαγανδιστές - λαϊκιστές καταλαβαίνουνε πως εξαιτίας ανθρώπων σαν τον κ. Τσιόδρα κινδυνεύουν να μείνουνε ανεπάγγελτοι. Χωρίς Λόγο (διότι εκεί είναι όλο το ζουμί: στον Λόγο).  

Εκείνοι που επειδή είχαν διαβάσει μισό αριστερό βιβλίο πίστευαν πως μπορούν να τα καταφέρουν παντού, τώρα έχουνε χάσει την αυτοπεποίθησή τους. Δεν μετράει πια το παλιό ιδεολόγημα και τα πεθαμένα λικέρ. Κι αφού δεν υπάρχει και ανανέωση της παλιάς ρητορικής, τώρα τι γίνεται; 

 Ξανά μανά στο συναίσθημα, στο ολοφυρόμενο μιξάζ περί προσφύγων - Ρομά και στο υποκριτικό μελό περί ταξικής αντίληψης των συμπτωμάτων του ιού. 

Διότι...

 υπάρχει και αυτό. Ξέρετε πως ο ιός πριν κολλήσει σε έναν άνθρωπο τον ρωτάει προηγουμένως σε ποια τάξη ανήκει και αν διαθέτει μαγκάλι, καλοριφέρ ή ενδοδαπέδια θέρμανση και αναλόγως αποφασίζει.

Παρά τις «κατακόμβες» νεκρών, που λέει κι ο στρατηγικός σύμβουλος (περιμένουμε νέα ανάρτηση, διότι μέσα στον εγκλεισμό θα είναι κι αυτή μια παρηγοριά). 

Παρεμπιπτόντως, τώρα που οικουρούμε, διαβάζω πάλι το βιβλίο της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς για το Τσερνομπίλ (Τσερνο-Κιλ-Μπιλ, μάλλον). Εκεί να δεις πώς αντέδρασε η διοίκηση και το σοβιετικό σύστημα υγείας, να σου φύγουνε τα παπούτσια. Να φρίξεις.  

Και μετά, αν το διαβάσει ο οποιοσδήποτε και εφόσον αντέξει την αποτρόπαιη φρίκη (πρόκειται για αυθεντικές μαρτυρίες, όχι για θεωρία), ας έρθει να μιλήσει κατόπιν και για τον κ. Τσιόδρα, εάν βέβαια διαθέτει θράσος εκατό αυστραλοπιθήκων (οι εκατό κάνουν μια εκατόμβη).

Ενώ τα αποχωρητήρια που έχουν οι κατακόμβες λέγονται - με το συμπάθιο - σκατακόμβες (κοπροθέσιον, στα βυζαντινά).  

Αμα το πάρεις μαρξιστικά, βγαίνει.