Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ αποκάλυψε ότι η διπλωματική πρωτοβουλία της χώρας του για πολυμερή διάσκεψη στη Σόφια με αντικείμενο το μεταναστευτικό ναυάγησε!
Ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Μπόικο Μπορίσοφ αποκάλυψε ότι η διπλωματική πρωτοβουλία της χώρας του για πολυμερή διάσκεψη στη Σόφια με αντικείμενο το μεταναστευτικό ναυάγησε!
Ο λόγος;
Επειδή ο Ερντογάν αρνείται να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον Μητσοτάκη.
Λογικό δεν είναι; Και εγώ αν ήμουν στη θέση του Ταγίπ, το ίδιο θα έκανα! Θα ντρεπόμουν να δω τον Μητσοτάκη στο ίδιο τραπέζι, αν εγώ έλεγα ότι 130.000 μετανάστες πέρασαν στην Ελλάδα από τον Εβρο, όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει ότι δεν πέρασαν ούτε εκατό και αυτούς τους συνέλαβαν.
Λογικό δεν είναι; Και εγώ αν ήμουν στη θέση του Ταγίπ, το ίδιο θα έκανα! Θα ντρεπόμουν να δω τον Μητσοτάκη στο ίδιο τραπέζι, αν εγώ έλεγα ότι 130.000 μετανάστες πέρασαν στην Ελλάδα από τον Εβρο, όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει ότι δεν πέρασαν ούτε εκατό και αυτούς τους συνέλαβαν.
Ολοι οι άνθρωποι λέμε ψέματα, ελάχιστοι όμως είναι εκείνοι που δεν αισθάνονται ίχνος ντροπής απέναντι σε εκείνον που θίγουν με τα ψέματά τους. Εδώ που τα λέμε, μόνο ένας Τσίπρας θα μπορούσε να κάνει αυτό που ακόμη και ο Ερντογάν ντρέπεται να κάνει.
Βέβαια, να αναγνωρίσουμε στον Ταγίπ ότι σαφώς υπερτερεί του Τσίπρα ως προς το ταλέντο στην κωμωδία. Είχαμε να λέμε (και ακόμη έχουμε και θα έχουμε, γιατί η παραγωγή δεν σταματά ποτέ) για τον Τσίπρα και τα αδιανόητα που ξεστόμιζε. Τίποτε όμως δεν είναι πιο κωμικό από τον Ερντογάν που παριστάνει τον προστάτη των κατατρεγμένων και εκλιπαρεί εκ μέρους τους έλεος από την άκαρδη Ελλάδα, που δήθεν τους πυροβολεί και τους βυθίζει τα πλοία. Τέτοιο αστείο ο Τσίπρας δεν θα μπορούσε να το έχει πει! Το λέω κατηγορηματικά ως ειδικός.
Για να περάσουμε και στα σοβαρότερα, ενδέχεται, ξέρετε, ο Ερντογάν να μας έχει κάνει μια υπολογίσιμη εξυπηρέτηση με την επιχείρηση εισβολής μεταναστών, διότι η συγκεκριμένη επίθεση ανέδειξε μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Συχνά συμβαίνει, η απουσία συγκεκριμένης πολιτικής σε έναν τομέα να ισοδυναμεί με πολιτική και φαίνεται ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στην περίπτωση της Ευρώπης απέναντι στο μεταναστευτικό.
Η απουσία πολιτικής βούλησης μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε. για τον επιμερισμό της κατανομής των προσφύγων σημαίνει, πολύ απλά, ότι αυτή η πολιτική δεν υφίσταται. Είναι νεκρή, ψόφια όπως το πτηνό με το ηλίθιο όνομα «Ντόντο». Κατά συνέπεια, με δεδομένη αυτή την απροθυμία, η μόνη ρεαλιστική πολιτική μιας Ευρώπης που δεν θέλει μετανάστες είναι η υπεράσπιση των εξωτερικών συνόρων της. (Είναι μέρος της πολιτικής που παλαιότερα λεγόταν, στα βρυξελλιώτικα, «Fortress Europe», δηλαδή η Ευρώπη ως φρούριο απροσπέλαστο.) Αυτό ανέδειξε η επιχείρηση «γιουρούσι στον Εβρο» και αυτό ήταν το νόημα της εκεί παρουσίας της ευρωπαϊκής ηγεσίας. «Ο Ερντογάν κατάφερε να κάνει το μεταναστευτικό ζήτημα ασφαλείας της Ε.Ε.», όπως το έθεσε πολιτειακός παράγων.
Μας στηρίζουν, εν ολίγοις, επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Δεν ήλθαν, άλλωστε, μέχρι εδώ τρέχοντας. Πρώτα διογκώθηκε το κύμα αντίδρασης στα social media, ύστερα εκδήλωσε την επιθυμία να έλθει ο Σαρλ Μισέλ (Ζαρ), το έμαθε η Ούρσουλα, είπε να έλθει και εκείνη, και κάπως έτσι στήθηκε η επίσκεψη στα σύνορα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι η ευρωπαϊκή στήριξη δεν είναι γνήσια και ειλικρινής. (Η Ούρσουλα, συγκεκριμένα, ξηλώθηκε επιτόπου ή σχεδόν επί τόπου: 700 υποσχέθηκε, άμεσα εκταμιεύσιμα...). Βεβαίως είναι, διότι τα συμφέροντα είναι κοινά: κανείς δεν θέλει να πλημμυρίσει η Ελλάδα από πρόσφυγες. Μας στηρίζουν, όμως, όχι μόνον επειδή βλέπουν ιδίοις όμμασιν ότι είμαστε το δικό τους σύνορο, αλλά και επειδή εμείς οι ίδιοι –εν αντιθέσει με το παρελθόν– υπερασπιζόμαστε τα δικά μας σύνορα με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα που η Ελλάδα δεν είχε δείξει στο παρελθόν.
Δεν είναι καθόλου ευχάριστος ο ρόλος του συνοριοφύλακα της Ευρώπης και δεν χρειάζεται να πανηγυρίζουν πρώιμα ορισμένοι για «γεωπολιτικές αναβαθμίσεις» κ.λπ. Είναι όμως ιστορικός και πρέπει να ανταποκριθούμε. Οχι, βέβαια, με την έννοια της δόξας, του μεγαλείου και των συναφών, αλλά ιστορικός με την έννοια των ξεχωριστών περιστάσεων που τον επιβάλλουν.
Βέβαια, να αναγνωρίσουμε στον Ταγίπ ότι σαφώς υπερτερεί του Τσίπρα ως προς το ταλέντο στην κωμωδία. Είχαμε να λέμε (και ακόμη έχουμε και θα έχουμε, γιατί η παραγωγή δεν σταματά ποτέ) για τον Τσίπρα και τα αδιανόητα που ξεστόμιζε. Τίποτε όμως δεν είναι πιο κωμικό από τον Ερντογάν που παριστάνει τον προστάτη των κατατρεγμένων και εκλιπαρεί εκ μέρους τους έλεος από την άκαρδη Ελλάδα, που δήθεν τους πυροβολεί και τους βυθίζει τα πλοία. Τέτοιο αστείο ο Τσίπρας δεν θα μπορούσε να το έχει πει! Το λέω κατηγορηματικά ως ειδικός.
Για να περάσουμε και στα σοβαρότερα, ενδέχεται, ξέρετε, ο Ερντογάν να μας έχει κάνει μια υπολογίσιμη εξυπηρέτηση με την επιχείρηση εισβολής μεταναστών, διότι η συγκεκριμένη επίθεση ανέδειξε μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Συχνά συμβαίνει, η απουσία συγκεκριμένης πολιτικής σε έναν τομέα να ισοδυναμεί με πολιτική και φαίνεται ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα στην περίπτωση της Ευρώπης απέναντι στο μεταναστευτικό.
Η απουσία πολιτικής βούλησης μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε. για τον επιμερισμό της κατανομής των προσφύγων σημαίνει, πολύ απλά, ότι αυτή η πολιτική δεν υφίσταται. Είναι νεκρή, ψόφια όπως το πτηνό με το ηλίθιο όνομα «Ντόντο». Κατά συνέπεια, με δεδομένη αυτή την απροθυμία, η μόνη ρεαλιστική πολιτική μιας Ευρώπης που δεν θέλει μετανάστες είναι η υπεράσπιση των εξωτερικών συνόρων της. (Είναι μέρος της πολιτικής που παλαιότερα λεγόταν, στα βρυξελλιώτικα, «Fortress Europe», δηλαδή η Ευρώπη ως φρούριο απροσπέλαστο.) Αυτό ανέδειξε η επιχείρηση «γιουρούσι στον Εβρο» και αυτό ήταν το νόημα της εκεί παρουσίας της ευρωπαϊκής ηγεσίας. «Ο Ερντογάν κατάφερε να κάνει το μεταναστευτικό ζήτημα ασφαλείας της Ε.Ε.», όπως το έθεσε πολιτειακός παράγων.
Μας στηρίζουν, εν ολίγοις, επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Δεν ήλθαν, άλλωστε, μέχρι εδώ τρέχοντας. Πρώτα διογκώθηκε το κύμα αντίδρασης στα social media, ύστερα εκδήλωσε την επιθυμία να έλθει ο Σαρλ Μισέλ (Ζαρ), το έμαθε η Ούρσουλα, είπε να έλθει και εκείνη, και κάπως έτσι στήθηκε η επίσκεψη στα σύνορα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι η ευρωπαϊκή στήριξη δεν είναι γνήσια και ειλικρινής. (Η Ούρσουλα, συγκεκριμένα, ξηλώθηκε επιτόπου ή σχεδόν επί τόπου: 700 υποσχέθηκε, άμεσα εκταμιεύσιμα...). Βεβαίως είναι, διότι τα συμφέροντα είναι κοινά: κανείς δεν θέλει να πλημμυρίσει η Ελλάδα από πρόσφυγες. Μας στηρίζουν, όμως, όχι μόνον επειδή βλέπουν ιδίοις όμμασιν ότι είμαστε το δικό τους σύνορο, αλλά και επειδή εμείς οι ίδιοι –εν αντιθέσει με το παρελθόν– υπερασπιζόμαστε τα δικά μας σύνορα με αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα που η Ελλάδα δεν είχε δείξει στο παρελθόν.
Δεν είναι καθόλου ευχάριστος ο ρόλος του συνοριοφύλακα της Ευρώπης και δεν χρειάζεται να πανηγυρίζουν πρώιμα ορισμένοι για «γεωπολιτικές αναβαθμίσεις» κ.λπ. Είναι όμως ιστορικός και πρέπει να ανταποκριθούμε. Οχι, βέβαια, με την έννοια της δόξας, του μεγαλείου και των συναφών, αλλά ιστορικός με την έννοια των ξεχωριστών περιστάσεων που τον επιβάλλουν.
Αυτόν τον ρόλο υπονομεύει ο Αλέξης Τσίπρας όταν υποστηρίζει (προχθές στο Mega) ότι «πρέπει να αλλάξουμε στάση» επειδή δήθεν δεν έχουμε συμμάχους. Εχουμε συμμάχους και το παιχνίδι έχει πλέον αλλάξει: ο σκοπός δεν είναι πώς θα μοιράσουμε τους μετανάστες μέσα, αλλά πώς θα τους κρατήσουμε έξω.
Ωστόσο και στον αρχηγό της αντιπολίτευσης πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, τελικά, πήρε (όπως είναι το σωστό ρήμα για την περίσταση) και αυτή την kolotoumba, με την ίδια χάρη που πήρε και τόσες άλλες. Στην ψυχομαχία που συνέβαινε μέσα του επί τέσσερις ημέρες, τελικά νίκησε το ΠΑΣΟΚ, αφού η νέα θέση του δεν διαφέρει ουσιαστικά από εκείνη του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ.
Η εισβολή που απέτυχε είχε και ακόμη ένα αποτέλεσμα:
Ωστόσο και στον αρχηγό της αντιπολίτευσης πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, τελικά, πήρε (όπως είναι το σωστό ρήμα για την περίσταση) και αυτή την kolotoumba, με την ίδια χάρη που πήρε και τόσες άλλες. Στην ψυχομαχία που συνέβαινε μέσα του επί τέσσερις ημέρες, τελικά νίκησε το ΠΑΣΟΚ, αφού η νέα θέση του δεν διαφέρει ουσιαστικά από εκείνη του ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ.
Η εισβολή που απέτυχε είχε και ακόμη ένα αποτέλεσμα:
Επανέφερε το ζήτημα των κλειστών κέντρων, για τα οποία τα γεγονότα της Λέσβου και της Χίου έδειχναν ότι δεν είχε πολλές ελπίδες να ξαναπάρει μπροστά. Διότι, εφόσον η δυνατότητα απορρόφησης μεταναστών από τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη δεν υπάρχει και, επίσης, εφόσον επιμένουμε ότι ο σκοπός μας είναι η αποτροπή της έλευσης περισσότερων μεταναστών, το μόνο αποτελεσματικό μέσο αποτροπής είναι τα κλειστά κέντρα κράτησης.
Μόνο αν κάποιος ξέρει ότι ερχόμενος εδώ απλώς αλλάζει φυλακή θα αποφασίσει να μην κάνει το ταξίδι.
Οσο για τους Μουτζούρηδες, αυτούς τους πήρε και τους σήκωσε ο άνεμος των εξελίξεων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου