Ακόμα κι αν είναι 2 η ώρα το μεσημέρι μιας αυγουστιάτικης μέρας, το θερμόμετρο δείχνει 39 βαθμούς και ακουστεί η φράση «πω πω ζέστη» θα υπάρξει κάποιος που μπορεί να πει πως δεν κάνει καθόλου ζέστη και πως ένα ζακετάκι επιβάλλεται.
Πάντα θα υπάρχουν οι συμπολίτες που μπορούν να διαφωνήσουν με το προφανές και να εξοργιστούν με το αυτονόητο κι αυτό δεν θα ήταν ιδιαίτερο πρόβλημα αν ο παραλογισμός τους δεν υποδαυλίζονταν και δεν στηρίζονταν από κόμματα και δημοσιογράφους.
Δεν είναι πρόβλημα για την κοινωνία να υπάρχουν δύο-τρεις πετροβολημένοι που υποστηρίζουν ότι ο γάιδαρος πετάει. Πρόβλημα γίνεται όταν αυτή η φανταστική πτήση επιβεβαιώνεται από τους πονηρούς που ποντάρουν στον παραλογισμό και προκειμένου να κερδίσουν έχουν βάλει σκοπό να μας τρελάνουν όλους.
Τελευταίο κρούσμα στήριξης και εκμετάλλευσης παραλογισμού είναι η εντελώς παλαβή ιδέα ότι η προστασία της πρώτης κατοικίας πρέπει να είναι απόλυτη. Ότι ανεξαρτήτως εισοδημάτων ή περιουσίας του δανειολήπτη, αυτός θα πρέπει να απολαμβάνει κρατικής προστασίας.
Για να το κάνω πιο απλό (και να δείξω πόσο εξωφρενικά απατεωνίστικη είναι η άποψη ότι η πρώτη κατοικία πρέπει να προστατεύεται γενικώς) υπάρχουν συμπολίτες που με τα σωστά τους ισχυρίζονται πως κάποιος μπορεί να στέλνει τα παιδιά του σε ένα ιδιωτικό σχολείο, να πηγαίνει διακοπές στο εξωτερικό, να αγοράζει ένα αυτοκίνητο 40.000 ευρώ και ταυτόχρονα να απαιτεί την προστασία του κράτους (δηλαδή τη δική μας) επειδή δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του για το στεγαστικό του δάνειο.
Υπάρχουν συμπολίτες που χωρίς να ντρέπονται, ισχυρίζονται πως κάποιος που με επιπολαιότητα πήρε δάνειο για σπίτι 200 τ.μ. και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, πρέπει να προστατευτεί από την τραγωδία του να αναγκαστεί να μετακομίσει σε κάποιο μικρότερο.
Κι αυτά (και άλλα, εξίσου εξωφρενικά) τα ισχυρίζονται απευθυνόμενοι και σε ανθρώπους που σκίζονται για να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις του δανείου τους, που δεν ξανοίχτηκαν σε δάνεια τα οποία δεν ήταν σίγουροι πως θα μπορούν να ικανοποιήσουν, που είναι στο νοίκι και μένουν με την οικογένεια τους σε ένα σπίτι 70 τ.μ. σε μια πολυκατοικία κατασκευής του ‘60 στην Κυψέλη γιατί δεν τους παίρνει για κάτι περισσότερο.
Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν καταλαβαίνω ποιος είναι ο λόγος που συγκεκριμένα κόμματα και συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι σε συγκεκριμένα έντυπα, ραδιόφωνα και τηλεοπτικούς σταθμούς, υπερασπίζονται τους μπαταχτσήδες και τους λιγότερο προσεκτικούς με τα οικονομικά τους ανοίγματα συμπολίτες. Αλλά είναι απόλυτη ανάγκη η απάτη με την προστασία των δήθεν αδύνατων να σταματήσει. Γιατί πρώτα και πάνω από όλα είναι προσβλητική για τους πραγματικά αδύνατους, τους πραγματικά σώφρονες και τους αδύνατους που είχαν την ατυχία να είναι και σώφρονες.
Αλλά είναι και πρακτικά προβληματική.
Δεν είναι πρόβλημα για την κοινωνία να υπάρχουν δύο-τρεις πετροβολημένοι που υποστηρίζουν ότι ο γάιδαρος πετάει. Πρόβλημα γίνεται όταν αυτή η φανταστική πτήση επιβεβαιώνεται από τους πονηρούς που ποντάρουν στον παραλογισμό και προκειμένου να κερδίσουν έχουν βάλει σκοπό να μας τρελάνουν όλους.
Τελευταίο κρούσμα στήριξης και εκμετάλλευσης παραλογισμού είναι η εντελώς παλαβή ιδέα ότι η προστασία της πρώτης κατοικίας πρέπει να είναι απόλυτη. Ότι ανεξαρτήτως εισοδημάτων ή περιουσίας του δανειολήπτη, αυτός θα πρέπει να απολαμβάνει κρατικής προστασίας.
Για να το κάνω πιο απλό (και να δείξω πόσο εξωφρενικά απατεωνίστικη είναι η άποψη ότι η πρώτη κατοικία πρέπει να προστατεύεται γενικώς) υπάρχουν συμπολίτες που με τα σωστά τους ισχυρίζονται πως κάποιος μπορεί να στέλνει τα παιδιά του σε ένα ιδιωτικό σχολείο, να πηγαίνει διακοπές στο εξωτερικό, να αγοράζει ένα αυτοκίνητο 40.000 ευρώ και ταυτόχρονα να απαιτεί την προστασία του κράτους (δηλαδή τη δική μας) επειδή δεν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του για το στεγαστικό του δάνειο.
Υπάρχουν συμπολίτες που χωρίς να ντρέπονται, ισχυρίζονται πως κάποιος που με επιπολαιότητα πήρε δάνειο για σπίτι 200 τ.μ. και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, πρέπει να προστατευτεί από την τραγωδία του να αναγκαστεί να μετακομίσει σε κάποιο μικρότερο.
Κι αυτά (και άλλα, εξίσου εξωφρενικά) τα ισχυρίζονται απευθυνόμενοι και σε ανθρώπους που σκίζονται για να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις του δανείου τους, που δεν ξανοίχτηκαν σε δάνεια τα οποία δεν ήταν σίγουροι πως θα μπορούν να ικανοποιήσουν, που είναι στο νοίκι και μένουν με την οικογένεια τους σε ένα σπίτι 70 τ.μ. σε μια πολυκατοικία κατασκευής του ‘60 στην Κυψέλη γιατί δεν τους παίρνει για κάτι περισσότερο.
Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν καταλαβαίνω ποιος είναι ο λόγος που συγκεκριμένα κόμματα και συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι σε συγκεκριμένα έντυπα, ραδιόφωνα και τηλεοπτικούς σταθμούς, υπερασπίζονται τους μπαταχτσήδες και τους λιγότερο προσεκτικούς με τα οικονομικά τους ανοίγματα συμπολίτες. Αλλά είναι απόλυτη ανάγκη η απάτη με την προστασία των δήθεν αδύνατων να σταματήσει. Γιατί πρώτα και πάνω από όλα είναι προσβλητική για τους πραγματικά αδύνατους, τους πραγματικά σώφρονες και τους αδύνατους που είχαν την ατυχία να είναι και σώφρονες.
Αλλά είναι και πρακτικά προβληματική.
Προστασία αυτών που, αν ζοριστούν λίγο ή πολύ ή και καθόλου, μπορούν να πληρώσουν σημαίνει επιβάρυνση όλων. Σημαίνει λιγότερα δάνεια γι’ αυτούς που τα χρειάζονται και έχουν πρόθεση να είναι συνεπείς. Προστασία αυτών που άπλωσαν τα πόδια τους πολύ πιο πέρα από εκεί που έφτανε η κουβέρτα τους σημαίνει επιβράβευση της επιπολαιότητας και χτίσιμο μιας κοινωνίας ανευθυνότητας. Προστασία για όλους σημαίνει λιγότερη προστασία γι’ αυτούς που την έχουν πραγματικά ανάγκη.
Το να μη μένει κανένας άνθρωπος στον δρόμο είναι ένας απολύτως ορθός στόχος για μια κοινωνία. Αλλά για να μη μένει κάποιος στον δρόμο δεν χρειάζεται σώνει και καλά να είναι ιδιοκτήτης. Ούτε είναι απαραίτητο να μένει σε σπίτια που ξεπερνούν και τις δυνατότητες και τις ανάγκες του. Και σίγουρα δεν σημαίνει άνοιγμα ομπρέλας πάνω από κεφάλια ανθρώπων που έχουν αρκετές ομπρέλες κρυμμένες στις ντουλάπες τους.
Απόλυτη προστασία της πρώτης κατοικίας δεν σημαίνει απλώς παροχή προστασίας και σ’ αυτούς που δεν την έχουν ανάγκη. Σημαίνει...
Το να μη μένει κανένας άνθρωπος στον δρόμο είναι ένας απολύτως ορθός στόχος για μια κοινωνία. Αλλά για να μη μένει κάποιος στον δρόμο δεν χρειάζεται σώνει και καλά να είναι ιδιοκτήτης. Ούτε είναι απαραίτητο να μένει σε σπίτια που ξεπερνούν και τις δυνατότητες και τις ανάγκες του. Και σίγουρα δεν σημαίνει άνοιγμα ομπρέλας πάνω από κεφάλια ανθρώπων που έχουν αρκετές ομπρέλες κρυμμένες στις ντουλάπες τους.
Απόλυτη προστασία της πρώτης κατοικίας δεν σημαίνει απλώς παροχή προστασίας και σ’ αυτούς που δεν την έχουν ανάγκη. Σημαίνει...
-και αυτό είναι το πιο σημαντικό- και μικρότερη προστασία γι’ αυτούς που την έχουν ανάγκη πραγματικά. Αυτούς που είναι τα πρώτα και μεγαλύτερα θύματα των δήθεν πονόψυχων πονηρών που ζητούν απόλυτη προστασία της πρώτης κατοικίας. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου