Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Η πρόσφατη φράση του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, ότι η Ελλάδα μετατράπηκε από «μια μικρή οθωμανική επαρχία σε ένα κράτος πρότυπο της Βαλκανικής», και μάλιστα σε χαιρετισμό του κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης «Πρωτοβουλία 1821-2021», στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, καταδεικνύει μια τραγική πραγματικότητα: Οι Ελλαδίτες πολιτικοί στην πλειονότητά τους εμφορούνται από μια απλή διαχειριστική αντίληψη των κρατικών λειτουργιών.
Δεν έχουν παιδεία εθνική, αδυνατούν να αντιληφθούν τι πραγματικά έχουν κληθεί να υπερασπιστούν και να καλλιεργήσουν, δεν γνωρίζουν τα θεμέλια των αξιών του Ελληνισμού, που οφείλουν να υπερασπίζονται, νιώθουν άβολα, ενοχλούνται και εχθρεύονται την έννοια του έθνους και ό,τι αυτή εμπεριέχει ως καταγωγή, πολιτισμός και ταυτότητα.
Το όραμά τους περιορίζεται στην ευημερία των οικονομικών δεικτών ενός κρατιδίου, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ως πολίτες του μη Έλληνες, αρκεί αυτοί να είναι ενταγμένοι απόλυτα στο δημοσιονομικό του σύστημα.
Η πρόσφατη φράση του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, ότι η Ελλάδα μετατράπηκε από «μια μικρή οθωμανική επαρχία σε ένα κράτος πρότυπο της Βαλκανικής», και μάλιστα σε χαιρετισμό του κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης «Πρωτοβουλία 1821-2021», στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, καταδεικνύει μια τραγική πραγματικότητα: Οι Ελλαδίτες πολιτικοί στην πλειονότητά τους εμφορούνται από μια απλή διαχειριστική αντίληψη των κρατικών λειτουργιών.
Δεν έχουν παιδεία εθνική, αδυνατούν να αντιληφθούν τι πραγματικά έχουν κληθεί να υπερασπιστούν και να καλλιεργήσουν, δεν γνωρίζουν τα θεμέλια των αξιών του Ελληνισμού, που οφείλουν να υπερασπίζονται, νιώθουν άβολα, ενοχλούνται και εχθρεύονται την έννοια του έθνους και ό,τι αυτή εμπεριέχει ως καταγωγή, πολιτισμός και ταυτότητα.
Το όραμά τους περιορίζεται στην ευημερία των οικονομικών δεικτών ενός κρατιδίου, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ως πολίτες του μη Έλληνες, αρκεί αυτοί να είναι ενταγμένοι απόλυτα στο δημοσιονομικό του σύστημα.
Πόσο διαφορετική, πράγματι, η εκτίμηση περί του κράτους μεταξύ Κ. Μητσοτάκη και Ιωνος Δραγούμη, ο οποίος έγραφε:
«Το μικρό το κράτος το Νεοελληνικό, που επλάστηκε από ένα ξέσπασμα πανελλήνιας ορμής, όταν απλώθηκε κάπως στους ανθρώπους του έθνους η συνείδηση η εθνική με τη μορφή της μεγάλης ιδέας -δηλαδή με τη νοσταλγική θύμηση του βυζαντινούκράτους-, το νεόπλαστο αυτό κράτος το Ελληνικό έμεινε, μ’ όλες τις προσθήκες που του κόλλησαν, ένα μικρό Ελληνικό κράτος, ένας ταπεινός πολιτειακός οργανισμός, ένας νέος μα μικροκαμωμένος πυρήνας εθνικοπολιτικής ζωής που όσο πήγαινε έδενε και έπηζε πιότερο και κρυστάλλωνε. Και όλες οι συνέπειες του σχηματισμού ενός τέτοιου μικρού οργανισμού ήτανε φυσικό να παρακολουθήσουν την Ελλάδα. Τα κράτη καταντούν κάποτε να μη διακρίνουν παρά τον εαυτό τους.
Σκοπός εκείνων που έφτιασαν το νέο κράτος ήταν να γίνει εργαστήρι πανελληνικό που να εξακολουθήσει τον αγώνα του έθνους ως που το Βυζαντινό κράτος να ξεφορτωθεί τον Τούρκο από πάνω του, να ξαναπιάσει ο Ρωμιός τη διοίκηση του κράτους του που είχε πρωτεύουσα την Πόλη και να ξανακαθίσει Eλληνας Βασιλιάς στο θρόνο των Παλαιολόγων. Τη συνέχεια του παλιού δικού του κράτους φαντάζονταν και αποζητούσε το έθνος, συνεπαρμένο από την εθνική συνείδηση.
Μα οι περίστασες, η σχετική αδυναμία των αρχηγών και οι μεγάλοι της γης έτσι το θέλησαν και αντί να γίνει, σύμφωνα με τη θέληση του έθνους που ένα καλούπι κράτους αναθυμούνταν μονάχα, το κράτος της μεγάλης ιδέας, έγινε ένα μικρό Ελληνικό κράτος στο μέρος που είχε ανθίσει η αρχαία Ελλάδα. Το Ελληνικό όνειρο ίσως να περιορίστηκε προπάντων από την Ευρωπαϊκή αντίληψη την ξεπαρμένη τότε από μια νεογέννητη φωτοβολή του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού».
Αυτή η «ευρωπαϊκή αντίληψη» κυριαρχεί και στις μέρες μας, που μετατρέπει την Ευρώπη από κόρη της Ελλάδος σε άσπλαχνη μητριά της. Γι’ αυτό και για τους φορείς των «ευρωπαϊκών» ιδεών οι προοπτικές και τα οράματά τους έχουν αναφορά στα στενά όρια της Ελλάδας, ενώ για όσους έχουν συνείδηση της καταγωγής τους επεκτείνονται στη διαχρονικότητα του έθνους των Ελλήνων.
Ένας από τους τελευταίους ήταν και ο Ιων Δραγούμης, ο μεγάλος αυτός οραματιστής, διπλωμάτης και πρωτεργάτης του Μακεδονικού Αγώνα, άξιο τέκνο της ελληνικής γης της Μακεδονίας, του οποίου τιμούμε φέτος τα 100 έτη από την άνανδρη δολοφονία του και που υποστήριζε ότι μοναδικός σκοπός του κράτους είναι...
«Το μικρό το κράτος το Νεοελληνικό, που επλάστηκε από ένα ξέσπασμα πανελλήνιας ορμής, όταν απλώθηκε κάπως στους ανθρώπους του έθνους η συνείδηση η εθνική με τη μορφή της μεγάλης ιδέας -δηλαδή με τη νοσταλγική θύμηση του βυζαντινούκράτους-, το νεόπλαστο αυτό κράτος το Ελληνικό έμεινε, μ’ όλες τις προσθήκες που του κόλλησαν, ένα μικρό Ελληνικό κράτος, ένας ταπεινός πολιτειακός οργανισμός, ένας νέος μα μικροκαμωμένος πυρήνας εθνικοπολιτικής ζωής που όσο πήγαινε έδενε και έπηζε πιότερο και κρυστάλλωνε. Και όλες οι συνέπειες του σχηματισμού ενός τέτοιου μικρού οργανισμού ήτανε φυσικό να παρακολουθήσουν την Ελλάδα. Τα κράτη καταντούν κάποτε να μη διακρίνουν παρά τον εαυτό τους.
Σκοπός εκείνων που έφτιασαν το νέο κράτος ήταν να γίνει εργαστήρι πανελληνικό που να εξακολουθήσει τον αγώνα του έθνους ως που το Βυζαντινό κράτος να ξεφορτωθεί τον Τούρκο από πάνω του, να ξαναπιάσει ο Ρωμιός τη διοίκηση του κράτους του που είχε πρωτεύουσα την Πόλη και να ξανακαθίσει Eλληνας Βασιλιάς στο θρόνο των Παλαιολόγων. Τη συνέχεια του παλιού δικού του κράτους φαντάζονταν και αποζητούσε το έθνος, συνεπαρμένο από την εθνική συνείδηση.
Μα οι περίστασες, η σχετική αδυναμία των αρχηγών και οι μεγάλοι της γης έτσι το θέλησαν και αντί να γίνει, σύμφωνα με τη θέληση του έθνους που ένα καλούπι κράτους αναθυμούνταν μονάχα, το κράτος της μεγάλης ιδέας, έγινε ένα μικρό Ελληνικό κράτος στο μέρος που είχε ανθίσει η αρχαία Ελλάδα. Το Ελληνικό όνειρο ίσως να περιορίστηκε προπάντων από την Ευρωπαϊκή αντίληψη την ξεπαρμένη τότε από μια νεογέννητη φωτοβολή του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού».
Αυτή η «ευρωπαϊκή αντίληψη» κυριαρχεί και στις μέρες μας, που μετατρέπει την Ευρώπη από κόρη της Ελλάδος σε άσπλαχνη μητριά της. Γι’ αυτό και για τους φορείς των «ευρωπαϊκών» ιδεών οι προοπτικές και τα οράματά τους έχουν αναφορά στα στενά όρια της Ελλάδας, ενώ για όσους έχουν συνείδηση της καταγωγής τους επεκτείνονται στη διαχρονικότητα του έθνους των Ελλήνων.
Ένας από τους τελευταίους ήταν και ο Ιων Δραγούμης, ο μεγάλος αυτός οραματιστής, διπλωμάτης και πρωτεργάτης του Μακεδονικού Αγώνα, άξιο τέκνο της ελληνικής γης της Μακεδονίας, του οποίου τιμούμε φέτος τα 100 έτη από την άνανδρη δολοφονία του και που υποστήριζε ότι μοναδικός σκοπός του κράτους είναι...
να υπηρετεί το έθνος.
Αυτό, δυστυχώς, έχει αντιστραφεί στις μέρες μας, με αποτέλεσμα να έχουμε πια ένα κράτος που κατατρώγει το έθνος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου