Γράφει ο ΜΙΚΡΟΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ
Πόσες φορές δεν έχει προαναγγελθεί η πτώση, η αποκαθήλωση, η οριστική λήξη της Μεταπολίτευσης.
Αν θυμάμαι καλά, πρώτος ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ως επικεφαλής του ΚΕΠ, είχε δηλώσει πως μας άφησε χρόνους.
Οι “ειδικοί” της ιστορικής περιοδολόγησης ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιοι: τα Μνημόνια θα σημάνουν και το οριστικό τέλος της.
Όλο έμπαινε στην εντατική, όλο κάτι γινόταν και τι γλίτωνε.
Κι ας φώναζαν οι μακρινοί συγγενείς να “τραβήξουμε την πρίζα”.
Το 2015 ήταν η χρονιά που μας έπεισαν πως τα “κακαρώνει” : όσοι είχαν πειστεί πως πάμε για έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, σώρευαν μακαρόνια και ρύζι και τοματοπολτούς, αλλά και λίγο στάρι για τα κόλλυβα της Μεταπολίτευσης.
Κι αυτή σαν να χαμογελούσε υποχθόνια, ήταν πάντα παρούσα, έβρισκε τρόπους διαφυγής από το μοιραίο, μεταλλασσόταν, γινόταν κάτι διαφορετικό, αλλά ταυτόχρονα και κάτι τόσο γνώριμο.
Δεν ήταν μόνο το “σύστημα” που ήταν (και είναι) πανίσχυρο, φτιαγμένο να εντάξει με στοργή στους κόλπους του και τους πρώην οργισμένους πολέμιους, είναι κάτι ακόμη βαθύτερο.
Έχει τη δυνατότητα να δίνει (ή να προσποιείται πως δίνει) ευκαιρίες σε όλους.
Βλέπω για παράδειγμα φίλους, γνωστούς, ή απλά διαδικτυακά γνώριμους να κατέρχονται με δίψα για προσφορά στα κοινά.
Με λαμπρά βιογραφικά, με τόνους ιδρώτα, με πεντακάθαρες και δίχως σκιές πορείες. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Αυτοί που θα ενταχθούν στο σύστημα και ίσως το κάνουν και με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.
Γιατί πολιτικά μιλώντας, τα κόμματα εξουσίας επιδιώκουν μια επανάληψη της πόλωσης της δεκαετίας του ’80, και την πετυχαίνουν.
Όλοι αυτοί όμως που θα επανδρώσουν τα συστήματα εξουσίας μετά τις εθνικές εκλογές του 2019, πρέπει οπωσδήποτε να έχουν κατά νου και τα δεινά, τα διλήμματα, τα διδάγματα και την “νομοτέλεια” των Μνημονίων.
Η Μεταπολίτευση μένει ακλόνητη, που όσα κακά και στραβά είχε, ήταν μια περίοδος ομαλότητας και άνθησης των ελευθεριών, προσωπικών και συλλογικών.
Φαίνεται πως η δεκαετής πολύπλευρη κρίση, ήταν απλά η σκοτεινή της περίοδος. Τώρα πάει για άλλα, αναγεννημένη.
Φαίνεται πως αφήνει πίσω της -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- τα “πιστόλια στο τραπέζι”, τα φυσικά ή τεχνητά υπαρξιακά διλήμματα, τα χαοτικά προτάγματα.
Μια μεγάλη παρένθεση τα Μνημόνια, στην -σε λίγο- 45 ετών Μεταπολίτευση;
Αυτό τουλάχιστον φάνηκε μέσα από πολλά στοιχεία της κάλπης των Ευρωεκλογών, απομένει να επιβεβαιωθούν και στις Εθνικές: η ψήφος για παράδειγμα “οργής και θυμού” γίνεται απλά “αντισυστημική”.
Αθάνατη Μεταπολίτευση: με...
διπολισμό, πολυσυλλεκτικά κόμματα εξουσίας και ίσως ξανά αυτοδύναμες Κυβερνήσεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου