Ευρωπαϊκοί εμφύλιοι υπήρξαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Στα καπνίζοντα ερείπιατου δευτέρου αναπτύχθηκε η δυναμική ενοποίησης της Ευρώπης. Είχε προηγηθεί – ως πυρήνας – απελπισμένη έκκληση του W. Churchill, τον Ιούνιο 1940. Ματαίως πρότεινε, τότε, ένωση Αγγλίας - Γαλλίας. Αυτό ελάχιστες ημέρες πριν οι Nazi εισβάλουν στο Παρίσι (!).
Η βάση συμφωνήθηκε οικονομική, η προοπτική πολιτική. Ξεκινήσαμε με την ΕΟΚ, “Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα”. Αλλά κάθε συμμετοχή σε κοινό αγαθό τελεί υπό προϋποθέσεις. Είναι αυτονόητες. Ανάγονται στο ποσοστό συμμετοχής στην παραγωγή, αντιστοίχως, έτσι, και στη απόλαυση. Ομοίως τέμνονται μόνον τα όμοια. Ουδέποτε ταανόμοια (!).
Τα πρώτα χρόνια κυριάρχησε ατμόσφαιρα ενθουσιασμού, αλλά και ευμάρειας. Αυτή (η ατμόσφαιρα) κάλυψε ουσιώδεις ελλείψεις. Δεν έγινε αμέσως αντιληπτή η σημασία της έλλειψης Κεντρικής Κυβέρνησης πανευρωπαϊκής εμβέλειας. Επίσης η έλλειψη κοινού ευρωπαϊκού προϋπολογισμού. Συνακόλουθα και η έλλειψη κοινής φορολογικής πολιτικής.
Ακόμη περισσότερο, δεν ακολουθήθηκε η αντίληψη της εμβάθυνσης. Δηλαδή η θέσπιση “Συντάγματος” οργανωτικού. Επελέγη η διεύρυνση. Από επτά τα κράτη γρήγορα έγιναν εικοσιοκτώ. Ελάχιστη υπήρξε, από τους λαούς, η συνειδητοποίηση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος (!).
Η ευρωπαϊκή ιδέα άρχισε να ξεθωριάζει από της οικονομικής κρίσης του 2008. Χώρες ιδρυτικές και μεγάλες, όπως η Γαλλία και Ιταλία, αδυνατούν να περιορίσουν ετήσια ελλείμματα και δημόσια χρέη. Λαμβάνουν προθεσμίες συμμόρφωσης. Έτσι ροκανίζουν την συναλλαγματική αξία του κοινού νομίσματος. Άρα τα αποθέματατων συνεπών, δηλαδή των βορείων (!).
Ισχυρό πλήγμα επέφερε η διόγκωση του μεταναστατευτικού ρεύματος. Αριθμητικά δεν είναι σπουδαία. Η Ευρώπη των εξακοσίων εκατομμυρίων κατοίκων δύναται ν΄απορροφήσει κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Το πολιτικό ζήτημα αναδείχθηκε απειλητικό. Η έλλειψη κεντρικής κυβέρνησης ανέδειξε πλήρη ασυνεννοησία: κυριολεκτικώς “Βαβέλ”.
Πολλές χώρες σήκωσαν τείχη προστατευτικά. Τίναξαν, άρα, στον αέρα το κεντρικό “κοινοτικό κεκτημένο” της ελεύθερης διασυνοριακής κυκλοφορίας. Πάει η ενιαία αγορά της Ενωμένης Ευρώπης.
Υπάρχει και χειρότερο:
Η έλλειψη κεντρικής οργάνωσης αποκάλυψε και έλλειψη κοινού στρατού. Η Ενωμένη Ευρώπη την προστασία της απ΄ό,τι φοβάται, ως προσφυγικό ζήτημα, την ανέθεσε στο ΝΑΤΟ (!). Αλλά κυρίαρχη νατοϊκή δύναμη στο Αιγαίο είναι η Τουρκία. Η χώρα αυτή από χρόνια δεν γίνεται δεκτή στην Ενωμένη Ευρώπη. Μάλιστα δε (και) ως υστερούσα πολιτισμικώς. Έχει καταδικασθεί ως εισβολέαςστην Κύπρο επανειλημμένα. Δεν συμμορφούται προς τις καταδίκες. Αυτή – εν τούτοις – η χώρα αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο προστασίας των θαλασσίων ευρωπαϊκών συνόρων του Αιγαίου (!!!).
Το Ηνωμένο Βασίλειο, ως ισχυρή χώρα, επέβαλε dejure προνομιούχο μεταχείριση του “City”. Απηλλάγη (το Ην. Βασίλειο) της υποχρέωσης συμμετοχής στο κοινό νόμισμα. Δεν θα μετάσχει και σε πολιτική ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Δημιουργήθηκε προηγούμενο. Και άλλες χώρες θα ζητήσουν ανάλογα. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση έχει αποσταθεροποιηθεί. Ταυτόχρονα, ισχύουν διαφορετικοί κανόνεςγια όλους. Όλοι, πλέον, δεν έχουν κοινή κατεύθυνση. Στερούνται, άρα, κοινής προοπτικής. Η Ενωμένη Ευρώπη συνολικά αδυνατίζει.
Η Τουρκία ενισχύεται. Τα ελληνικά συμφέροντα διακυβεύονται. Αυτό δε, τόσο στο μέτρο που αδυνατίζει η Ευρώπη, όσο και στο μέτρο που δυναμώνει η Τουρκία. Ο Επικοισμός της τελευταίας στην Κύπρο έχει αλλοιώσει τα εκεί δημογραφικά δεδομένα. Αποτελεί κάκιστο προηγούμενο. Και ο νοών νοήτω.
ΕΣΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου