ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΛΑΘΡΟΛΑΓΝΑ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Να ανασταλεί η εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Οδηγίας για το Άσυλο

(Κύριε Πρεσβευτά μου και πρώην υποψήφιε βουλευτή μου με τους ΑΝΕΛ,  τι λέει άραγε -ωεω-  το ψεκασμένο δεξιό δεκανίκι του ολετήρα Αλέξη για το ΑΞΙΟΛΟΓΟΤΑΤΟ  άρθρο σας ?) 

Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ 

Πρέσβυς ε.τ.

 

Η Ελλάδα δεν συνορεύει με εμπόλεμη χώρα, όπως, π.χ., η Συρία. Οι πρόσφυγες από τη Συρία στην Τουρκία είναι, με βάση το διεθνές δίκαιο για το άσυλο, ευθύνη της συνορεύουσας χώρας, που είναι η Τουρκία.
 

Η τελευταία, άλλωστε, με τον ρόλο που έχει διαδραματίσει στη Συρία και εξακολουθεί να διαδραματίζει, συντασσόμενη υπογείως με τους Ισλαμιστές, έχει μεγάλες ευθύνες για τη δημιουργία του προβλήματος.
 

Οι ευθύνες της και η πολιτική της δεν περιορίζονται, άλλωστε, μόνο στους πρόσφυγες από τη Συρία. Έχει αναγάγει, από πολλά χρόνια, σε μεγάλο πολιτικό χαρτί τη λαθρομετανάστευση και τη χρησιμοποιεί απροκάλυπτα για να προάγει πολιτικούς και γεωπολιτικούς στόχους. Μεγιστοποιώντας το πρόβλημα και το δράμα των προσφύγων, μεγαλώνει αντίστοιχα τη διαπραγματευτική της ισχύ έναντι της Ελλάδος και της Ευρώπης, όπου κατευθύνει τους πρόσφυγες και λαθρομετανάστες. Το τι ακριβώς επιδιώκει φάνηκε από τις διεκδικήσεις που έθεσε στις Βρυξέλλες.
 

Κατά πρώτο λόγο, ζητά χρήματα, πολλά χρήματα. Ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου απαίτησε, ούτε λίγο ούτε πολύ, 20 δισ. ευρώ μέχρι το 2018. Το Τουρκικό κράτος ανέχεται τους δουλεμπόρους και συνεργάζεται μαζί τους, αλλά ταυτόχρονα αποσπά από την Ευρώπη τεράστια ποσά ως αντίτιμο για τη συνεργασία του να ελεγχθούν οι ροές προσφύγων και λαθρομεταναστών από τις τουρκικές ακτές.
 

Τα χρήματα, προφανώς, δεν είναι το μόνο αντάλλαγμα που ζητά η Άγκυρα. Θέτει ως δεύτερο αντάλλαγμα την επιτάχυνση των ενταξιακών της διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την προδέσμευση της Ευρώπης ότι αυτές θα οδηγήσουν σύντομα στην ένταξη της Τουρκίας. Σε κάθε περίπτωση, η Άγκυρα επιδιώκει να αποσπάσει, με αφορμή το προσφυγικό, τη θέσπιση στρατηγικών σχέσεων με την Ευρώπη ως διεθνούς ερείσματος, συμπληρωματικού εκείνου του ΝΑΤΟ. Επιδιώκει, με την ίδια ευκαιρία, να αποσυνδέσει την ενταξιακή της πορεία από υποχρεώσεις και κριτήρια που συνδέονται με την Κύπρο και την Ελλάδα και με τον σεβασμό στο εσωτερικό της αρχών που συνεπάγεται η Ευρωπαϊκή της προοπτική και η πορεία προς την ένταξη.
 

Ως βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση και προπαρασκευαστικό στάδιο, η Άγκυρα ζητά ως τρίτο αντάλλαγμα την ελεύθερη διακίνηση στην Ευρώπη, με την κατάργηση της θεωρήσεως (βίζας) από την 1η Ιουνίου 2016, όλων των Τούρκων υπηκόων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση συζητούσε μέχρι τώρα την κατάργηση της βίζας για ορισμένες κατηγορίες Τούρκων πολιτών, όπως οι επιχειρηματίες, οι καθηγητές πανεπιστημίου, οι ερευνητές κ.ά. Η Άγκυρα ζητά επιπλέον διπλωματική υποστήριξη από την Ευρώπη στα σχέδιά της για τη Συρία και στη ρήξη της με τη Ρωσία.
 

Αυτά είναι τα φανερά ανταλλάγματα που επιδιώκει η Άγκυρα ως αντίτιμο της συνεργασίας της στο προσφυγικό. 

Επιδιώκει όμως και άλλους, ανομολόγητους στόχους, αξιοποιώντας ως μοχλό τους πρόσφυγες και λαθρομετανάστες. 

Κατά πρώτο λόγο: 

Tον διεμβολισμό του Ελληνικού αμυντικού συστήματος στο Αιγαίο και τη δημογραφική μετάλλαξη του Ελληνικού χώρου με την εγκατάσταση στην Ελλάδα μαζικών Μουσουλμανικών πληθυσμών. 

Την προαγωγή, κατά δεύτερο λόγο, του Ισλάμ στην Ευρώπη σε συνεργασία με άλλους Ισλαμιστές ζηλωτές, κατά πρώτο λόγο τη Σαουδική Αραβία.
 

Οι επιδιώξεις αυτές συγκλίνουν περιέργως με επιδιώξεις άλλων κραταιών, διεθνών κέντρων, που θέλουν την αποδόμηση των εθνικών κρατών και των εθνικών κοινωνιών στην Ευρώπη και τη δημιουργία μιας υπερεθνικής, μεταεθνικής και «πολυπολιτισμικής» Ευρώπης. Συγκλίνουν επίσης με σχεδιασμούς για γεωπολιτικές ανακατατάξεις στα Βαλκάνια, στο πλαίσιο του γεωπολιτικού ανταγωνισμού ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και Ρωσίας.
 

Στο ευρύτερο αυτό πλαίσιο, η Άγκυρα βρίσκει ανοχές και ερείσματα. Εμβληματική από την άποψη αυτή είναι η περίφημη Ευρωπαϊκή Οδηγία για το Άσυλο, που επιβάλλει πολιτική ανοικτών συνόρων. 

Η Τουρκία την εκμεταλλεύεται κυνικά για να στέλνει στην Ελλάδα και την Ευρώπη τους πρόσφυγες που καταφεύγουν στο έδαφός της και μαζί μ' αυτούς λαθρομετανάστες απ' όλη την Ασία και την Αφρική.

  Η πολιτική, με άλλα λόγια, των ανοικτών συνόρων, που ασκούν η Ελλάδα και η Ευρώπη, στο όνομα του ασύλου, καταλήγει να είναι συμπληρωματική της Τουρκικής στρατηγικής.
 

Η Ελλάδα, ιδίως μετά το κλείσιμο των συνόρων και την ντε φάκτο αναστολή της πολιτικής αυτής από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, δεν έχει άλλη επιλογή από την εθνική αυτοπροστασία.  

Πρέπει να αναστείλει άμεσα την καταχρηστική αυτή Οδηγία και να πάρει μέτρα εθνικού ελέγχου των θαλασσίων συνόρων της.  

Είναι μύθος ότι δήθεν ο έλεγχος αυτός είναι τεχνικά ανέφικτος. Είναι απολύτως εφικτός

Αυτό που δένει τα χέρια της Ελληνικής πλευράς είναι:

 η Ευρωπαϊκή Οδηγία και η ιδεοληπτική εφαρμογή της. Η Οδηγία αυτή εντέλλεται να μην απωθούνται οι υποψήφιοι αιτητές ασύλου στη θάλασσα, αλλά να καλωσορίζονται και να ερευνάται εκ των υστέρων, διά της δικαστικής οδού, εάν είναι, πράγματι, πρόσφυγες. 

Η Ελλάδα δεν αντέχει τη συνέχιση μιας τέτοιας πολιτικής, χωρίς να θέσει σε άμεσο κίνδυνο την εθνική της υπόσταση και το εθνικό της μέλλον. 

 Το θέμα είναι γεωπολιτικό. Δεν είναι μόνο ανθρωπιστικό. 

Η Ελλάδα πρέπει να αυτοπροστατευθεί και η αναστολή της Οδηγίας αυτής είναι εκ των ων ουκ άνευ.