Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ
Οι μετά Χριστόν προφήτες είναι είδος εν αφθονία στην Ελλάδα. Πόσοι και πόσοι δεν επιδίδονται στο σπορ «εγώ (σας) τα έλεγα», από την ασφάλεια της χρονικής απόστασης, η οποία (υποτίθεται ότι) δικαίωσε τις «προβλέψεις» τους;
Το παιχνίδι αυτό μπορεί να είναι εν μέρει θεμιτό για τους πάσης φύσεως αναλυτές και ιδίως τους θεωρητικούς της οικονομίας, αλλά είναι εντελώς απαράδεκτο για τους πολιτικούς, οι οποίοι εκλέγονται για να δρουν και να αποφασίζουν όταν τα γεγονότα τρέχουν και όχι για να έρχονται εκ των υστέρων να διεκδικούν εύσημα προβλεπτικότητας.
Τι να την κάνουμε την «προβλεπτικότητά» τους, αν δεν είχε πρακτικό αντίκρισμα; Αν, δηλαδή, δεν είπαν και δεν έκαναν τίποτα για να αλλάξουν τη φορά των πραγμάτων την κατάλληλη στιγμή, ενώ είχαν διαγνώσει ότι αυτή η φορά ήταν προς λανθασμένη κατεύθυνση;
Μετά τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου και την παραδοχή του Αλέξη Τσίπρα ότι δεν υπήρχε καμιά εναλλακτική απέναντι στο νέο Μνημόνιο που υποχρεώθηκε να υπογράψει, ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτήθηκε αφελώς και εν τη αγνοία του, αλλά με ωμή ειλικρίνεια: «Δηλαδή, σύντροφοι, τόσα χρόνια λέγαμε παπαριές;».
Και ο μεν βουλευτής δικαιολογείται εν μέρει να αναρωτιέται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αλλά τα ηγετικά στελέχη, τα οποία-υποτίθεται- είχαν ευρύτερες γνώσεις και είχαν καταρτίσει το κυβερνητικό πρόγραμμα, μπορούν να επικαλεστούν άγνοια; Και, πολύ περισσότερο, μπορούν να διεκδικούν τη δικαίωση του «εγώ τα είπα;».
Πώς μπορείς να το λες αυτό, αν είσαι ο υπ’ αριθμόν δύο του κόμματος, που έχεις επιφορτιστεί με την κατάρτιση του προγράμματος και σήμερα είσαι πάλι υπ’ αριθμόν δύο, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης;
Ο Γιάννης Δραγασάκης φαίνεται ότι "ανακάλυψε" κάποιες αλήθειες, για το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και για τη διαπραγμάτευση που έκανε η κυβέρνησή του, εφτά μήνες μετά τις εκλογές (εδώ).
Ο κ. Δραγασάκης διαπιστώνει τώρα ότι:
Έχει κανένα πρακτικό αντίκρισμα να λέγονται όλα αυτά εκ των υστέρων;
Μήπως θα συνετιστούν έτσι όσοι σύντροφοι του Δραγασάκη πιστεύουν ακόμα ότι το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι εφαρμόσιμο, ότι αν φεύγαμε από το ευρώ θα ζούσαμε ζωή χαρισάμενη, ότι υπάρχουν ακόμα ρωσικά ρούβλια και κινεζικά γουάν να μας σώσουν;
Όσοι τα πιστεύουν -ή παριστάνουν ότι τα πιστεύουν- αυτά δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν άποψη κι έχουν κινήσει γι’ αλλού.
Οι μετά Χριστόν προφήτες δεν είναι χρήσιμοι, ιδίως αν είναι πολιτικοί, οι οποίοι πρέπει να προειδοποιούν και να δρουν εγκαίρως. Γι’ αυτό τους εκλέγουμε. Από αναλυτές και εκ των υστέρων «δικαιωμένους» έχουμε πήξει.
Το παιχνίδι αυτό μπορεί να είναι εν μέρει θεμιτό για τους πάσης φύσεως αναλυτές και ιδίως τους θεωρητικούς της οικονομίας, αλλά είναι εντελώς απαράδεκτο για τους πολιτικούς, οι οποίοι εκλέγονται για να δρουν και να αποφασίζουν όταν τα γεγονότα τρέχουν και όχι για να έρχονται εκ των υστέρων να διεκδικούν εύσημα προβλεπτικότητας.
Τι να την κάνουμε την «προβλεπτικότητά» τους, αν δεν είχε πρακτικό αντίκρισμα; Αν, δηλαδή, δεν είπαν και δεν έκαναν τίποτα για να αλλάξουν τη φορά των πραγμάτων την κατάλληλη στιγμή, ενώ είχαν διαγνώσει ότι αυτή η φορά ήταν προς λανθασμένη κατεύθυνση;
Μετά τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου και την παραδοχή του Αλέξη Τσίπρα ότι δεν υπήρχε καμιά εναλλακτική απέναντι στο νέο Μνημόνιο που υποχρεώθηκε να υπογράψει, ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτήθηκε αφελώς και εν τη αγνοία του, αλλά με ωμή ειλικρίνεια: «Δηλαδή, σύντροφοι, τόσα χρόνια λέγαμε παπαριές;».
Και ο μεν βουλευτής δικαιολογείται εν μέρει να αναρωτιέται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Αλλά τα ηγετικά στελέχη, τα οποία-υποτίθεται- είχαν ευρύτερες γνώσεις και είχαν καταρτίσει το κυβερνητικό πρόγραμμα, μπορούν να επικαλεστούν άγνοια; Και, πολύ περισσότερο, μπορούν να διεκδικούν τη δικαίωση του «εγώ τα είπα;».
Πώς μπορείς να το λες αυτό, αν είσαι ο υπ’ αριθμόν δύο του κόμματος, που έχεις επιφορτιστεί με την κατάρτιση του προγράμματος και σήμερα είσαι πάλι υπ’ αριθμόν δύο, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης;
Ο Γιάννης Δραγασάκης φαίνεται ότι "ανακάλυψε" κάποιες αλήθειες, για το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και για τη διαπραγμάτευση που έκανε η κυβέρνησή του, εφτά μήνες μετά τις εκλογές (εδώ).
Ο κ. Δραγασάκης διαπιστώνει τώρα ότι:
- Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε «πλειοδοσία υποσχέσεων» με το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Πολύ αργά. Πού ήταν, άραγε, τότε που ο Αλέξης Τσίπρας πρόβαλε το πρόγραμμα αυτό ως φάρμακο δια πάσαν νόσον; Όταν αρκετοί είχαν επισημάνει ότι δεν υπήρχαν οι πόροι για να δοθεί η 13η σύνταξη, να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ, να δοθούν τόσες και τόσες παροχές, γιατί δεν βγήκε δημοσίως να συγκρατήσει τον αρχηγό του;
- Η «απειλή» ότι η Ελλάδα θα έκανε «αντάρτικο» και οι δανειστές θα τρόμαζαν και θα υποχωρούσαν αποδείχτηκε τζούφια. Αλήθεια, όταν ο κ. Τσίπρας έλεγε τα περίφημα «εμείς θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν» ή ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να μην υποχωρήσει η Μέρκελ», πού ήταν ο κ. Δραγασάκης να τον συγκρατήσει και να σταματήσει τις ονειροβασίες του;
- Οι χρηματοδοτικές πηγές από τρίτες χώρες αποδείχτηκαν ανύπαρκτες. Αλήθεια, όταν ο κ. Τσίπρας πηγαινοερχόταν στη Μόσχα, υπουργοί στο Πεκίνο και άλλοι στη Βενεζουέλα και στο Ιράν, δεν υπήρχε κάποιος να προειδοποιήσει ότι στο τέλος θα τους άφηναν μπουκάλα; Δεν είχαν διδαχθεί τίποτα από το προηγούμενο του Γιώργου Παπανδρέου, στον οποίο τόσο ο Πούτιν όσο και οι Κινέζοι είχαν συστήσει το 2011 να τα βρει με τους Ευρωπαίους και να καταφύγει στο ΔΝΤ;
Έχει κανένα πρακτικό αντίκρισμα να λέγονται όλα αυτά εκ των υστέρων;
Μήπως θα συνετιστούν έτσι όσοι σύντροφοι του Δραγασάκη πιστεύουν ακόμα ότι το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης είναι εφαρμόσιμο, ότι αν φεύγαμε από το ευρώ θα ζούσαμε ζωή χαρισάμενη, ότι υπάρχουν ακόμα ρωσικά ρούβλια και κινεζικά γουάν να μας σώσουν;
Όσοι τα πιστεύουν -ή παριστάνουν ότι τα πιστεύουν- αυτά δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν άποψη κι έχουν κινήσει γι’ αλλού.
Οι μετά Χριστόν προφήτες δεν είναι χρήσιμοι, ιδίως αν είναι πολιτικοί, οι οποίοι πρέπει να προειδοποιούν και να δρουν εγκαίρως. Γι’ αυτό τους εκλέγουμε. Από αναλυτές και εκ των υστέρων «δικαιωμένους» έχουμε πήξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου