Του Paulo A.Paranagua / Le Monde
Η Κουβα είναι μια από τις τελευταίες κομμουνιστικές χώρες του πλανήτη. Δεν είναι κλειστή στον υπόλοιπο κόσμο, σαν τη Βόρεια Κορέα: η Αβάνα είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Δεν μοιάζει με την Κίνα ή το Βιετνάμ, όπου οι μεταρρυθμίσεις μετέτρεψαν τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» σε μεικτή οικονομία, συνοδευόμενη από έναν ζηλευτό δυναμισμό.
Η κουβανέζικη οικονομία όμως δεν έχει συνέλθει από το σοκ που προκάλεσε το τέλος των σοβιετικών επιδοτήσεων. Το 2011, η Κούβα γνώρισε ανάπτυξη 2,7%, που τη φέρνει στην προτελευταία θέση στην περιοχή πριν από το Ελ Σαλβαδόρ. Η παραγωγή ζάχαρης έχει πέσει στα επίπεδα των αρχών του 20ού αιώνα (ένα εκατομμύριο τόνοι). Αν η Κούβα ήταν άλλοτε πρώτος εξαγωγέας ζάχαρης στον κόσμο, σήμερα αναγκάζεται να κάνει εισαγωγές για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του πληθυσμού της. Δύο είναι οι τομείς που επιτρέπουν στο νησί να μετέχει στην παγκόσμια οικονομία: το νικέλιο και ο τουρισμός.
Στόχος της Κούβας είναι να φτάσει τη Δομινικανή Δημοκρατία, την οποία επισκέπτονται κάθε χρόνο 4 εκατομμύρια τουρίστες, οι διπλοί από την Κούβα. Στη χώρα όπου ο Φιντέλ Κάστρο παρουσίασε αυτό το Σαββατοκύριακο τα απομνημονεύματά του, ο αδελφός του είχε υποσχεθεί να άρει τις «παράλογες απαγορεύσεις» που εμπόδιζαν την κοινωνικοοικονομική δραστηριότητα. Οι Κουβανοί μπορούν πλέον να επισκέπτονται τα ξενοδοχεία στα οποία επιτρεπόταν παλαιότερα αποκλειστικά η είσοδος στους ξένους, όπως και να προμηθεύονται υπολογιστές και κινητά τηλέφωνα.
Αρκεί βέβαια να έχουν τα οικονομικά μέσα: ο μέσος μηνιαίος μισθός είναι 448 πέσος, δηλαδή 14 ευρώ. Οι Κουβανοί μπορούν επίσης να αγοράζουν ή να πουλάνε τα αυτοκίνητα και τα διαμερίσματά τους. Η ισονομία και η πλήρης απασχόληση αποτελούσαν επί δεκαετίες το δόγμα της διακυβέρνησης της χώρας.
Το κράτος έχει αναγνωρίσει ότι δεν μπορεί να διατηρήσει πλέον 1,3 εκατομμύριο μισθωτούς, αλλά οι απολύσεις επιβραδύνθηκαν λόγω των αντιδράσεων που υπήρξαν. Η ατομική απασχόληση, αντί να οδηγήσει στη δημιουργία νέων επιχειρήσεων, νομιμοποίησε απλώς τη μαύρη εργασία.
Η κυβέρνηση..μοιάζει να θέλει να κρατήσει για μια δεκαετία, ώστε να μπορέσει να εκμεταλλευτεί και να εξάγει το πετρέλαιο που βρίσκεται στα ανοιχτά των ακτών της και να πάψει να εξαρτάται από τη Βενεζουέλα. Βοηθούμενοι και χρηματοδοτούμενοι από τους Βραζιλιάνους, οι Κουβανοί επεκτείνουν το λιμάνι Μάριελ, με την ελπίδα να το μετατρέψουν σε διαμετακομιστικό σταθμό του εμπορίου μεταξύ του Ειρηνικού Ωκεανού και της ανατολικών ακτών των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Ραούλ Κάστρο δεν αξιοποίησε όμως την ευκαιρία που του πρόσφερε η ανάληψη της εξουσίας από τον Μπαράκ Ομπάμα.
Στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τέλος, η κουβανική κυβέρνηση απελευθέρωσε το 2010 εκατό διαφωνούντες, κυρίως εκείνους που είχαν καταδικαστεί σε βαριές ποινές το 2003. Καμιά από τις θεμελιώδεις ελευθερίες όμως δεν γίνεται σεβαστή και το κόμμα κρατά το μονοπώλιο της πληροφόρησης, των επικοινωνιών και της εκπαίδευσης.
Οπως λέει ο κουβανός ιστορικός Αρμάντο Τσαγκασέδα, «αυτό που λαμβάνει χώρα είναι μια οικονομική φιλελευθεροποίηση χωρίς εκδημοκρατισμό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου