Της Ρούλας Γεωργακοπούλου
Εχει άραγε άδικο ο Σαμαράς που ετοιμάζεται να γίνει πρωθυπουργός εν μέσω σφοδρής κρίσης κι εκείνος ονειρεύεται πότε θα επαναφέρει το πολυτονικό και την πρωινή προσευχή στα σχολεία και στα σπίτια μας;
Εχει άδικο η Αριστερά που απέναντι στο μεγάλο πρόβλημα αποδεικνύεται λειτουργικά αναλφάβητη;
Εχει άδικο το ΠΑΣΟΚ που συνδέει την επιβίωσή του με την επιβίωση της χώρας;
Εχει άδικο η ακροδεξιά που αισθάνεται σα στο σπίτι της μέσα σε όλα, ανεξαιρέτως, τα κόμματα;
Εγώ λέω ότι έχουν δίκιο, του στραβού δίκιο. Τους παίρνει μάλιστα και για χειρότερες παρανοήσεις αν υπολογίσει κανείς ότι με την ίδια διεστραμμένη διάθεση όλοι οι παραπάνω ξαναρίχνουν στη δημόσια χρήση τον όρο «πατρίδα».
Τι είναι η πατρίδα μας;
Ενας κόμπος από συσκοτίσεις και κακομαγειρεμένους ιδεολογισμούς που εμποδίζουν αυτή τη στιγμή τα παιδιά που γιορτάζουν το Πολυτεχνείο να δουν ότι δεν ήταν η εξέγερση του 1973 που έριξε τη χούντα αλλά η προδοσία της Κύπρου κι ότι οι τριακόσιοι του Λεωνίδα δεν μπόρεσαν τελικά να συγκρατήσουν την κάψα των Περσών να κάψουν την Αθήνα.
Γιατί οι ήρωες στο νεοελληνικό λεξικό εμφανίζονται σα μια γκανιάν ομάδα ενώ στο λεξικό της επιστήμης είναι σύμβολα θυσίας και επιλογή της διδακτικής ήττας.
Καταλάβατε ή να βάλω τα κλάματα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου