Ο τυχαίος άγνωστος του καπιταλισμού
Του Παναγή Παναγιωτόπουλου
Λέκτορα Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Στην Ελλάδα, τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών τον αποκαλούσαμε «πλανητάρχη». Στον υπόλοιπο πλανήτη είχαν ήδη διαγνώσει ότι η Αμερική δεν θα κατάφερνε να είναι για πολύ καιρό ο μοναδικός εξουσιαστικός πόλος. Και ήρθε η 11η Σεπτεμβρίου για να τραυματίσει το σύμβολο της καπιταλιστικής ανάπτυξης του 20ού αιώνα και να ρίξει βαριά σκιά στην ισχύ της Αμερικής.
Κάποιοι ανόητοι χάρηκαν. Δεν μπορούσαν ίσως να υποψιαστούν ότι βρίσκονταν στην αρχή αυτού που βιώνουμε σήμερα. Η 11η Σεπτεμβρίου ήταν το πέρασμα από τον επιθετικό καπιταλισμό και τη βίαιη εξαγωγή της δημοκρατίας στο σχήμα του νεοσυντηρητισμού και το χρηματοπιστωτικό του χάος.
Ο άνθρωπος που πέφτει από τον Πύργο δεν συμβολίζει τον αισχρό trader του σήμερα. Είναι ο τυχαίος άγνωστος του καπιταλισμού. Του καπιταλισμού της πραγματικής παραγωγής που μετά την 11η εξέπεσε στον φονταμενταλισμό των «επενδυτών».
Να λοιπόν που όλοι όσοι πιστεύουν στις «μεγάλες αλήθειες» - σε αυτή του αντιδυτικού Αλλάχ ή σε εκείνη ενός προβλεπτικού ραπόρτου της Royal Bank of Scotland - δουλεύουν μαζί.
Μια φωτογραφία είναι πάντα ωραία
Του Πλάτωνα Ριβέλλη
Φωτογράφου
Η δυστυχία δεν μπορεί να γίνει φωτογραφία γιατί μια φωτογραφία είναι πάντα ωραία. Και όταν η δυστυχία γίνεται φρίκη, τότε η φωτογραφία μπορεί να είναι ακόμα και άσεμνη, γιατί η πάντα ελκυστική της παρουσία γοητεύει και απομακρύνει από τη ρίζα του κακού που υποτίθεται ότι απεικονίζει.
Το γεγονός της 11ης Σεπτέμβρη άλλαξε την ίδια την αντίληψη που είχαμε για το κακό και κλόνισε τη σχέση μας με όλους τους συνανθρώπους μας. Οχι μόνο με εκείνους που το διέπραξαν, αλλά ακόμα χειρότερα με όλους εκείνους που αν δεν το υποστήριξαν, το εξήγησαν, το ανέλυσαν, το δικαιολόγησαν, ή ακόμα και με εκείνους τους συμπατριώτες μας την ίδια μέρα, που προτίμησαν να παρακολουθούν την αναμετάδοση του διεθνούς ποδοσφαιρικού αγώνα μεγάλης ελληνικής ομάδας την ίδια στιγμή που ένα άλλο κανάλι μετέδιδε τις τραγικές εικόνες.
Είναι τα ίδια συναισθήματα που ζήσαμε όταν αρκετοί διαδηλωτές χαίρονταν με το δράμα των εργαζομένων της Μαρφίν, το οποίο δεν είχε την ίδια τηλεοπτική τύχη με τους Πύργους.
Και αυτή ακριβώς είναι η φρίκη του μίσους που ήρθε για να μείνει. Και όταν η φωτογραφία των Πύργων γίνει και T-shirt, αν δεν έχει κιόλας γίνει, ο κύκλος της φρίκης θα έχει ολοκληρωθεί.
Mία τάξη σε διάλειμμα
Του Γιώργη Γιατρομανωλάκη
Καθηγητή Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Eίναι μια αίθουσα διδασκαλίας. Στο πάνω επίπεδο φαίνεται ένα ράφι με κουτάκια, ένα πανεράκι και μια σημαία. Αμερικανική. Στο κάτω μέρος βλέπουμε τα κεφάλια δύο μικρών παιδιών. Αφρικανικής φυλής. Το αγόρι είναι κουρεμένο. Κοιτάζει λίγο δεξιά. Το κορίτσι είναι χτενισμένο, όπως οι αφρικανές γυναίκες. Κοιτάζει και αυτό δεξιά.
Στο κέντρο φαίνονται δύο άνδρες λευκής φυλής. Ο ένας κάθεται γι' αυτό και λέγεται Πρόεδρος. Φοράει κουστούμι και γραβάτα. Εχει σταυρώσει τα χέρια και φαίνεται το δακτυλίδι του γάμου. Ο άλλος είναι όρθιος, γι' αυτό και λέγεται Επιτελάρχης. Φοράει κουστούμι και γραβάτα. Εχει σταυρώσει τα χέρια και φαίνεται το δακτυλίδι του γάμου.
Ο Επιτελάρχης έχει σκύψει με ευλάβεια στο κεφάλι του Προέδρου και του μιλά. Στο αυτί. Του λέει ένα μυστικό. Ο Πρόεδρος ακούει. Ο Επιτελάρχης μιλά. Είναι απόλυτη ησυχία. Το κορίτσι κοιτάζει δεξιά. Το αγόρι κοιτάζει δεξιά. Ο Επιτελάρχης δεξιά. Ο Πρόεδρος κοιτάζει αριστερά. Δίπλα στο κεφάλι του Προέδρου υπάρχει ένας πίνακας. Μαύρος. Πάνω έχει γράμματα. Ασπρα. Τα γράμματα λένε Το διάβασμα κάνει μια χώρα μεγάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου