Η εξέγερση της συνδιοίκησης

ΤΗΣ ΦΑΙΗΣ ΚΑΡΑΒΙΤΗ

Στον έρωτα και -παραφράζουμε ελαφρώς- στην επανάσταση, όλα επιτρέπονται. Και να απειλείς με αιματοχυσία και να σκαρφαλώνεις σε τοίχους και να καταλαμβάνεις γραφεία δημοσίων επιχειρήσεων. Πολύ περισσότερο, επιτρέπεται, ή μάλλον, επιβάλλεται, να κρατάς στενή επαφή με τα πορτρέτα, αν όχι με τα κηρύγματα, των Μαρξ, Βελουχιώτη και Γκεβάρα. Ο καλός επαναστάτης όμως, δεν φτάνει να ωρύεται, να αγριεύει και να απειλεί. Πρέπει κυρίως να βρίσκεται σε ετοιμότητα. Να βγαίνει στο βουνό, πριν τον κυνηγήσουν. Και, αν είναι συνδικαλιστής στην Ελλάδα του Μνημονίου, να βγαίνει στην τηλεόραση πριν του μειώσουν το μισθό.

Ίσως να μην υπάρχει περισσότερο χαρακτηριστική περίπτωση συνδικαλιστή ΔΕΚΟ από το Νίκο Φωτόπουλο. Ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, του συνδικαλιστικού οργάνου που θριάμβευσε επί δεκαετίες στη συνδιοίκηση της επιχείρησης, τα συνδυάζει όλα. Ταπεινή καταγωγή -από χωριό της Ηλείας που υπέφερε στις πυρκαγιές του 2007- διορισμό στη δημόσια υπηρεσία από νεαρή ηλικία, κομματική δράση από ακόμη νεαρότερη, διεθνιστικές αναζητήσεις, ιδεολογικές συγγένειες με τον πατριωτικό σοσιαλισμό και οργισμένη συμπεριφορά. Σχετικά με το τελευταίο, δεν είναι τυχαίο ότι κάθε φορά που εμφανίζεται στα τηλεοπτικά παράθυρα, ασυναίσθητα ψάχνουμε κεριά, φακούς και αναπτήρες.

ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗΣ

Ίδιον του «σωστού» Ελληνα συνδικαλιστή είναι όμως και το να μην υπολογίζει ούτε την -κατά κύριο λόγο δημόσια- περιουσία που διαχειρίζεται ούτε τους πολίτες που κάθε φορά ταλαιπωρεί. Έτσι, μετά τους συνδικαλιστές των Μέσων Μεταφοράς, τους ιδιοκτήτες ΔΧ φoρτηγών, τους φαρμακοποιούς και τους γιατρούς του ΙΚΑ, έρχονται και οι αγωνιστές της ΔΕΗ να επενδύσουν στην ταλαιπωρία μας. Όσο η διαμαρτυρία τους περιορίζεται έστω και σε καταλήψεις κτηρίων της εταιρείας, ας πούμε ότι το πρόβλημα αντιμετωπίζεται.

Ενοχλούνται ενδεχομένως μόνο εκείνοι οι οποίοι έτυχε να περνούν από το σημείο, αλλά την (αντι)δράση την πληροφορούνται κάποιοι ελάχιστοι περισσότεροι από αυτούς. Ο σκοπός λοιπόν δεν επιτυγχάνεται. Αν όμως πάνω στην επανάσταση κατεβάσουν και τους διακόπτες και αφήσουν χωρίς φως, κλιματισμό, φαγητό και ζεστό νερό μερικές χιλιάδες κόσμο, τότε θα γίνουν οπωσδήποτε πρώτη είδηση. Έτσι κι αλλιώς, ο κ. Φωτόπουλος έχει προειδοποιήσει κι εμάς και την κυβέρνηση ότι «θα χυθεί αίμα» -και σκοτάδι- σε περίπτωση που επιχειρηθεί απελευθέρωση στον τομέα της ενέργειας.

Ο έμπειρος αρχισυνδικαλιστής έδρασε προληπτικά. Κατέβασε τους τόνους όταν καθησυχάστηκε από την κυβέρνηση, αλλά παρέμεινε σε ετοιμότητα, καθώς στον αέρα μυρίζει μνημονιακό μπαρούτι. Έτσι, όταν οι εκπρόσωποι της τριμερούς που απαρτίζεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μας κούνησαν το δάχτυλο, έδειξαν προς την ανεκμετάλλευτη (διάβαζε: απούλητη) ελληνική περιουσία και ψέλλισαν τη λέξη «ΔΕΗ», ο κ. Φωτόπουλος, με το δίκιο του, αφηνίασε. Συμβούλευσε τους «τροϊκανούς» την επόμενη φορά που θα έχουν να πουν κάτι παρόμοιο, να προτιμήσουν να έχουν προηγουμένως επιβιβαστεί στο αεροπλάνο, ενώ, απευθυνόμενους σε υπουργούς, οι οποίοι ενδεχομένως να συμφωνούν μ΄αυτές τις εισηγήσεις, τους κάλεσε «να πουλήσουν πρώτα τα κότερα και τις βίλες τους» και μετά να ασχοληθούν με τη ΔΕΗ. Έκανε και μια προληπτική κατάληψη και υπενθύμισε σε όλους τι σημαίνει ΓΕΝΟΠ.

Βασικό του επιχείρημα όταν υπερασπίζεται την επανάσταση, είναι ότι γίνεται για το καλό του πολίτη. Ήδη από το 2007, όταν η ΔΕΗ πέρασε για πρώτη φορά από την κερδοφορία στις ζημίες, κατηγόρησε τη Νέα Δημοκρατία ότι συμπεριφέρεται σαν «φιλιππινέζα των ιδιωτών» και κατήγγειλε, ορθά, τη χρόνια πελατειακή σχέση εξουσίας και ιδιωτικών συμφερόντων και τους «αεριτζήδες», όπως είπε, που έχουν μπει στην αγορά της ενέργειας με λεφτά του κράτους. Στην ρητορική του δεν χωρούν ασφαλώς σχόλια για τις κομματικές προσλήψεις που επιβαρύνουν την επιχείρηση, όπως δεν χωρούν και αναφορές στις σκανδαλώδεις υπερεξουσίες που διατηρούσε τόσα χρόνια η ΓΕΝΟΠ. Όλα λοιπόν τα παράδοξα πρέπει να παταχθούν, εκτός από το παράδοξο που θέλει τη διοίκηση μιας δημόσιας επιχείρησης να επιδοτεί το συνδικαλιστικό όργανο που της φέρνει αντιρρήσεις. Οι τελευταίες αποκαλύψεις για επιχορηγήσεις εκατομμυρίων προς τη συνδικαλιστική οργάνωση ή για συνδικαλιστή που ελάμβανε μισθό 16.000 ευρώ μηνιαίως, μπορεί να μην ξάφνιασαν, αλλά σίγουρα υπενθύμισαν ότι ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα έχει αποδειχθεί για πολλούς ιδιαίτερα κερδοφόρος - πάντα για το καλό του εργαζόμενου.

«ΚΑΚΟΣ ΜΠΕΛΑΣ»

Ο κ. Φωτόπουλος σπανίως τοποθετείται σε τέτοιες ερωτήσεις. Τις θεωρεί υποβολιμαίες και υπονομευτικές του αγώνα που δίνει με συνέπεια εδώ και 30 χρόνια. Είχε ζαλίσει τον Κώστα Καραμανλή με τις αντιδράσεις του και τώρα αποδεικνύεται κακός μπελάς και για τον πρώην(;) ζωτικό του χώρο, το ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος δεν κρύβει ότι αισθάνεται προδομένος από πολλούς από τους παλιούς συντρόφους του, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να καταχεριάζει και την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, τον οποίο είχε στηρίξει στην εσωκομματική εκλογή το 2007.

Για κάποιους από τους υπουργούς του Μνημονίου υποψιάζεται ότι μπορεί στα κρυφά ακόμη και να συμφωνούν με την «τρόικα» και σπεύδει να τους προειδοποιήσει ότι εκείνος θα είναι εδώ και όταν αυτοί θα έχουν φύγει. Ίσως κάποιοι από αυτούς να εύχονταν να μην υπήρχε Φωτόπουλος ή ο συνδικαλισμός να λειτουργούσε σε άλλη βάση, αλλά στο παρελθόν ίσως και οι ίδιοι καλλιέργησαν τη συνδικαλιστική υπερβολή, ενώ ουδείς τόλμησε να ενοχλήσει τα «ρετιρέ».  

Σήμερα ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ κάνει ακριβώς αυτό που έμαθε τόσα χρόνια. Μπορεί μάλιστα να έχει και δίκιο όταν φωνάζει για τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ. Ακόμη όμως μένει να ξεκαθαρίσει αν οι φωνές είναι πράγματι προς όφελος των καταναλωτών, οι οποίοι, σημειωτέον υπογράφουν μια σύμβαση με την επιχείρηση, αλλά είναι απροστάτευτοι απέναντι στην καταστρατήγησή της, ή αν απλώς ο Νίκος Φωτόπουλος ετοιμάζεται να δώσει τη «μητέρα των συνδικαλιστικών μαχών» στο όνομα τους status quo που μαζί με τις πολιτικές ηγεσίες... συνδημιούργησε.