Στείλτε μήνυμα με τις λέξεις ΠΟΛΑΚΗ_Γ@ΜΙΕΣΑΙ στο 12345 και πάρτε δώρο την ΙΘΑΚΗ. pic.twitter.com/tEi7jYA7cO
— oldschoolfileles (@oldfileles) November 24, 2025
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΗ ΛΑΣΠΗ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ...
— lifestalin.com (@lifestalin_com) May 10, 2022
«Γράψαμε το παιδί σε Ιδιωτικό Κολλέγιο, με αποκλειστικό γνώμονα το συμφέρον Μου...!»#stalinism #συριζα #ζαιοι #περιστερα @pavpol2222 @atsipras pic.twitter.com/4Ksmb85TIj
ΑΝΑΣΚΑΤΩΣΗ στους Ζαίους!
— lifestalin.com (@lifestalin_com) October 24, 2023
Σύντροφε θυμήσου!
Όταν ανακατεύεις τα σκατά, βρομάνε περισσότερο...#Κασσελακης #Συριζα #τι_ψηφισατε_ρε_μαλακες pic.twitter.com/4td1HnOD2E
Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Δεν είχε δείξει ο Πολάκης ποιος ήταν;
Δεν έκανε πάντα πολιτική με επικηρύξεις και εχθροπαθή παραληρήματα;
Δεν είχε φανεί από την αντιεμβολιαστική του διολίσθηση πόσο μπορούσε να εκτροχιάσει τις προσπάθειες του κόμματός του να ανατάξει την καταρρακωμένη του αξιοπιστία;
Δεν βοούσε ο ναρκισσισμός του;
Ολοι είχαν καταλάβει όχι μόνο τον ίδιο τον Πολάκη, αλλά και την τοξική διάβρωση που προκαλούσε ο Πολάκης στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα προσωπικά.
Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα πρόσωπα που παρελαύνουν από τη σκηνή της «Ιθάκης». Οι δραχμικές χίμαιρες του Λαφαζάνη και η αυταρχική εγωπάθεια της Ζωής· τα «επιπόλαια» νταραβέρια του Παππά και ο ιλιγγιώδης τυχοδιωκτισμός του Βαρουφάκη: Ολες αυτές οι ψηφίδες στο παρδαλό μωσαϊκό μιας απαράσκευης και απερίσκεπτης εξουσίας ήταν από την αρχή έκδηλες. Η κοινή γνώμη τις είχε υποστεί. Τις είχε αναλύσει και τις είχε αξιολογήσει δις με την ψήφο της.
Το ερώτημα είναι γιατί ο Τσίπρας επιλέγει τώρα να αφυπνίσει αυτές τις αλγεινές –και για τον ίδιο καταδικαστικές– μνήμες.
Γιατί μπαίνει μόνος του στο λαγούμι των πιο σκοτεινών στιγμών του;
Η απάντηση θα μπορούσε να είναι ότι έτσι κόβει, με τελετουργική επισημότητα, κάθε δεσμό με τα πρόσωπα αυτά. Τα αποκηρύσσει και τα πετάει από πάνω του τόσο εμφατικά, ώστε να μην μπορούν πια οι αντίπαλοί του να του τα χρεώνουν.
Η επανεκκίνησή του θα γίνει χωρίς αυτούς.
Η αναδίφηση του χρεοκοπικού παρελθόντος εμφανίζεται έτσι ως λελογισμένος αυτοτραυματισμός: Πετώντας τις τρίχες από το ζυμάρι ξεκολλάει μοιραία και λίγο ζυμάρι. Αλλά η πολλή ζύμη που μένει, αρκεί. Ο Τσίπρας, απελευθερωμένος, μπορεί να επουλώσει τη δημόσια εικόνα του και να την ξαναπλάσει από την αρχή. Αλλωστε, χάρη σε αυτές τις εκμυστηρεύσεις έχει καταφέρει να κυριαρχήσει στη δημόσια σφαίρα τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Τόσο Τσίπρα είχαμε να δούμε και να ακούσουμε από το 2019. Δεν είναι αυτή η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος σημάδι επιστροφής;
Οποιος απαντήσει καταφατικά, μάλλον κινδυνεύει να μπερδέψει τον παραπολιτικό σκανδαλισμό με την πολιτική προτίμηση. Το ξεκατίνιασμα μεταξύ πρώην συντρόφων αποτελεί, φυσικά, ζεστό μιντιακό «ψωμί». Προκαλεί ρεύμα προσοχής.
Ομως, προσοχή δεν σημαίνει εμπιστοσύνη. Το ότι λαχταρά κανείς να καταναλώσει το θέαμα που προσφέρει ένα βιβλίο-κλειδαρότρυπα στα δώματα της πιο επεισοδιακής εξουσίας δεν σημαίνει ότι θα αγαπήσει και τον κλειδαρά, ώστε να τον χρίσει (ξανά) κλειδοκράτορα.
Μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο: Το ανάγνωσμα έχει και μια καθαρτήρια λειτουργία, καθώς μετατρέπει το τραύμα σε χάρμα. Το βίωμα της δεινής εθνικής περιπέτειας παριστάνεται τώρα μπροστά μας σαν κωμική σαπουνόπερα.
Βοηθούν σε αυτό και τα φούμαρα της σπουδαιοφανούς αφήγησης που καθιστούν τις φιγούρες διάφανες σαν παραφουσκωμένα μπαλόνια.
Ο θεατρώνης διαπομπεύει τον θίασό του και...
μας τον προσφέρει πια ακίνδυνο.
Γυμνό. Και καταγέλαστο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου