ΦΕΡΕ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ
— Mr President (@Mrpresidentgr) November 9, 2025
Καλημέρα @samaras_antonis #Σαμαρας #στοκος pic.twitter.com/Br2aJkcroY
Από Mahadharmaraksita
♠ Άκουσα με προσοχή τη συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στον ΑΝΤ1. Και, για να είμαι ειλικρινής, το πρώτο που μου έκανε εντύπωση δεν ήταν αυτά που είπε αλλά το πού τα είπε.
Λίγες μόλις ημέρες πριν, είχε διαρρεύσει πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα παραχωρούσε συνέντευξη στον ίδιο σταθμό, σε μια προσπάθεια να «ξεπαγώσουν» οι σχέσεις του με τον Θοδωρή Κυριακού. Το γεγονός ότι ο πρώην πρωθυπουργός επέλεξε να εμφανιστεί εκεί, και μάλιστα πρώτος, μοιάζει λιγότερο με πολιτική σύμπτωση και περισσότερο με καλά υπολογισμένο συμβολισμό.
♣ Η συνέντευξη, όμως, δόθηκε στη λάθος στιγμή. Δεν επιτίθεσαι στον πολιτικό σου αντίπαλο —κι ας είναι πρώην φίλος τη στιγμή που εκείνος ζει ίσως τις δύο καλύτερες ημέρες της πρωθυπουργίας του. Με τη μισή κυβέρνηση των ΗΠΑ στην Αθήνα, με συμφωνίες να κλείνουν και χαμόγελα να ανταλλάσσονται, ο Μητσοτάκης έδειχνε να απολαμβάνει μια σπάνια περίοδο πολιτικής ευφορίας. Κι αν κάτι δεν έχει καταφέρει ποτέ ο Αντώνης Σαμαράς, είναι να καταλάβει ότι η πολιτική δεν είναι προσωπική μονομαχία. Είναι σκάκι και η στιγμή είναι το παν.
♥ Το viral σημείο της συνέντευξης ήταν, φυσικά, ο χαρακτηρισμός της σημερινής Νέας Δημοκρατίας ως «υβριδίου του σημιτικού ΠΑΣΟΚ». Μια φράση σκληρή, αλλά κυρίως άδικη. Γιατί ο Σαμαράς με αυτή την τοποθέτηση μηδενίζει το σημαντικότερο επίτευγμα της δικής του πολιτικής διαδρομής: τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Εκείνη τη δύσκολη και ιστορική στιγμή που απέτρεψε την πλήρη κατάρρευση της χώρας και εγκαινίασε μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Η ειρωνεία είναι ότι απορρίπτει σήμερα αυτό που ο ίδιος κάποτε υπερασπίστηκε ως εθνική ανάγκη.
♦ Οι αναφορές του περί “προδοσίας” της δεξιάς παράταξης δεν θύμιζαν ηγέτη που μιλάει με τη νηφαλιότητα της εμπειρίας, αλλά πολιτικό που παλεύει με τις σκιές του. Θύμιζαν περισσότερο τις ρητορικές εξάρσεις του παλαιοκομματικού τύπου, εκείνες που περιμένεις να ακούσεις από έναν Ψωμιάδη ή έναν Γιακουμάτο, όχι από έναν πρώην πρωθυπουργό. Η φωνή του έμοιαζε περισσότερο με ηχώ ενός άλλου καιρού, ενός κόμματος που δυσκολεύεται να καταλάβει πως ο κόσμος έχει αλλάξει.
♠ Το δεύτερο λάθος του Σαμαρά ήταν το timing ως προς τη συγκυρία. Η πολιτική φημολογία για τη Μαρία Καρυστιανού είχε φτάσει στο αποκορύφωμα, παρά τις διαψεύσεις της. Κόμμα δεν υπάρχει ακόμα, αλλά οι επαφές, οι συζητήσεις και ο προγραμματισμός είχαν γίνει. Η Καρυστιανού πιέστηκε να κινηθεί νωρίτερα απ’ όσο ήθελε, με τη δίκη για τα Τέμπη να παραμένει γι’ αυτήν προτεραιότητα. Το ερώτημα που γεννιέται είναι αν οι ίδιοι κύκλοι που έσπρωξαν εκείνη, έσπρωξαν και τον Αντώνη Σαμαρά να μιλήσει τώρα.
♣ Τι περιμένουν λοιπόν; Κάποιον αιφνιδιασμό από τον Μητσοτάκη; Να υπάρξει διπλή κίνηση μαζί με αυτή από τον Αλέξη Τσίπρα; Μια αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού που θα ξαναδώσει νόημα στη λέξη «δεξιά»; Η πολιτική σκηνή μοιάζει γεμάτη αναμονές, αλλά οι κινήσεις αυτές, αντί να ανατρέπουν το σύστημα, μοιάζουν να το ανακυκλώνουν. Και οι παλιοί παίκτες, όσο κι αν νομίζουν πως ξέρουν το παιχνίδι, συχνά είναι αυτοί που τελικά χάνουν τη σειρά τους.
♥ Η πολιτική ανάλυση δεν μπορεί να στηρίζεται στο γινάτι. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αναμφισβήτητα τις αδυναμίες του, αλλά δεν μπορεί κανείς να του προσάψει ότι καταδιώκει εσωκομματικούς αντιπάλους. Αντίθετα, η ιστορία έχει δείξει πως ο Αντώνης Σαμαράς είναι εκείνος που κάθε φορά που διαφωνεί, τοποθετεί τη βόμβα στο υπόγειο της Νέας Δημοκρατίας. Η παράταξη αυτή κουβαλάει ακόμα τις ρωγμές που άφησε η εποχή του 1993. Και μοιάζει να ξανανοίγουν.
♦ Οι Μητσοτάκηδες δεν ήταν ποτέ οι «παραδοσιακοί δεξιοί». Ανήκουν σε μια διαφορετική σχολή, πιο φιλελεύθερη, πιο τεχνοκρατική, κάποιες φορές ψυχρή. Κι όμως, είναι αυτή η σχολή που κράτησε το κόμμα της ΝΔ ζωντανό σε εποχές που η δεξιά ταυτότητα απειλούνταν από τη γραφικότητα και την εσωστρέφεια. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πέτυχε δύο αυτοδυναμίες όταν η λέξη «αυτοδυναμία» είχε σχεδόν βγει από το πολιτικό λεξιλόγιο της μεταμνημονιακής Ελλάδας.
♠ Δεν είναι λοιπόν απλώς άκομψο, είναι πολιτικά αυτοκαταστροφικό, ένας πρώην πρωθυπουργός να επιτίθεται στον εν ενεργεία αρχηγό του κόμματός του από τα τηλεοπτικά στούντιο. Η εσωτερική κριτική είναι χρήσιμη όταν γίνεται με θεσμικό τρόπο, πίσω από κλειστές πόρτες και όχι μπροστά στις κάμερες. Γιατί όποιος αγαπά την παράταξη, δεν της τραβάει το χαλί – της δείχνει το δρόμο. Και αυτή τη φορά, ο Αντώνης Σαμαράς έδειξε απλώς πόσο μακριά έχει μείνει από αυτόν.
♣ Το πρόβλημα της χώρας αυτή τη στιγμή είναι...
η διαφθορά η οποία υπάρχει στα πιο υψηλά επίπεδα της διακυβέρνησης. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως απο τις υπάρχουσες πολιτικές προσωπικότητες η πολιτική άνοιξη δύσκολα θα έρθει. Ο λαός αναζητά λύσεις, όχι κενή κριτική.
Οι πολιτικές αναμνήσεις δεν γεμίζουν το καλάθι του νοικοκυριού ούτε πληρώνουν το λογαριασμό του ρεύματος.
Οι πολίτες περιμένουν λύσεις πριν η χώρα ξαναπέσει στα χέρια κάποιου πειραματιζόμενου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου