Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Καλώς ή κακώς, άστοχος ή αναγκαίος, ο νόμος για την πανεπιστημιακή αστυνομία είναι νόμος. Αλλά ποιος τον θυμάται;
Ούτε τα πανεπιστήμια ούτε η αστυνομία.
Τα –σπανιότερα, είναι η αλήθεια– περιστατικά βίας αντιμετωπίζονται ως μέρος του ενδημικού φολκλόρ.
Πού και πού ανοίγει και κανένα κεφάλι σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, αλλά οκέι. Συμβαίνουν αυτά στους ελεύθερους χώρους διακίνησης ιδεών. Καμιά ιδέα πέφτει ενίοτε βαριά.
Εξίσου ανεφάρμοστος και ξεχασμένος είναι και ο νόμος για τις διαδηλώσεις, για την εφαρμογή του οποίου έχει μάλιστα ιδρυθεί και ειδικό σώμα από την ΕΛ.ΑΣ.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι μειοψηφικές επιβιώσεις της πολιτικής κουλτούρας της πρώιμης Μεταπολίτευσης αποδεικνύονται πιο ισχυρές από τη βούληση της πλειοψηφίας – όπως την έχει εκφράσει επανειλημμένως, αλλά ατελέσφορα, ο νομοθέτης.
Τις προάλλες, στο Ηράκλειο, η αστυνομία εκκένωσε μια «κατάληψη».
Οι καταληψίες κατέλαβαν ως αντίποινα τη βασιλική του Αγίου Μάρκου – και τα έργα τέχνης που εξετίθεντο εντός του μνημείου.
Οι Αρχές διαπραγματεύτηκαν την απελευθέρωση του μνημείου με αντάλλαγμα...
την «αποκατάσταση» της «κανονικής» κατάληψης.
Η έκθεση λεγόταν «Πέρασμα προς το φως».
Η ανακαταληφθείσα κατάληψη λέγεται «Ευαγγελισμός».
Υπερπλεόνασμα αλληγορίας χωρίς επίδομα πραγματικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου