Ακούς αίφνης τον κύριο Ζαχαριάδη να εκτοξεύει στο πλαίσιο τηλεδιαλόγου την ατάκα : “πού ξανακούστηκε λαϊκό προσκύνημα για ένα ιδιώτη;”
Δεν κάνεις τον κόπο να σκεφτείς απάντηση : υπάρχουν αναρίθμητες, όσες και οι περιπτώσεις που “δεν έχει ξανακούσει” το πολιτικό παχύδερμο του ΣΥΡΙΖΑ.
Νιώθεις απλώς πιο βέβαιος για την απόφασή σου : όχι δεύτερη φορά “Αριστερά”. Όχι στην “εναλλακτική” των Τσίπρα – Ανδρουλάκη.
Εκεί που το βλαχο-lifestyle [“το ενδιαφέρον συγκεντρώνουν οι εκπρόσωποι των Βασιλικών Οίκων του εξωτερικού”] συναντάει την χαμέρπεια των πολιτικάντηδων * οι “εκπρόσωποι μιας άλλης εποχής”, άνθρωποι ηλικιωμένοι, με τις σημαιούλες και τις ζητωκραυγούλες τους, “Ζήτω ο Βασιλεύς”, είναι για μένα οι πρωταγωνιστές της ημέρας. Και οι μόνοι συμπαθείς της υποθέσεως **
Κατά τα άλλα, ούτε περίπτωση …επαναφοράς της βασιλείας υπάρχει, ούτε και κίνδυνο για τη δημοκρατία θα αντιπροσώπευε αυτή, αν υπήρχε.
Πρώτον, η βασιλεία στις μέρες μας θα ήταν απλώς η γραφικότητα – τουριστική ατραξιόν που είναι παντού όπου εξακολουθεί να ισχύει.
Δεύτερον και σημαντικότερον, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη δημοκρατία είναι …
αυτή εδώ η “δημοκρατία”.
Τρίτον / συνέχεια του δεύτερου : οι μηχανορραφίες του παλατιού [υπόγειες κινήσεις εξυπηρετούσες αλλότρια συμφέροντα σε βάρος του λαού] ήταν πάντα το στάνταρ επιχείρημα κατά της βασιλείας. Αυτό το επιχείρημα, στην εποχή των Σουάμπ, Μπουρλά και Γκέιτς, μπορεί να σταθεί μόνο ως ανέκδοτο.
* …και ας μην αναφερθούμε στους κομισάριους της νέας εποχής των [σόσιαλ] μίντια, πυρετωδώς καταγράφοντες επώνυμες παρουσίες και στέφανα.
** Αισθάνομαι, κακώς ίσως, την ανάγκη να επαναλάβω ότι, είχα πάντα μια αντιπάθεια για το θεσμό της βασιλείας. Αλλά και μια όχι ακριβώς συμπάθεια για τον ίδιο τον εκλιπόντα ως άτομο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου