Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Αυτό το κλισέ για την ομελέτα που δεν τη φτιάχνεις αν δεν σπάσεις αυγά βασιζόταν πάντα σε μια υπερβολική εκτίμηση για τα αυγά. Τα αυγά τα έχουμε για να τα σπάμε. Και η θραύση τους δεν κάνει καν θόρυβο.
Οι μεταρρυθμίσεις της πολιτικής περιόδου που εκπνέει σε λίγους μήνες έγιναν με αυτόν τον ανώδυνο τρόπο: Δεν χρειάστηκε τίποτε βιαιότερο από το υπόκωφο τσάκισμα ενός λεπτού κελύφους. Θα έλεγε κανείς ότι τα αυγά των αλλαγών που συντελέστηκαν έσπασαν από μακρά επώαση. Η κυβέρνηση δεν χρειάστηκε να συγκρουστεί για να προωθήσει την ατζέντα της. Τις περισσότερες φορές χρειάστηκε απλώς να ενεργοποιήσει ήδη διαμορφωμένες αντιλήψεις για να πάρει την πλειοψηφία με το μέρος της. Παρότι είχε απέναντί της μια αντιπολίτευση διαρκώς έτοιμη να νομιμοποιήσει –και να υποδαυλίσει– όλων των ειδών τις κοινωνικές αντιδράσεις, η κυβέρνηση ολοκληρώνει τη βάρδιά της ατσαλάκωτη, χωρίς να έχει βρεθεί αντιμέτωπη με την πλατεία – παρά μόνο στην καραντίνα, όταν η Νέα Σμύρνη είχε γίνει θέατρο εκτόνωσης της υγειονομικώς έγκλειστης νεολαίας.
Κατά τα άλλα, ακόμη και σε πεδία που η Αριστερά και τα συνδικάτα είχαν επιλέξει ως «μητέρες των μαχών», όπως ο νόμος-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια ή η μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, οι αλλαγές προχώρησαν σαν έτοιμες από καιρό.
Αυτοκολακευόμενοι, ορισμένοι κυβερνητικοί παράγοντες αποδίδουν το χρύσισμα της ομελέτας σε κυβερνητική μεθοδολογία: Για να γίνουν μεγάλες μεταρρυθμίσεις, λένε, δεν χρειάζεται να χυθεί αίμα. Η κυβέρνηση διαθέτει την πολιτική τεχνογνωσία να προχωράει πείθοντας, χωρίς να πρέπει να υποστεί το δράμα των επικών αναμετρήσεων – της εποχής, ας πούμε, του πατρός Μητσοτάκη.
Η διαπίστωση αυτή επιδέχεται όμως και αντίστροφη ανάγνωση: Η κυβέρνηση κινήθηκε με ασφάλεια εκεί που οι προβλεπόμενες αντιστάσεις ήταν ήδη απονομιμοποιημένες – καταρρακωμένες από τις μεταπολιτευτικές καταχρήσεις. Δεν διακινδύνευσε να κινηθεί στις πιο δύσβατες περιοχές που οι ίδιες της οι διακηρύξεις είχαν υποδείξει ως έδρες ανίατων προβλημάτων: Δεν άλλαξε (σημαντικά) τον χάρτη των ΑΕΙ ή του ΕΣΥ· δεν ακολούθησε στη Δικαιοσύνη τις δικές της διαγνώσεις.
Συζήτηση για το τι πρέπει ακόμη να γίνει –για το ποιες ζωτικές εκκρεμότητες έχουν ακόμη απομείνει από το κράτος που χρεοκόπησε στην αρχή της προηγούμενης δεκαετίας– δεν πρόκειται να γίνει στην προεκλογική περίοδο. Η όποια συζήτηση θα εξαντληθεί στα σκάνδαλα, στο αν αρκεί το πάσο της ακρίβειας ή αν έπρεπε να ψαλιδιστεί ο ΦΠΑ στα τρόφιμα.
Το ερώτημα είναι...
αν το κόμμα που μοιάζει πιθανότερο να κερδίσει αυτές τις εκλογές είναι ακόμη ικανό για εσωτερική ζύμωση – αν μπορεί ακόμη να σκέφτεται και να σχεδιάζει πέρα από τον ορίζοντα της εκλογικής του επιβίωσης.
Οι μισοί περιμένουν ότι μια δεύτερη θητεία θα βρει το κόμμα αυτό αποδυναμωμένο – με κλαδεμένα τα κοινοβουλευτικά του ερείσματα και εξαντλημένα τα αποθέματα κοινωνικής ανοχής.
Οι άλλοι μισοί περιμένουν ότι θα είναι απελευθερωμένο – χωρίς την αγωνία του πολιτικού κόστους· παιδαγωγημένο από τα λάθη του. Ωριμότερο και όχι απλώς κουρασμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου