Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Κανόνας πρώτος: Ο,τι κι αν κάνεις για τον πληθωρισμό, θα σου πουν ότι είναι ψίχουλα. Οποιο επίδομα κι αν δώσεις, θα βρεθεί κάποιος να πει ότι θα έδινε περισσότερα.
Η ρουλέτα αυτού του πληθωριστικού λαϊκισμού ήταν βέβαιο ότι θα στροβιλιζόταν ιλιγγιωδώς με το «καλάθι του νοικοκυριού». Και μόνο ο όρος που επελέγη για την κυβερνητική πρωτοβουλία συγκράτησης των τιμών σε βασικά είδη, έμοιαζε προορισμένος να διεγείρει τα ένστικτα της αντιπολιτευτικής πλειοδοσίας – και του χύδην τρολαρίσματος.
Κανόνας δεύτερος, ψυχοκοινωνικός: Οταν κάποιος έχει ανάγκη, δεν του λες κατάμουτρα ότι τον βοηθάς επειδή έχει ανάγκη. Τέτοιες πολιτικές χειρονομίες –σας κουνάω τα μακαρόνια, που δεν θα είχατε να πάρετε αν δεν φρόντιζα να πωλούνται φθηνά– προσβάλλουν αυτούς που υποτίθεται ότι ευεργετούν. Δραματοποιούν υπερβολικά τη δυσκολία – την ακρίβεια στα τρόφιμα. Αλλά, κυρίως, στέλνουν στους ωφελούμενους το μήνυμα ότι βρίσκονται στο έλεος μιας εξουσίας – και μάλιστα θορυβώδους και προσωποπαγούς.
Ναι, η αντιπολίτευση, ακόμη κι αν διέθετε τα εργαλεία, δεν θα πρότεινε τίποτε εποικοδομητικό. Θα αντιμετώπιζε, όπως ξέρει πάντα να κάνει, το πρόβλημα σαν καταγγελτική ύλη.
Η εικόνα όμως του αρμόδιου υπουργού Ανάπτυξης να περιοδεύει γραβατωμένος πρωί στα σούπερ μάρκετ, για να ταΐσει στις κάμερες τις τιμές του κατεψυγμένου κοτόπουλου και του φθηνού χαρτιού υγείας, ποια στρατηγική ακριβώς εξυπηρετεί;
Προτού καν εκδηλωθεί καλά καλά η αντιπολίτευση, ο Γεωργιάδης έκανε προληπτικά αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση. Ο ίδιος οίστρος τον οδήγησε και στα πρωινάδικα της επόμενης ημέρας να κάνει μετα-κριτική στα φύλλα που του έκαναν κριτική. (Πρέπει να είναι ο μόνος στην επικράτεια που έχει απομείνει να δίνει τόση σημασία στα μονόστηλα των εφημερίδων.)
Η μονοπρόσωπη καμπάνια εκτυλίχθηκε έτσι ως βεντέτα του υπουργού με τους πολιτικούς του αντιπάλους – από τους οποίους φαίνεται ότι αδυνατεί να χειραφετηθεί, ακόμη και τρία χρόνια μετά την ήττα που τους έχει καταδικάσει σε πολιτική αφλογιστία. Το θέμα δεν ήταν οι καταναλωτές. Το θέμα ήταν ο υπουργός και ο αέναος πυρετός του με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους επικριτές του στον Τύπο.
Η υποτροπή της ξεχασμένης κακουχίας του πληθωρισμού βιώνεται ως σοκ από τις δυτικές κοινωνίες – πράγμα που καταγράφεται όπου στήνονται κάλπες τον τελευταίο καιρό. Οι φαρέτρες των κυβερνήσεων είναι άδειες. Δεν υπάρχουν και πολλά μέτρα άμεσου αποτελέσματος που μπορούν να πάρουν. Η δοκιμασία είναι μακρά και το πολιτικό κόστος αναπόφευκτο.
Εδώ, όμως, η κυβέρνηση φαίνεται...
να δυσκολεύει επιπλέον τον εαυτό της.
Κινδυνεύει μόνη της να καταχωνιάσει τις πρωτοβουλίες της στο καλάθι των βερμπαλισμών. Και των μονίμως χολωμένων εγωισμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου