Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ
Η ερώτηση «δηλαδή, σας αρέσει να βλέπετε αστυνομία μέσα στα πανεπιστήμια;», γεμάτη στόμφο και ιερή οργή, είναι φτιαγμένη με υλικά κωμωδίας, μελοδράματος και εξαπάτησης. Η κωμωδία και το μελόδραμα έχουν να κάνουν με την υστερία και τον «θρησκευτικό» ζήλο εκείνων που τη διατυπώνουν· ο στόχος τους είναι να διεγείρουν συναισθήματα πανικού και ντροπής, να κρούσουν τον κώδωνα του αυταρχικού κινδύνου, αλλά η κινηματογραφική τους φαντασίωση προσκρούει άδοξα στην πραγματικότητα και παράγει αντίθετα αποτελέσματα· η σκηνοθεσία του έργου είναι ερασιτεχνική, οι καλλιτέχνες ψεύδονται στο κοινό.
Εκεί βρίσκεται η εξαπάτηση: πόσες φορές την ημέρα θα κρουστεί πια αυτός ο κώδωνας; Πού βρίσκεται ο κίνδυνος;
Τα πράγματα δείχνουν ότι εκείνοι που επικαλούνται συχνότερα τον κίνδυνο δημοκρατικής εκτροπής, είναι εκείνοι που εκτρέπουν τον δημοκρατικό νόμο με κρυφή πλην επαγγελματική μεθοδικότητα, πίσω από τις φυλλωσιές της αγωνιστικότητας και του ηθικού πλεονεκτήματος. Τα τραγικά περιστατικά στην Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου πριν από μερικές ημέρες είναι ενδεικτικά· όχι ότι τα χρειαζόμασταν για να καταλάβουμε τι συμβαίνει· δεν μάθαμε κάτι που δεν γνωρίζαμε.
Σε έφοδό της, η αστυνομία ανακάλυψε ότι οι φοιτητικές εστίες είχαν καταληφθεί από τρεις συμμορίες που διακινούσαν ναρκωτικά και πραγματοποιούσαν ένοπλες ληστείες, ενώ παράλληλα απειλούσαν φοιτητές και στρατολογούσαν μέλη. Πραγματοποιήθηκαν 32 συλλήψεις, ενώ στις εστίες βρέθηκαν, μεταξύ άλλων, ναρκωτικά, όπλα και μερικές χιλιάδες ευρώ.
Η ανάλυση της υπόθεσης ωχριά μπροστά στον έκδηλο σουρεαλισμό της: ομάδες εγκληματιών δρουν εντός του πανεπιστημιακού χώρου και το κράτος όχι απλώς δεν κάνει τίποτε καθ’ όλη τη διάρκεια της δραστηριότητάς τους, αλλά τους παρέχει και φιλοξενία.
Βρισκόμαστε πιασμένοι σε ένα πλέγμα κοροϊδίας και παίζουμε θέατρο μεταξύ μας: η αλήθεια είναι πως οι πρυτανικές και αστυνομικές αρχές δεν έμαθαν χθες ότι οι πανεπιστημιακές εστίες είναι κατειλημμένες· δεν πληροφορήθηκαν τώρα ποιοι τις έχουν καταλάβει· ο κίνδυνος δεν έγινε ξαφνικά γνωστός. Η είδηση εν προκειμένω δεν είναι η έφοδος της αστυνομίας και τα ευρήματά της, αλλά το γεγονός ότι χρειάστηκε έφοδος. Το θέμα δεν είναι η εξάρθρωση των συμμοριών, αλλά ότι οι συμμορίες δημιουργούνται, ενεργούν και συντηρούνται δημοσία δαπάνη.
Ας επανέλθουμε στη δραματική ερώτηση: «Δηλαδή, σας αρέσει να βλέπετε αστυνομία μέσα στα πανεπιστήμια;».
Η απάντηση είναι ότι μας αρέσει, όσο μας αρέσει να τη βλέπουμε οπουδήποτε την έχουμε ανάγκη.
Μέχρι σήμερα, οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν σε μερικούς στοιχειώδεις προσδιορισμούς της ανάγκης αυτής: για παράδειγμα, οι ξυλοδαρμοί φοιτητών και καθηγητών για πολλούς δεν αποτελούν επαρκή αιτία αστυνομικής παρουσίας και παρέμβασης· η οικειοποίηση πανεπιστημιακών χώρων, η καταστροφή δημόσιας περιουσίας και η παρακώλυση μαθημάτων μοιάζουν εξίσου αμελητέες.
Αραγε η ένοπλη δράση κακοποιών εντός της Πολυτεχνειούπολης, η ιδιοποίηση εκ μέρους τους χώρων που υποτίθεται ότι φτιάχτηκαν για να στεγάζουν φοιτητές χαμηλών οικονομικών δυνατοτήτων και το εμπόριο ναρκωτικών και όπλων αρκούν για να θεραπεύσουν τη δυσανεξία πολιτικών, δημοσιολογούντων και φοιτητικών συλλόγων στην αστυνομία;
Μάλλον όχι. Απ’ όλα όσα συνέβησαν στο πανεπιστήμιο, κάποια συγκράτησαν ότι μία αστυνομικός χρησιμοποίησε το όπλο της κατά σεσημασμένου κακοποιού που την απείλησε με αιχμηρό αντικείμενο. Βρήκαν την πράξη της υπερβολική.
Περιστατικά σαν αυτό (και πολλά άλλα παρόμοια που αποσιωπούνται με έντεχνη αδιαφορία) έχουν μια θετική πλευρά: μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε και να διατυπώσουμε χωρίς περιστροφές ότι η αντίθεση προς την πανεπιστημιακή αστυνομία δεν έχει μόνον ιδεολογικές καταβολές. Η θέα της αστυνομίας δεν ενεργοποιεί μόνο αντιδεξιά αντανακλαστικά, αλλά και τον φόβο διατάραξης ενός καλοκουρδισμένου μηχανισμού κερδοσκοπίας:
Ποιος επιτρέπει σε αγνώστους χωρίς φοιτητική ιδιότητα να χρησιμοποιούν φοιτητικές εστίες και γιατί;
Ποιος αγνοεί καταγγελίες για περιστατικά βίας εντός του πανεπιστημιακού χώρου και τι έχει να κερδίσει από αυτό;
Πού καταλήγουν τα προϊόντα της άοκνης δραστηριότητας των συμμοριών;
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η παραδοσιακή ελληνική γραφειοκρατία σε συνδυασμό με την επιχειρησιακή οκνηρία και την ελλιπή πολιτική βούληση είναι ικανές να γεννήσουν τέρατα. Αυτό το είδος ενδοπανεπιστημιακού τσίρκου, όμως, παραείναι «τραβηγμένο» για να μην κινήσει σκοτεινές υποψίες πέραν των κλασικών.
Εδώ συμβαίνει κάτι άλλο:
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε κατάσταση αναποφάσιστης ακινησίας.
Ενώ ξέρει πως έχει αποξενώσει τους κεντρώους ψηφοφόρους μετά την υπόθεση των παρακολουθήσεων, δεν έχει διάθεση να τους ξανακερδίσει· ίσως τους θεωρεί περιττούς· ίσως οι δημοσκοπήσεις δεν της προκαλούν αρκετό άγχος ακόμη. Ομως η έμπρακτη εκπλήρωση των προεκλογικών της δεσμεύσεων, η επιβολή της αυτονόητης τάξης σε νευραλγικά πεδία της καθημερινής ζωής διά της εφαρμογής των νόμων που η ίδια έχει συντάξει και ψηφίσει, είναι προϋπόθεση της σοβαρότητάς της.
Το θέμα μπορεί να ιδωθεί και μακροσκοπικά, χωρίς καν να εξεταστεί πολιτικά και ιδεολογικά: τι λέει για μία κυβέρνηση η ανικανότητά της να εξασφαλίσει κάτι τόσο στοιχειώδες όσο είναι οι πανεπιστημιακές εστίες χωρίς σώγαμπρους κακοποιούς;
Αν δεν μπορεί να λύσει τα προφανή και χρονίζοντα, πώς περιμένει να πιστέψουμε ότι θα αντιμετωπίσει τα δύσκολα και άγνωστα που ακολουθούν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου