Εικόνα χωρίς φωνή: η «δημοσιογράφος» Ιωάννα Μάνδρου [«ιέρεια» του αστυνομικού / δικαστικού ρεπορτάζ] μιλάει με τη συνάδελφο Αναστασοπούλου για την υπόθεση των παιδιών από την Πάτρα.
Η λεζάντα: «σε ειδικά διαμορφωμένο κελί η Πισπιρίγκου». Οι κυρίες καταλαμβάνουν μέρος της οθόνης. Στην υπόλοιπη, η εικόνα του «αγανακτισμένου πλήθους» συγκεντρωμένου για να αποδοκιμάσει [κι ίσως, με λίγη τύχη, να λιντσάρει] την «παιδοκτόνο».
Το βλέμμα πέφτει ξανά στη φυσιογνωμία της Μάνδρου.
Σκέφτομαι ότι μου φαίνεται αηδιαστικό ακόμα και να αρχίσω να περιγράφω πόσο αηδιαστική είναι, όπως και η συνομιλήτριά της.
Αίφνης συνειδητοποιώ τι παίζεται εδώ, και πού παραπέμπει:
Το πράγμα είναι σαν την πολιτική : Η φυσική αηδία για τον επαγγελματία του χώρου, τον «λαοπλάνο», που κόπτεται για τους «συμπολίτες του» όντας ο ίδιος πουλημένος στα συμφέροντα, είναι ό,τι κρατάει τους «decent people» εκτός πολιτικής, αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσαν να μπουν σ’ αυτήν μη ανήκοντας σε κάποιο τζάκι. Είναι αυτό, μαζί βεβαίως με την επίδραση της «λαϊκής» κουλτούρας, που κρατάει μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων μακριά από τις κάλπες : ξέρουν ότι είναι, πάνω-κάτω, όλοι ίδιοι, κι αυτή η ρατσιστική, δίκαιη αηδία για τον πολιτικό ως είδος, τους αποτρέπει απ’ το να μπουν σε λεπτομέρειες.
Ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας κατάστασης;
Το οριστικό διαζύγιο των «decent people» απ’ την πολιτική σκηνή. Και η μετατροπή της σε πεδίο βολής ασύδοτων ανθρώπων, η αθλιότητα των οποίων αποτελεί μέτρο της αναλωσιμότητάς τους.
Το πράγμα είναι φαύλος κύκλος: μεγιστοποίηση της αηδίας οδηγεί σε μεγιστοποίηση της χυδαιότητας. Αυτό που λησμονούμε [προσωπικά έχω να ψηφίσω από τη δεκαετία του ‘90] είναι ότι …αυτοί οι άνθρωποι παίρνουν [βλ. υπογράφουν] αποφάσεις, τη μια μετά την άλλη, κατεδαφίζοντας την ίδια τη ζωή μας.
Κάτι παρόμοιο ισχύει για τους «δημοσιογράφους». Βλέποντάς τους, κάποια στιγμή, υποκύπτεις στη «γοητεία του κακού» – το έχω δει να γίνεται με υπεράνω υποψίας, δικούς μου ανθρώπους. Αγνοώντας τους, κάποια στιγμή, συνειδητοποιείς ότι «ζεις» τον εφιάλτη που η δική σου αηδία επέτρεψε να δημιουργήσουν.
Σαν τις κατσαρίδες [δεν αντέχεις το «σκρατς» που κάνουν όταν τις λιώνεις] οι τύποι περιφέρουν την τοξική γλοιωδία τους, σαν όπλο και σαν προστατευτική ασπίδα.
Είναι ένα πρόβλημα τεράστιο, που απαιτεί επειγόντως λύση. Μόνο που η απαίτηση για λύση δεν αποτελεί και εγγύηση του ότι υπάρχει.
Πρόκειται, όπως λένε …
«πολιτικοί» και «δημοσιογράφοι», για δύσκολη εξίσωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου