Η ενεργειακή κρίση, στην οποία αφιερώνονται τα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου τους τελευταίους τρεις μήνες, δεν ευθύνεται για τους λογαριασμούς στην Ελλάδα. Αν πιστέψει κανείς τον εκπρόσωπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Νάσο Ηλιόπουλο, ο Ελληνας καταναλωτής πληρώνει «τη βίαιη απολιγνιτοποίηση, την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και την αποτυχία Μητσοτάκη στη σύνοδο κορυφής».
Η απεξάρτηση από τον ακριβό και ρυπογόνο λιγνίτη είχε ξεκινήσει από την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν σωστή, σύμφωνα με τον Τσίπρα. Αλλά δεν ήταν «βίαιη». Υιοθετώντας τη ρητορική περί εθνικού ορυκτού καυσίμου, που δήθεν θα μπορούσε να μας λυτρώσει από τους τωρινούς κλυδωνισμούς, η «οικολογική» Αριστερά συντονίζεται με τις ακροδεξιές φωνές που συντηρούν αυτή την πλάνη.
Η «ιδιωτικοποίηση» της ΔΕΗ –μάλλον εννοεί την πώληση του 49% του ΔΕΔΔΗΕ και την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου που ακολούθησε– της επέτρεψε να αντλήσει πάνω από 2 δισ., χωρίς να χάσει την πλειοψηφία στη διοίκηση της επιχείρησης. Επί ΣΥΡΙΖΑ, η τιμή της μετοχής της επιχείρησης είχε φτάσει μέχρι και το 1,19 ευρώ, στο τέλος του 2018. Χθες είχε 7,7 ευρώ. Το 2018, οι ζημίες της ΔΕΗ ήταν 904 εκατ. Οπως παραδέχτηκε χθες ο τότε πρωθυπουργός, το 2018 η επιχείρηση «είχε κάποιες λογιστικές καταγραφές αρνητικές».
Θα μπορούσε να συνεχίσει κανείς αυτήν τη βαρετή παράθεση. Θα μπορούσε να σκαλώσει και στο ύφος –υποτροπή στον αντιμνημονιακό εθνικολαϊκισμό– της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που μιλάει για «εθνική αποτυχία» στη σύνοδο κορυφής και «σκυμμένα κεφάλια». Ομως, το ρεπερτόριο αυτό δεν αφορά μόνο την ενεργειακή κρίση. Εκπέμπεται απαράλλαχτο σε κάθε κρίση.
Το ΕΣΥ θα κατέρρεε από την πανδημία (ιδίως μετά την αποπομπή των ανεμβολίαστων υγειονομικών).
Τα σχολεία θα έκλειναν από τη μετατροπή τους σε «υγειονομικές βόμβες».
Η κοινωνία θα αναφλεγόταν, μετά την εξέγερση των νέων εναντίον του «αστυνομικού κράτους» στη Νέα Σμύρνη.
Η κυβέρνηση θα κατέρρεε, μετά τη «μητέρα των μαχών» στο Εργασιακό.
Το πρόβλημα με αυτήν τη συριζαϊκή εσχατολογία δεν είναι το αναλυτικό της βάθος – που εξαντλείται κάθε φορά στην προφητεία κάποιας συντέλειας. Το πρόβλημα δεν είναι ότι διαψεύδεται. Θα μπορούσε, κάποτε, και να επιβεβαιωθεί. Θα μπορούσε η πληθωριστική κρίση, αν διαρκέσει, να αποδειχτεί όντως πολιτικά σεισμική.
Το πρόβλημα με το συριζαϊκό μοτίβο είναι ότι...
συνιστά έμπρακτη ομολογία του αχτσιόγλειου αξιώματος: Η κανονικότητα δεν συμφέρει την Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επιτύχει μόνο μέσω μιας γενικής αποτυχίας. Ετσι είχε «επιτύχει» και την πρώτη φορά.
Η ομοιότητα του Τσίπρα της αντιμνημονιακής προϊστορίας με τον σημερινό οφείλεται κυρίως σε αυτό: Στη νοσταλγία της χρεοκοπίας – χωρίς την οποία δεν θα είχε υπάρξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου