Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ
Επιτέλους: εξοργίστηκαν.
Σαράντα πέντε ηµέρες µετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αντέδρασαν. Οχι για τους µακελεµένους αµάχους της Μπούτσα ή για το βοµβαρδισµένο µαιευτήριο της Μαριούπολης, ούτε για τα εκατοµµύρια Ουκρανών προσφύγων. Ολα αυτά δεν ταιριάζουν στις ιδεολογικές προδιαγραφές τους.
Σαράντα πέντε ημέρες μετά, αφού πέσαμε στα πόδια των τραγουδιστών του έντεχνου να ψελλίσουν μια κουβέντα γι’ αυτόν που υφίσταται την εισβολή και όχι για τον πόλεμο σε έναν «γαλαξία μακρινό, πολύ μακρινό», αφού ακούσαμε τις φωνασκίες των συνδικαλιστών της Λυρικής, αφού ικετέψαμε τους μουσικούς της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών να δώσουν συναυλία για το βομβαρδισμένο μαιευτήριο (από αυτούς τους ανθρώπους η κλασική μουσική πέρασε και δεν ακούμπησε…), είδαμε τα κόμματα που υποστηρίζουν να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ή να απέχουν από τη Βουλή κατά την ομιλία Ζελένσκι και να νιώθουν και δικαιωμένοι.
Γιατί;
Λόγω της ολιγόλεπτης ομιλίας του ελληνικής καταγωγής μαχητή του Τάγματος του Αζόφ. Εκεί πια δεν σήκωσαν μύγα στο σπαθί τους.
Ποιοι;
Αυτοί που συγκυβέρνησαν με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, όπου ο αντισημιτισμός έσταζε από παντού.
Αυτοί που έβαλαν όχι απλώς στα κυβερνητικά έδρανα της Βουλής αλλά στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας τον Πάνο Καμμένο, με τον οποίο έκαναν «αγκαλίτσες και φιλάκια» σε κάθε εκλογική τους νίκη.
Αυτοί που το ακροδεξιό 3% το έκαναν συγκυβέρνηση (στο μεταξύ, η Ακροδεξιά στην Ουκρανία συγκεντρώνει με το ζόρι το 2%).
Ενοχλήθηκαν, ωστόσο, και αυτοί που δεν πιστεύουν καν στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ευτυχώς που η καλοκουρδισμένη επιχείρηση του Περισσού αρκείται στα κέρδη της διά των προνομίων του κοινοβουλευτισμού και έχει βάλει στο ράφι τη «δικτατορία του προλεταριάτου», διότι ξέρουμε καλά οι απολογητές του Στάλιν, του Ζαχαριάδη και της ΟΠΛΑ τι θα το έκαναν αυτό το Κοινοβούλιο αν γίνονταν εξουσία. Είναι τυχεροί όμως: είναι τυχεροί που το 1941 η ναζιστική Γερμανία διέπραξε το ολέθριο σφάλμα να επιτεθεί στη Σοβιετική Ενωση, διότι θα έμεναν με το σύμφωνο φιλίας που είχαν υπογράψει οι δύο ολοκληρωτισμοί από το 1939.
Γενικώς, εξαντλούν όλη τους την ευαισθησία απέναντι σε οτιδήποτε αλλά όχι σε ένα λαό, και στον στρατό του και στην πολιτική ηγεσία του, που μάχεται για την επιβίωσή του.
Αν την επομένη αυτού του βρώμικου πολέμου, και εφόσον υπάρχει ακόμη Ουκρανία, οι πολιτικοί και οι πολίτες της αποφασίσουν να ακολουθήσουν ακροδεξιά γραμμή θα κριθούν ανάλογα. Και θα απομονωθούν. Αυτή τη στιγμή, όμως, θα συμμαχήσουν και με τον διάβολο για να διώξουν τον εισβολέα.
Και, όχι, ούτε σε εμένα άρεσε η εμφάνιση του μαχητή του Αζόφ. Τη θεωρώ όμως...
μια υποσημείωση μπροστά στην πουτινική επιθετικότητα διαρκείας προς τις αξίες των δυτικών δημοκρατιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου