Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Το έλεγε ένας αντίπαλός της που έχει τη φήμη του σκληρού. Δεν είναι, έλεγε, εύκολο να την αντιμετωπίσεις. «Αν απέναντί της εμφανισθείς πολύ οξύς, κινδυνεύεις να χάσεις τις εντυπώσεις ως κακός. Αν είσαι πολύ αβρός, κινδυνεύεις να φανείς αδιάβαστος – γιατί εκείνη έχει διαβάσει πάντα το “μάθημά” της».
Με βάση τις επιδόσεις της Εφης Αχτσιόγλου, ορισμένοι από τους πιο ευφάνταστους στη Ν.Δ. μετράνε ήδη το πολιτικό της μέλλον με όρους που υπερβαίνουν τα φυσικά ατού της μιντιακής ακτινοβολίας ή της ηλικίας.
Υπολόγιζαν, προφανώς, ότι η πρώην υπουργός Εργασίας είναι από τα ελάχιστα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μπορούν να απευθυνθούν σε κοινό ευρύτερο του κομματικού. Υπολόγιζαν ότι είναι ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να φαίνεται. Αλλά δεν υπολόγισαν τις στιγμές που θα φαίνεται· τις στιγμές που η κομματική κουλτούρα θα διεκδικούσε από τον φορέα της να βγει στην επιφάνεια με ακράτητη κυριολεξία.
Η πολύκροτη δήλωση της Αχτσιόγλου («η κανονικότητα δεν ήταν ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά») είναι κάθε άλλο παρά πρωτάκουστη. Η Αριστερά ποτέ δεν χειραφετήθηκε ούτε από την εσχατολογική αντίληψη της Ιστορίας –το νομοτελειακό τέλος του καπιταλισμού– ούτε από τη σωτηριολογική της επαγγελία. Η Αριστερά πάντα έλεγε ότι δεν θέλει «να διαχειριστεί», αλλά να σώσει τον κόσμο και να τον ξανακτίσει «σωστά». Απλώς, για να τον σώσει και να τον ξανακτίσει, πρέπει πρώτα ο κόσμος να έχει καταστραφεί.
Εξίσου παλαιοδογματικός είναι και ο δεύτερος αχτσιόγλειος ορισμός για την κανονικότητα – που «οδηγεί στον ατομικισμό». Ή, όπως το είπε, υπερθεματίζοντας, ο Νίκος Φίλης, την «παγίδα της κανονικότητας». Πρόκειται για την –τρόπος του λέγειν– «ανάλυση», η οποία, από την εποχή που ο Φίλης διέπρεπε στα αμφιθέατρα, ήταν ήδη πολυχρησιμοποιημένη: Οι εποχές ελευθερίας και ευημερίας οδηγούν σε πολιτική νωθρότητα· οι πολίτες ασχολούνται με την ατομική και οικογενειακή τους προκοπή, αψηφώντας τα μεγάλα «διακυβεύματα» της Ιστορίας. Περιέρχονται δηλαδή στην κατάσταση που η Αριστερά πάντα περιφρονούσε ως «καναπέ» του «συμβιβασμένου μικροαστού».
Η συζήτηση ακούγεται θεωρητική, αλλά δεν είναι. Περιγράφει καίρια την υπαρξιακή αμφιταλάντευση του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί να μιλήσει το κόμμα σε μια κοινωνία που δεν είναι στα κάγκελα – που δεν είναι οργισμένη και χτυπημένη από μεγάλη βιωτική ανασφάλεια;
Μπορεί να υπάρξει χωρίς την πολιτική ανωμαλία της χρεοκοπίας που το ανέδειξε;
Η Αχτσιόγλου εκπροσωπεί γνήσια αυτόν τον –παλιό πια– εσωτερικό διχασμό.
Εκπροσωπεί...
ένα κόμμα που έχει εξαντλήσει την αντισυστημική του σαγήνη χωρίς να μπορεί να πείσει για τη συστημική του χρησιμότητα.
Εκπροσωπεί μια πολιτική δύναμη που έχει καταλήξει να αντιπολιτεύεται όχι τους αντιπάλους της, αλλά την προσδοκία της κοινωνικής πλειονότητας: την κανονικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου