Δεν μπορεί να μην ευθύνεται κανείς για το γεγονός πως κλεισθήκαμε και πάλι στα σπίτια μας για να περιορισθεί η εξάπλωση της πανδημίας σε επίπεδα διαχειρίσιμα από το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Πριν από τέσσερις μήνες περίπου η εξάπλωση της νόσου στην κοινότητα είχε σχεδόν μηδενισθεί. Με αποτέλεσμα διάφορες άστοχες κινήσεις του κόσμου, συγκεντρώσεις σε πλατείες (λ.χ. Αγ. Παρασκευής) και σε παραλιακές περιοχές (Αλιμος, παραλία Θεσσαλονίκης) να μην προσθέσει τίποτα στην αύξηση των κρουσμάτων.
Τι μεσολάβησε μεταξύ του τότε και του τώρα;
Προφανώς το άνοιγμα των συνόρων και οι καλοκαιρινοί μήνες.
Η επιδίωξη να εφαρμοσθούν μέτρα που ουσιαστικά ουδείς μπορούσε να επιβάλει και η τήρηση κανόνων από νέα παιδιά που σφύζουν από ζωή και τάσεις αμφισβήτησης ήταν εντελώς εξωπραγματική. Την ίδια ώρα ο όποιος έλεγχος των εισερχομένων σε αεροδρόμια και σύνορα υπήρξε τουλάχιστον υποτυπώδης. Δειγματοληπτικοί έλεγχοι και ελεύθερη είσοδος πριν ελεγχθούν αποτελέσματα. Κι αν αυτά έβγαιναν θετικά, τα άτομα αυτά αναζητούνταν όπου είχαν δηλώσει πως θα βρίσκονται. Δίχως δυνατότητα ουσιαστικού ελέγχου των μέχρι τότε επαφών τους.
Γιατί εξαιρέθηκαν τα αεροπλάνα από ασφαλή υγειονομικά απόσταση ανάμεσα στους επιβάτες;
Γιατί αφέθηκαν να μπαίνουν ανεξέλεγκτα στην αρχή άνθρωποι από βαλκανικές γειτονικές χώρες;
Το επιχείρημα πως έπρεπε να σωθεί ο τουρισμός δεν έχει στέρεη βάση. Διότι ούτως ή άλλως οι αφίξεις υπήρξαν περιορισμένες. Και το οικονομικό πρόβλημα παραμένει σοβαρό. Με την έξαρση δε του δεύτερου κύματος της ασθένειας και το νέο lockdown, τα όποια οφέλη εξανεμίζονται και η οικονομία μπαίνει σε βαθιά αχαρτογράφητα νερά.
Πέρα όμως από όλα αυτά. Γιατί όλες οι φωνές που ζητούσαν μάσκες παντού από τα τέλη Αυγούστου αγνοήθηκαν;
Τι θα ενοχλούσε αν οι πολίτες είχαν υποχρεωθεί να προστατευθούν, προστατεύοντας και τους άλλους, από πολύ νωρίτερα με έναν τρόπο που θα μπορούσε αρκετά εύκολα να αστυνομευθεί;
Εξάλλου, όλα σχεδόν τα άλλα, αποστάσεις σε καφέ / εστιατόρια, μόνο όρθιοι και σε απόσταση έξω από μπαρ, απαγόρευση συναθροίσεων / συγκεντρώσεων, χρήση μάσκας σε διαπροσωπικές επαφές σχεδόν παντού παραβιάζονταν. Κάποια μάλιστα εντελώς ανοιχτά κι από θεσμικούς φορείς (επισήμους, κόμματα, Εκκλησία).
Πολλοί από τους ειδικούς επιστήμονες δημόσια εμφανίζονταν να είναι ανακόλουθοι.
Κάποιος επέμενε πως αν τα κρούσματα περνούσαν τα 150 θα έπρεπε να ανησυχούμε. Αργότερα έδειχνε καθησυχαστικός και στα 500!
Αλλος πάλι επέμενε, στον ίδιο αριθμό περίπου, πως είναι όλα υπό έλεγχο και πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.
Πώς φτάσαμε λοιπόν άξαφνα ως εδώ;
Και ...
τι προδικάζει το μέλλον;
Αν οι αριθμοί δεν πέσουν σχετικά γρήγορα. Ή, αν πάλι πέσουν, μετά τι γίνεται;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου