Τα άλματα προόδου, οι σύγχρονες αντιλήψεις, τα νέα ήθη δεν ημέρεψαν τα καταστροφικά πάθη, δεν δάμασαν την ορμή της εκδίκησης και το πιο φρικαλέο από τα κοινά όπλα ακόμη χρησιμοποιείται σε αποτρόπαιες πράξεις.
Τα κίνητρα άφθαρτα: ερωτική προδοσία, ζηλοτυπία, αθέτηση της υπόσχεσης γάμου, κακοποίηση, ζητήματα τιμής, οικονομικές ή άλλου τύπου διαφορές, υποτιθέμενες βλάβες που είχε προκαλέσει το θύμα στον δράστη, ενοχλητική δράση, όπως στην περίπτωση της Κούνεβα.
Μερικές δεκάδες είναι οι επιθέσεις με βιτριόλι, συνολικά, στα ελληνικά αστυνομικά χρονικά. Ομως είναι συχνότερες αλλού, τόσο στον ανεπτυγμένο κόσμο (από συμμορίες νέων στη Μεγάλη Βρετανία, που διατηρεί την αρνητική πρωτιά) όσο και στον αναπτυσσόμενο (ΝΑ Ασία, υποσαχάρια Αφρική, Λατινική Αμερική).
Σε βιομηχανική κλίμακα το βιτριόλι άρχισε να παρασκευάζεται το 1740 και χρησιμοποιήθηκε για βίαιους σκοπούς όταν ξεκίνησε να πωλείται σε χαμηλές τιμές ως λευκαντικό και καθαριστικό.
Σε βιομηχανική κλίμακα το βιτριόλι άρχισε να παρασκευάζεται το 1740 και χρησιμοποιήθηκε για βίαιους σκοπούς όταν ξεκίνησε να πωλείται σε χαμηλές τιμές ως λευκαντικό και καθαριστικό.
Η πρώτη επίθεση καταγράφηκε το 1785 στην Αγγλία.
Στη συνέχεια οι επιθέσεις με βιτριόλι έλαβαν διαστάσεις μάστιγας στον δυτικό κόσμο.
Το 1854 συνελήφθη στη Νέα Υόρκη ο «άνδρας με το βιτριόλι», ο Θεόδωρος Γκρέι, για δεκάδες επιθέσεις κατά γυναικών· κουβαλούσε πάντα μαζί του έναν ψεκαστήρα με οξύ κρυμμένο στο μανίκι του.
Κατά το α΄ μισό του 19ου αι. οι διαφορές μεταξύ εργατών και των εργοδοτών τους κατέληγαν συχνά σε επιθέσεις με βιτριόλι κατά μηχανημάτων, αργαλειών, υφασμάτων, πριονιστηρίων ή και των ιδιοκτητών τους. Ούτε τα ζώα γλίτωναν από το οξύ που διαβρώνει εφιαλτικά τους ζώντες ιστούς, όταν στόχος ήταν να πληγούν έμμεσα τα αφεντικά τους.
Μεταπολεμικά, το πλαίσιο διάθεσης του θειικού οξέος άλλαξε, μαζί με τις συνήθειες, και οι επιθέσεις στη Δύση περιορίστηκαν. Ομως δεν εκμηδενίστηκαν. Και έχουν αποκλειστικό στόχο το ανθρώπινο πρόσωπο, την παραμόρφωσή του, μαζί με την πρόκληση αβάσταχτου πόνου, την οριστική καταστροφή της εικόνας και της ομαλής ζωής του θύματος. Ενα μάτι σβησμένο, ένα πρόσωπο ρημαγμένο, σκεπασμένο από την οδύνη, τη σιωπή.
Στο πρόσωπο αναγνωρίζει κανείς ό,τι αγαπά, είναι η εικόνα του μυαλού, το ύφος και το ένδυμα των σκέψεων, ο δείκτης της ψυχής.
Είναι αυτό που διακρίνει τον έναν άνθρωπο από τον άλλον. Μέσο έκφρασης, γέφυρα επικοινωνίας.
Το πρόσωπο, με όλα τα σημάδια που σώρευσαν πάνω του οι καιροί, είναι μαζί...
ένα τοπίο κι ένα σπαθί.
Πώς πορεύεται κανείς χωρίς αυτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου