«Σήμερα είναι το πραγματικό όχι...», φώναζε από τα μεγάφωνα η
εκφωνήτρια που «ζέσταινε» την ατμόσφαιρα λίγο πριν τα πλήθη δοξάσουν για
ακόμη μια φορά την πλατεία Συντάγματος.
Λογικό. Οι πολίτες που συγκεντρώθηκαν Σύνταγμα δεν φώναζαν μόνο
συνθήματα κατά της σύνθετης ονομασίας. Δεν εξέφραζαν απλώς τη βεβαιότητά
τους ότι η Μακεδονία είναι ελληνική και ότι «είμαστε Έλληνες». Δεν
ανατρίχιαζαν μόνο με τον «Αλέξανδρο» του Σταμάτη Σπανουδάκη, αλλά και με
το «Ένα το χελιδόνι» που ακούγονταν εκκωφαντικά από τα μεγάφωνα πριν
από την έναρξη του επίσημου προγράμματος.
Φώναζαν «όχι» στο ξεπούλημα της Μακεδονίας και την ίδια ώρα το
συνόδευαν ειρωνικά με ένα «ναι σε όλα» για να δείξουν ότι δεν τα έχουν
βάλει μόνο με την παραχάραξη της ιστορίας, αλλά και με την κυβέρνηση.
Το «όχι στο ξεπούλημα της Μακεδονίας» εκφερόταν περίπου ως το δικό
τους «ως εδώ».
Όχι, δεν ήταν οι «μενουμευρώπηδες» στο Σύνταγμα.
Ήταν μόνο μια μικρή μειοψηφία, πραγματική ειρωνεία για την κυβέρνηση που
μάλλον θα ευχόταν να μην τους είχε τόσο περιφρονήσει γιατί
κάποια στιγμή θα της φαίνονταν χρήσιμοι...
Ήταν το πλήθος του «ΟΧΙ» reloaded με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ήταν οι
καταναλωτές της δημοκρατίας της συγκίνησης, αυτής στην οποία εθίστηκαν
στα χρόνια του Αντιμνημονίου. Τότε που στην Πλατεία συνυπήρξαν αρμονικά
τα λαϊκά δικαστήρια της Αριστεράς, οι Χρυσαυγίτες, ο Βαρουφάκης και οι
κρεμάλες.
Χαμένοι στη μετάφραση της σύγχρονης Ελλάδας που έμεινε αγκομαχώντας
κάπου ανάμεσα στο συναίσθημα και στην Ιστορία, στη θυματοποίηση και στη
συνωμοσιολογία, οι «Μένουμε Μακεδονία» δεν μούντζωσαν , τη Βουλή.
Αλλά από τη συμμετοχή είναι σαφές ότι ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκε η
κυβέρνηση στο ονοματολογικό , ως ταύρος εν υαλοπωλείο και προφανώς
υποτιμώντας, λόγω του «εθνομηδενιστικού» (κατά τον Μίκη Θεοδωράκη) της
παρελθόντος, τον αντίκτυπό του στην κοινή γνώμη, δεν δίχασε μόνο τα
κόμματα και την κοινωνία.
Δίχασε το άλλοτε Αντιμνημόνιο, μεγάλο μέρος
του οποίου βγήκε στο δρόμο.
Αν είναι μόνο εθνικιστικό αυτό το πλήθος, γιατί άραγε δεν βγήκε ποτέ
στο Σύνταγμα να εκδηλώσει την οργή του και την αντίθεσή του στις
τουρκικές παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου;
Γιατί δεν κατέβηκε με
σημαίες στο Σύνταγμα όταν ήρθε ο Ερντογάν;
Ήρωες στα σίγουρα; Ή η καθημαγμένη κοινή γνώμη που δέχτηκε
αδιαμαρτύρητα το μη σκίσιμο των Μνημονίων, τις νέες περικοπές στο
εισόδημά της και μια αόριστη υπόσχεση για τη μεταμνημονιακή Εδέμ ,
περίμενε απλώς την αφορμή που θα ενεργοποιούσε το θυμικό της;
Όπως το πλήθος των Αγανακτισμένων του 2011, γιατί στη δημοκρατία της
συγκίνησης ο κυρίαρχος λαός, όπως θα έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας, είναι
σοφός και έχει πάντα δίκιο. Η κοινωνία πηγαίνει με το ρεύμα. Και το
συγκεκριμένο «λαϊκό αίσθημα» η κυβέρνηση όχι μόνο δεν μπόρεσε να το
μονοπωλήσει ως...αυθεντία του λαϊκού αισθήματος.
Δεν μπόρεσε...
Δεν μπόρεσε...
να το
προβλέψει, θεωρώντας προφανώς ότι το ονοματολογικό δεν θα είχε αντίκτυπο
σε μια κοινωνία που παραπαίει και φαινόταν να έχει παραδώσει τα όπλα.
Για πρώτη φορά στην κυβερνητική της θητεία, η κυβέρνηση δεν είναι με
το ρεύμα.
Αλλά το θυμικό ξύπνησε και άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Η
πλατεία εκδικείται, όπως εκδικείται και αυτή την κυβέρνηση ο τρόπος με
τον οποίο αντιπολιτεύτηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου