Του ΚΩΣΤΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗ
Πάμε στοίχημα; Ο,τι και αν παρουσιάσουν οι διοργανωτές των Ολυμπιακών
Αγώνων του 2012 στη μεθαυριανή τελετή έναρξης, όσο Σαίξπηρ και αν
προσθέσουν, το θέαμα για τα δικά μας μάτια θα αποτελεί φτωχό συγγενή του
αντίστοιχου που καταφέραμε εμείς εκείνη την Παρασκευή του 2004 που
χαράχθηκε με χρυσά γράμματα στη νεοελληνική ιστορία.
Αυτό που δεν
σηκώνει την παραμικρή αμφισβήτηση είναι η θεσμοθετημένη πρωτοπορία της
ελληνικής σημαίας στην πομπή των εθνικών αποστολών. Η χειμαζόμενη Ελλάδα
θα αφυπνίσει -λογικά- αισθήματα παγκόσμιας συμπάθειας και καθολικής
αναγνώρισης, καθώς αποτελεί τον αυθεντικό συνδετικό ιστό του
καλλιγραφημένου αρχαίου αθλητικού ιδεώδους με τη σύγχρονη, πολύ πιο
σύνθετη και νοθευμένη, πραγματικότητα. Υπό αυτή την ευρεία έννοια οι
εκάστοτε διοργανωτές Ολυμπιακών Αγώνων (αλλά και οι πάσης φύσεως
εκπρόσωποι του εμπορικού κόσμου) μας χρωστούν τεράστια ευγνωμοσύνη.
Στο
αγωνιστικό σκέλος της γιορτής, που επισήμως και κατά συνθήκην
νοηματοδοτεί την αδελφοσύνη των λαών και τη συναίνεση στο ευ
αγωνίζεσθαι, οι Ελληνες των βασάνων δεν έχουμε παραιτηθεί από
προσδοκίες.
Μπορεί να έχουμε απλώς ακουστά κάνα δυο αθλητές μας
και να έχουμε αποστασιοποιηθεί ζυγίζοντας μεγαλοφώνως «εδώ ο κόσμος
καίγεται, άλλη όρεξη και αγωνία δεν έχουμε»…
Μπορεί η προσδοκώμενη συλλογική χαρά από πρωτιές και κατάκτηση μεταλλίων να έχει αποκλιμακωθεί και επιτέλους εξορθολογιστεί…
Μπορεί να καταλάβαμε ότι δεν αποτελούν όλοι οι ολυμπιονίκες σώνει και καλά πρότυπο για τα παιδιά…
Μπορεί
να γίναμε καχύποπτοι και να μη συναθροίζουμε αδιακρίτως «στην άλλη
Ελλάδα που αντιστέκεται» όλους τους τροπαιούχους, θεράποντες του
«citius, altius, fortius». Και σίγουρα ιαθήκαμε με επώδυνο τρόπο από το
μικρόβιο της οίησης που μας μετέδωσε το περίλαμπρο 2004.
Παρ’ όλα αυτά
επειδή η «αγαθή έρις» ήταν παρούσα στα γεννητούρια των Αγώνων η νίκη του
«δικού μας αθλητή» γιγαντώνεται κατά το δοκούν και χωρίς δεύτερη σκέψη,
για λίγη ώρα, στο βάθρο χωράνε πότε όλοι οι Ελληνες, πότε όλοι οι
Τούρκοι κ.λπ., φουσκωμένοι με αέρα εθνικής αγαλλίασης. Ως γνωστόν η
φαντασιοκοπία δεν γνωρίζει σύνορα, χρώματα και φυλές. Και οι τιμές προς
τους νικητές έχουν βαθιές ρίζες. Ο Σόλων, για παράδειγμα, προίκισε με
500 δραχμές (χρυσάφι για την εποχή) τους ολυμπιονίκες, παρέχοντάς τους
δωρεάν σίτιση στο πρυτανείο και φορολογικές απαλλαγές.
Ο Βιθέντε
ντελ Μπόσκε δεν φέρει βεβαίως την ιδιότητα του σοφού. Είναι ο προπονητής
της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Ισπανίας, που κατέκτησε και το
ευρωπαϊκό τρόπαιο. Να τι είπε: «Η χώρα μου περνάει μεγάλη κρίση, το
κύπελλο ήταν μια μικρή δόση χαράς που όμως δεν βελτιώνει τη ζωή των
ανθρώπων». Με άλλα λόγια: μην μπερδεύουμε τα πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου