Το πολιτικό έγκλημα του Χρηστάκη

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Ο Χρηστάκης της Προστασίας του Πολίτη, ο υπουργός που προτιμά τα σπασμένα μάρμαρα (εφόσον δεν είναι στο σπίτι του, φυσικά...) από το σπασμένο κεφάλι ενός «παιδιού» (με εισαγωγικά ή χωρίς), δεν παραιτήθηκε. 

Το γεγονός δεν εκπλήσσει καθόλου. Η φυσιογνωμία του, της οποίας η μόνιμη έκφραση αυταρέσκειας προδίδει την έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης, δεν μας προϊδεάζει ότι πρόκειται για άνθρωπο που θα μπορούσε ποτέ να παραιτηθεί από οτιδήποτε. Ανήκει στην κατηγορία των πολιτικών, για τους οποίους ο πατέρας ενός φίλου μου, προσωπικότητα διεθνώς διακεκριμένη, συνήθιζε να λέει στον γιο του: «Αυτοί, παιδί μου, ποτέ δεν παραιτούνται και σπανίως πεθαίνουν».

Αυτό που εκπλήσσει εμένα, όμως, είναι γιατί δεν «τον παραίτησε» ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος. (Οτι τουλάχιστον δεν τον συνεχάρη δημοσίως, ομολογουμένως, είναι κάτι! Αλλά δεν αρκεί μετά τα γεγονότα της Κυριακής...) Αν ήθελε, ο πρωθυπουργός ίσως θα μπορούσε να το καταφέρει, παρά τις δυσκολίες που συνεπάγεται μια αναμέτρησή του με το βαθύτερο και χειρότερο ΠΑΣΟΚ, όλων εκείνων που απλώς έκαναν καριέρα και ούτε δούλεψαν ποτέ τους ούτε προσέφεραν τίποτε. Εκρινε, προφανώς, ότι το κόστος για τη σταθερότητα της «κυβέρνησης του» (σ.τ.σ: θα εξηγήσω τα εισαγωγικά παρακάτω) θα ήταν δυσβάστακτο και η επίτευξη του σκοπού για την οποία σχηματίσθηκε θα ήταν πλέον αμφίβολη.

Επειδή εξακολουθώ να έχω εμπιστοσύνη στην κρίση του Λουκά Παπαδήμου, είμαι βέβαιος ότι στάθμισε τα υπέρ και τα κατά της απόλυσης του ανίκανου υπουργού και κατέληξε ότι, αν τέντωνε το σκοινί περισσότερο από όσο το τέντωσε η ψηφοφορία, δεν θα απέβαινε προς όφελος της «κυβέρνησης του». Αλλωστε -και αυτό εξηγεί τα εισαγωγικά- δεν πρόκειται για πράγματι δική του κυβέρνηση. Ας μην αυτοαπατώμεθα, ο Λ. Παπαδήμος είναι ουσιαστικά ένας υπερυπουργός για το PSI και τη δανειακή σύμβαση και τίποτε περισσότερο. Αμφιβάλλω αν η προσωπική ισχύς του Λ. Παπαδήμου έναντι του εσμού των άχρηστων πασόκων της κυβέρνησης -που συνεδριάζουν μάλιστα κατά καιρούς υπό την προεδρία του ελαφρόμυαλου ταξιδευτή- εκτείνεται πέραν της τυπικής προσφώνησης «κύριε πρόεδρε».

Την περιορισμένη ισχύ της «κυβέρνησης» Παπαδήμου, ακόμη και αν οι ξένοι που μας παρακολουθούν στενά και με τους οποίους διαπραγματευόμαστε, δεν τη γνώριζαν, χάρη στην ανικανότητα του Χρηστάκη της Προστασίας του Πολίτη τώρα πλέον τη γνωρίζουν. Μετά τα αίσχη της περασμένης Κυριακής, πρέπει να είναι εντελώς ηλίθιοι ώστε να μην έχουν αντιληφθεί ότι αυτή η χώρα δεν κυβερνάται. (Το έχει καταλάβει, εξάλλου, ώς και ο Γιάννης Δημαράς...) Επομένως, είναι λογικό τα γεγονότα της Κυριακής και η παταγώδης αποτυχία της Αστυνομίας να ενισχύουν το μπλοκ των σκληροπυρηνικών, που υποστηρίζουν ότι το κόστος από την παραμονή της Ελλάδος στο ευρώ υπερβαίνει το κόστος της σωτηρίας της και, άρα, δεν αξίζει τον κόπο η διάσωσή της. 

Αυτό, εφόσον ευσταθεί, υπονομεύει ακόμη περισσότερο τον λόγο ύπαρξης της κυβέρνησης περιορισμένης ισχύος του Λουκά Παπαδήμου.

Κερδισμένη από μια τέτοια εξέλιξη βγαίνει μόνον η Αριστερά. Αυτή που τώρα αποδίδει τα γεγονότα σε «κρατική προβοκάτσια» και της οποίας οι σκοποί εξυπηρετούνται άριστα αν η χώρα οδηγηθεί στο χάος. Για όλη αυτή την κατάσταση, πολιτικά ευθύνεται ο Χρήστος Παπουτσής - έστω και αν ο ίδιος παρόμοιες ανησυχίες τις γράφει στα παλιά του τα παπούτσια. Μήπως, λοιπόν, έπρεπε να είχε απολυθεί; (Θεωρητική και μόνον η αξία του ερωτήματος. Στην πράξη, δεν έχει πλέον καμία σημασία...)