Στην πολυκατοικία ο διαχειριστής απαίτησε να συγκληθεί η γενική συνέλευση με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι στέλνει τη σύζυγο να χτυπάει πόρτες και κουδούνια προκειμένου να κατεβούμε στην είσοδο λες και κάνουμε άσκηση εκκένωσης του κτιρίου.
Μη φλυαρώ περισσότερο απ' όσο πρέπει… Στη συνέλευση αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε αυτόνομη πολιτική κίνηση με δημιουργικό προσανατολισμό. Θα σώσουμε κι εμείς την Ελλάδα, ναι, θα το κάνουμε. Από τα κρεβάτια, τους καναπέδες, τις πολυθρόνες και από τη λεκάνη του WC, ούτε καν της τουαλέτας. Ναι, ειδικά από κει. Διότι το να κάθεσαι στη λεκάνη του WC και να δηλώνεις ότι θα σώσεις τη χώρα είναι ακριβώς το ίδιο με το να κάθεσαι σε ένα τηλεοπτικό παράθυρο και να επαναλαμβάνεις προτάσεις για τη σωτηρία της. Άσε που στο WC ζορίζεσαι και περισσότερο.
Πριν από σαράντα χρόνια όλοι ήθελαν να ανοίξουν μπουτίκ. Πριν από τριάντα χρόνια οι ίδιες κυρίες έκλειναν την μπουτίκ και άνοιγαν βιντεοκλάμπ. Πριν από είκοσι χρόνια πετούσες τις τσόντες από τα ράφια, έβαζες οικονομικές εφημερίδες και έφτιαχνες ΕΛΔΕ για το χρηματιστήριο. Πριν από δέκα χρόνια άνοιγες ίντερνετ καφέ ή γκουρμέ εστιατόριο. Τώρα μπορείς να ανοίξεις είτε τάφο είτε μια συζήτηση, μια πρωτοβουλία για τη σωτηρία της πατρίδας. Δεν είναι κακό. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να αισθάνεται ότι η πατρίδα σέρνεται προς το μέρος του, ο αρχαίος χιτώνας της έχει σκιστεί, δείχνει λίγο μπούτι και απλώνει το χέρι εκλιπαρώντας.
Όσο κι αν δεν σας αρέσει ως ιδέα, η πατρίδα βρίσκεται πλέον σε ιδανικό σημείο για να παίξει σε τούρκικο σίριαλ. Υπάρχουν, λοιπόν, άνθρωποι που ακούνε φωνές. Παθολογικές καταστάσεις. Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι συνομιλούν με την Παναγία. Θρησκοληπτικές καταστάσεις με καλό τζίρο. Και υπάρχουν άνθρωποι που ακούνε την πατρίδα να τους καλεί. Απελπιστικές καταστάσεις.
Από τον Στέλιο Παπαθεμελή ως τον Μίκη Θεοδωράκη και από τον Παναγιώτη Καμμένο ως τον Νίκο Αλιβιζάτο οι αποστάσεις είναι χαώδεις. Όλοι τους, όμως, επικαλούνται πατριωτισμό και καλούν τους πολίτες να ακούσουν τις θέσεις τους. Δεν αμφιβάλλω για τις προθέσεις τους. Αυτοί θέλουν όντως να σώσουν την πατρίδα. Αντιθέτως, οι άμεσα εμπλεκόμενοι, όπως οι πολιτικοί αρχηγοί, θέλουν να σωθούν από την πατρίδα. Τέλος πάντων, δεν μας απασχολεί σήμερα η βουλιμία του Καρατζαφέρη, ο μπουνταλάδικος λαϊκισμός του Σαμαρά και η αριστοκρατική ανικανότητα του πορφυρογέννητου.
Το ενδιαφέρον μου σέρνεται σαν ουρά νυφικού πίσω από αυτήν την τάση (τη μόδα να πω;), τη διάθεση, βρε αδερφέ, για τη σωτηρία της πατρίδος από διάφορα σχήματα ετερόκλητων προσανατολισμών και συνθέσεων. Τείνω να αποφασίσω ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Ούτε τρόπος. Σκέφτομαι πως θα μπορούσε να συγκροτηθεί μια συμμαχία του αυτονόητου: ένα μέτωπο ανθρώπων που να συμφωνούν σε πέντε απλούς άξονες πέρα από λαϊκίστικα συνθήματα και αφελή κλισέ. Δεν είναι δύσκολο να τους περιγράψεις: παραμονή της χώρας στο ευρώ, νέο πολιτικό σύστημα, αναδιάρθρωση της παιδείας, πάταξη της φοροδιαφυγής και ισονομία.
Ξέρω, θα πείτε ότι είναι δύσκολο να τους εφαρμόσεις. Θα διαφωνήσω. Η δυσκολία δεν βρίσκεται στην εφαρμογή των συγκεκριμένων στόχων. Βρίσκεται στη σύγκρουση των χεριών που απλώνονται από πάνω, παίζουν μπουνιές, ρίχνουν τσιμπιές, ματώνουν για την εξουσία. Συνεπώς;
Αν ήμουν Παπαδήμος, θα υιοθετούσα μια διαφορετική αντίληψη για το χρέος μου απέναντι στην πατρίδα. Και θα έκανα εκείνο το βήμα με το οποίο, μέχρι να πατήσω στο έδαφος, θα με είχαν χαρακτηρίσει γραφικό ή πατριώτη. Οραματιστή ή επικίνδυνο. Όμως θα διεκδικούσα να γίνω κεφάλαιο στην Ιστορία, όχι να παραμείνω παράγραφος, μια παρένθεση με θετικό πρόσωπο μέσα σε μια χαοτική εξίσωση. Θα καλούσα την ΕΡΤ. Στο γραφείο μου, στο Μαξίμου. Εν ανάγκη, θα άναβα τσιγάρο και θα έβαζα κι ένα ποτηράκι ουίσκι. Σταυροπόδι και χαλαρά η πλάτη του καθίσματος να γέρνει προς τα πίσω. Και θα άρχιζα να διηγούμαι την αλήθεια με απλό και κατανοητό τρόπο. Κανονικά, όπως θα τα έλεγα με τους φίλους μου στην ταβέρνα. Σιγά σιγά. Τέσσερις ώρες σε εθνικό, σε παγκόσμιο δίκτυο. Με άγνωστα περιστατικά από τις συζητήσεις μου με τους πολιτικούς αρχηγούς, με αυτά που άκουσα από τους ξένους ηγέτες, με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Μετά θα σας καλούσα να βγείτε στον δρόμο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου