Από μια πλευρά, η δανειοδότηση των δύο κομμάτων από από την Τράπεζα Αττικής με ενέχυρο τη μελλοντική χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι ενθαρρυντικό σημάδι. Κάποιοι υπολογίζουν ότι θα υπάρχει και στο μέλλον κρατικός προϋπολογισμός για να αποπληρωθούν τα δάνεια των κομμάτων.
Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχουν προβλήματα πολιτικής και ηθικής.
Το πρώτο και ξεχασμένο πρόβλημα είναι αυτό της φύσης των κομμάτων. Αποτελούν συνασπισμούς πολιτών που έχουν στόχο τη διαμόρφωση της κοινωνίας κατά πώς αυτοί θεωρούν καλύτερα. Συνεπώς, και εκ του καταστατικού τους, τα ίδια τα μέλη πρέπει να επωμίζονται το μεγαλύτερο κόστος οργάνωσής τους. Ο κρατικός προϋπολογισμός συμβάλλει για να μην αλωθούν τα κόμματα από μεγάλα συμφέροντα. Στην Ελλάδα της κρατικής δίαιτας τα κόμματα χρηματοδοτούνται σχεδόν αποκλειστικά από τον προϋπολογισμό, και γι’ αυτό δεν γίνονται καλύτερα. Δεν έχουν κανένα κίνητρο να πείσουν και να προσελκύσουν μέλη· χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει, έχουν μια χοντρή επιταγή από τους φορολογουμένους στα ταμεία τους. Και δεν φτάνει μόνο αυτό: Βάζουν ενέχυρο τις μελλοντικές εισπράξεις για να παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες. Παλιότερα από την Αγροτική και τώρα από την Αττικής.
Αυτό μας φέρνει στο δεύτερο πρόβλημα, που αφορά τις εγγυήσεις. Πώς μπορούμε να ξέρουμε ότι τα κόμματα αυτά θα υπάρχουν σε δύο ή πέντε χρόνια για να αποπληρώσουν τα δανεικά που παίρνουν; Σε μια περίοδο γενικευμένων ανακατατάξεων μπορεί να διαλυθούν, να διασπαστούν, να αναγεννηθούν με άλλο καταστατικό ή ακόμη και να μην είναι στις πρώτες θέσεις και συνεπώς να μην έχουν τα θηριώδη ποσά της επιχορήγησης που σήμερα τους δίνονται. Πώς εξασφαλίζονται οι τράπεζες ότι θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω; ΄Η απλώς και αυτή η χασούρα θα γυρίσει στα συνήθη υποζύγια, δηλαδή σ’ εμάς τους φορολογουμένους;
Τρίτο πρόβλημα: υποτίθεται ότι οι Ελληνες φορολογούμενοι έδωσαν πέρυσι 52,7 εκατομμύρια ευρώ στα κόμματα της Βουλής για να μην είναι αυτά υποχείρια συμφερόντων. Ομως, ο βασικός μέτοχος της Τράπεζας Αττικής (41,96%) είναι το Ταμείο Συντάξεων Μηχανικών και Εργοληπτών Δημοσίων Εργων (ΤΣΜΕΔΕ). Πώς εξασφαλίζεται η αμεροληψία του κράτους απέναντι στον βασικό μέτοχο των δανειστών των δύο μεγαλύτερων κομμάτων; Γιατί να μην υποθέσουμε ότι η απελευθέρωση του επαγγέλματος των μηχανικών, π.χ., δεν προχωρεί επειδή το ταμείο τους «λαδώνει» διά του δανεισμού τα κόμματα;
Σ’ αυτή την κοινωνία τα «μεγάλα συμφέροντα» που επηρεάζουν την πολιτική δεν απαρτίζονται μόνο από κάποιους μαικήνες του πλούτου. Υπάρχουν και συνασπισμένα συμφέροντα που συνεταιρικώς υποχρεώνουν όλους εμάς να πληρώνουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας -π.χ. για μια οικοδομική άδεια- έτσι ώστε τα ταμεία αυτής της επαγγελματικής τάξης να έχουν τόσα λεφτά ώστε να μπορούν να δανείζουν και τα κόμματα.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι έτσι έχουν τα πράγματα,, αλλά ποιος μπορεί να πιστοποιήσει ότι έχουν αλλιώς; Και γιατί η δανειοδότηση από μια τράπεζα που υπάρχει ένας μεγαλομέτοχος είναι ύποπτη, ενώ δεν τρέχει τίποτε για τη δανειοδότηση από μια τράπεζα που ανήκει σε μια συντεχνία; Υπάρχουν απαντήσεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου