Της Μαριλης Μαργωμενου
Ο Γ. Ραγκούσης τον ονειρεύτηκε «υψηλών προδιαγραφών», όχι «κοινού χαμηλού μέσου όρου». Ο Δ. Ρέππας τον φαντάστηκε σοσιαλιστή σωστό, «απ’ την κοινοβουλευτική πλειοψηφία». Η Αννα Διαμαντοπούλου τον ήθελε «με βαθιά γνώση των οικονομικών». Πιο σοφός απ’ όλους, ο Α. Λοβέρδος εστίασε στο ίδιο το προξενιό. Σαν σε διήγημα του Καρκαβίτσα: «να μην τσακωθούμε», είπε, με το ξένο σόι «για τα μικροπράγματα». Γιατί όπως παρατήρησε και ο Κ. Σκανδαλίδης -σε κλίμα Τσιφόρου εκείνος- «πρέπει να τα βρούμε, αλλιώς θα μας πάρουν με τις ντομάτες».
Θα αρκούσε μια απλή ερώτηση στο γραφείο συνοικεσίων «Λούης» ή στις γνωριμίες γάμου «Πάππας». Οι κύριοι εκεί ξέρουν πόσο δύσκολη υπόθεση είναι το προξενιό. Στην πορεία, το μαθαίνουν και οι υποψήφιοι γαμπροί.
Ο πρώτος γαμπρός της πολιτικής μας ευτυχίας, λόγου χάρη. Με το που φάνηκε η υποψηφιότητα Παπαδήμου να καταρρέει, ως ντεμπιτάντ της πρωθυπουργίας εμφανίσθηκε ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Π. Ρουμελιώτης. Μπορεί το πανελλήνιο να τον θυμόταν ως υπουργό - φετίχ του Α. Παπανδρέου την ωραία εκείνη εποχή που η Ελλάς ξεκίνησε να τρώει αυτά που τώρα χρωστάει, αλλά ο κ. Ρουμελιώτης μέσ’ το αεροπλάνο που τον έφερνε απ’ τα ξένα ζούσε το «όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά». Σύντομα θα ερχόταν η προσγείωση: στη 1.00 τη νύχτα της Δευτέρας, ο Α. Σαμαράς βγήκε απ’ τα γραφεία της Ν.Δ. «Ρουμελιώτης, κύριε πρόεδρε;» πέταξε κάποιος. Το νεύμα που έκανε ο κ. Σαμαράς θα μπορούσε να σημαίνει από «όχι» μέχρι «όταν παγώσει η κόλαση».
Ο επόμενος υποψήφιος θα είχε ακόμη πιο σουρεάλ μοίρα: ο Νικηφόρος Διαμαντούρος, έφτασε ν’ ακούσει το όνομά του δίπλα στη λέξη «πρωθυπουργός» απ’ την τηλεόραση! «Με βολιδοσκόπησαν», είπε αργότερα στο Reuters. «Αλλά δε μου πρότειναν τίποτα». Κάπου εκεί η μεθοδολογία εξεύρεσης πρωθυπουργού άρχισε να μοιάζει κάπως αλλόκοτη. Κυρίως γιατί αμέσως μετά ακούστηκε το όνομα του Γ. Αρσένη, λίγο πριν από εκείνο του Στ. Δήμα, λίγο μετά από εκείνο του Ευ. Βενιζέλου, αλλά όχι αργότερα από εκείνο του Απ. Κακλαμάνη!
Κάποιες ιστορίες μοιάζουν προορισμένες να διασκεδάσουν τον ιστορικό του μέλλοντος. Τρίτη απόγευμα, και ξαφνικά ο Απ. Κακλαμάνης έμοιαζε σαν το Δαυίδ του κοινοβουλευτισμού, έτοιμος να πετύχει στο δόξα πατρί τον τεχνοκράτη Γολιάθ. Ατυχώς για τον παλαιό πρόεδρο, το άλλο πρωί τον βρήκε ξανά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, καθισμένο δίπλα στον Β. Ράπανο, στο ράφι «άνθρωποι που θα γίνονταν πρωθυπουργοί». Εν τω μεταξύ, ο Γ. Παπανδρέου κάτω απ’ τις κλαίουσες ιτιές του Εθνικού Κήπου συζητούσε με τον Λ. Αγιάλα το φλέγον θέμα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Και στη Συγγρού ο Α. Σαμαράς ετοίμαζε αντεπίθεση. Οπως τη Δευτέρα, έτσι και την Τρίτη, βγήκε περίπου όπως ο κούκος απ’ το ρολόι τα μεσάνυχτα. Φλας και... «πώς θα είναι ο νέος πρωθυπουργός». Ο πρόεδρος ανασκουμπώθηκε. «Θα είναι εύελπις!», είπε.
Ολη νύχτα οι δημοσιογράφοι έψαχναν ποιος είναι ο «εύελπις», και νωρίς το πρωί, ήρθε η απάντηση. Ο Τ. Χυτήρης βγήκε στην κάμερα με το ύφος που κάποτε έκανε θραύση στο δελφικό μαντείο: «φαίνεται πως είναι ο Βασίλης Σκουρής!», είπε. Βέβαια ο πρόεδρος του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων δεν είχε ιδέα: οι δημοσιογράφοι του τηλεφωνούσαν κι εκείνος ήταν στην έδρα του και δίκαζε! Ακόμα χειρότερα την έπαθε ο Γ. Κουκιάδης. Πού να το φανταζόταν ο δύστυχος καθηγητής; Η «υποψηφιότητά» του συνέπεσε χρονικά με το σημείο βρασμού των πρασινοφρουρών. Κι έτσι, ο Γ. Κουκιάδης απόλαυσε το σπάνιο προνόμιο και να μη γίνει πρωθυπουργός, και να τον «στολίσουν» οι βουλευτές σαν πρώιμο χριστουγεννιάτικο δέντρο!
Περιέργως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν πτόησε τον επόμενο στη λίστα, τον Φ. Πετσάλνικο. Τι κι αν δώδεκα ώρες πριν δήλωνε πως «εγώ είμαι και θα παραμείνω πρόεδρος της Βουλής»; Οταν ήρθε η ώρα να δοθεί η νύφη, ο Φ. Πετσάλνικος δε δίστασε στιγμή. Ακολούθησε το φωτεινό παράδειγμα του Νίκου Ρίζου, κι έβγαλε θαρρετά το κεφάλι του πίσω απ’ την ανθοδέσμη. Ελλείψει Λαυρέντη Διανέλλου, τη χαριτωμένη φυσιογνωμία του περιέλαβαν οι 50 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Οσα ακολούθησαν, είναι πια ιστορία. Αλλά αν ο Σακελλάριος ζούσε, ίσως να γίνονταν και μια υπέροχη ελληνική ταινία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου