Tου Kωστα Λεονταριδη
Ο Μιθριδάτης ΣΤ΄, ένδοξος βασιλιάς του Πόντου, πέρασε τη ζωή του με μέγα άγχος και ανασφάλεια. Toυ είχε καρφωθεί στο μυαλό ότι εχθροί του (στη λίστα υπόπτων υπήρχαν βεβαίως και φίλοι) θα τον δηλητηρίαζαν.
Συνετός όπως ήταν, έλαβε τα μέτρα του. Κατάπινε μικρές δόσεις δηλητηρίου, ενισχύοντας σταδιακά την ποσότητα που δεχόταν και στο τέλος δικαιώθηκε. Απέκτησε ανοσία στα δηλητήρια της εποχής.
Το παράκανε όμως. Μετά τη συντριβή του από τις ρωμαϊκές λεγεώνες, παρότι κατάπιε (για ευνόητους λόγους) τεράστια ποσότητα δηλητηρίου, ούτε αυτή «τον έπιασε». Αν και βασιλιάς, παρακάλεσε έναν πιστό ταπεινό στρατιώτη να τον σφάξει με το σπαθί του για να αποφύγει τα χειρότερα.
Ο μιθριδατισμός καθιερώθηκε στο διηνεκές με μεταφορική διάσταση, ερμηνεύοντας την τάση των ανθρώπων να εξοικειώνονται με καταστάσεις που πριν τους φαίνονταν απαράδεκτες, να αποκτούν ανοσία απέναντι σε φαινόμενα που θίγουν βάναυσα ζωή και αξιοπρέπεια. Ο μιθριδατισμός χρησιμεύει και ως εργαλείο ατομικής θωράκισης. «Γι’ αυτόν πέρα βρέχει» λέμε ή «μην τον φοβάσαι, είναι χοντρόπετσος». Ως κοινωνικό φαινόμενο ο μιθριδατισμός μεταδίδεται σαν ιός, απονευρώνοντας ανθρώπους. Ειδικά σε επελαύνοντες τραγικούς καιρούς.
Ενα κραυγαλέο παράδειγμα γενικευμένου μιθριδατισμού είναι η εικόνα της Αθήνας, της πιο αφιλόξενης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας για τους κατοίκους της. Η παράδοση του κέντρου στις συμμορίες αλλοδαπών - ημεδαπών και συνεργατών τους, οι ωμές καθημερινές πράξεις βίας σε βάρος περαστικών, τα φονικά, τα ναρκωτικά, το παρεμπόριο, παγιώθηκαν, η αβλαβής διέλευση από την Ομόνοια δεν θεωρείται (χρόνια τώρα) δεδομένη για κανέναν νομοταγή. Θυμώσαμε, εξοργιστήκαμε, φωνάξαμε για το αυτονόητο, μετά σιωπήσαμε ηττημένοι.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Στις γειτονιές των μη προνομιούχων τα ίδια και χειρότερα. Ανθρωποι μετά τη δύση -κυριολεκτικά- τρέμουν να ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους. Το συνηθίσαμε κι αυτό. Γηραιές κυρίες όταν πηγαίνουν για ψώνια το πρωί, κάνουν τον σταυρό τους αφού πρώτα βγάλουν τον χρυσό σταυρό από τον λαιμό τους. Και φυσικά δεν κρατούν πορτοφόλι - «οι τσαντάκηδες χτύπησαν και χθες στη γειτονιά». Συμβάντα που τσακίζουν τη σωματική και ψυχική υγεία ανθρώπων που συνέδεσαν την ύπαρξή τους με αυτήν την πόλη βαφτίστηκαν «μικροεγκληματικότητα». Οι εισβολές σε σπίτια και μαγαζιά, η κακοποίηση ανυπεράσπιστων πολιτών, οι υπάνθρωποι με τα καλάσνικοφ έγιναν σκηνικό συνοδευτικό της οικονομικής και κοινωνικής ασφυξίας.
«Τη μαχαίρωσε για 50 ευρώ» ακούμε και διαβάζουμε ολοένα συχνότερα σε διεισδυτικούς τίτλους. Με το ίδιο σκεπτικό υποθέτεις ότι εάν ο δράστης ήξερε ότι το θύμα είχε μόνο 20 ευρώ θα περιοριζόταν σε γρονθοκόπημα, ενώ με 100 και πάνω ίσως και να σκότωνε.
Ο ευτελισμός της αξίας της ζωής μας και ο βιασμός της λογικής μας δυστυχώς δεν σταματούν εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου